Lieve vrienden,
De reacties op de Give-Away van januari hebben ons diep geraakt. Een gedicht, enkele artikels en zelfs een speciaal opgenomen lied verschenen op deze blog. Elke reactie maakte ons stil en dankbaar. Al gauw werd het duidelijk dat we voor een moeilijke keuze stonden.
Uiteindelijk kozen we Sofie haar tekst, waarin ze de innerlijke reis beschrijft van het afgelopen jaar. Met veel eerbied voor haar oprechtheid en toewijding aan haar groei, hebben we haar tekst een aparte pagina gegeven. Je kan haar tekst hier lezen.
We zullen dus ook voor deze maand dezelfde formule aanhouden.
Dit is het opzet van de Februari give away:
We nodigen je uit om, naar aanleiding van een ervaring met een workshop of aktiviteit van ons, een artikel te schrijven. Dit artikel gaat over je eigen beleving en de nieuwe inzichten die deze ervaring je heeft gebracht.- Je bent vrij je ervaring te delen in welke vorm dan ook (als een verhaal, gedicht, …)
- Geef je reactie ook een mooie titel
- Je reactie dient geplaatst te zijn voor 1 maart.
- Wij zullen één reactie kiezen, die we in de Nieuwsbrief van maart in de kijker zullen zetten en die op deze blog als artikel een eigen pagina zal krijgen.
>>> We schenken de winnaar een geschenkenbon ter waarde van 75 euro. Deze bon kan gebruikt worden voor 1 of meerdere aktiviteiten die we organiseren en is 1 jaar geldig.
We kijken uit naar je reactie…
Warme groet
Griet en Roel
ps: Je kan je reactie hieronder plaatsen.
Indien je via mail op de hoogte wil blijven van toekomstige Blog-Artikels kan je rechtsbovenaan op deze pagina inschrijven.
Some dance to remember, some dance to forget!
Ben al een paar jaar het spirituele pad aan het verkennen, het ene moment wat intenser dan het andere. Maar na een tijd van terughoudendheid ga ik toch steeds weer op pad, op zoek. Op zoek naar wat? Een vraag die ik mij bijna dagelijks stel. Als ik dan weer eens tegen de lamp loop vraag ik mij wel eens af of ik een zoekende ben die nooit zal vinden. Is dat erg? Eerlijk gezegd, vind ik van niet want eigenlijk geniet ik grotendeels wel van mijn zoektocht. Een zoektocht die mijn leven als het ware boeiend maakt, mij in contact brengt met allerlei mensen en situaties. Elk stukje aangenaam of minder aangenaam wordt een stukje van mij of is het een stukje van mezelf dat wordt blootgelegd? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Maar ik ben er ondertussen achter dat ik moet stoppen met denken en meer moet voelen, echt voelen. Voorheen dacht ik te voelen maar ging het steeds rationaliseren maar ondertussen heb ik geleerd echt te voelen dankzij Griet en Roel.
Na die laatste gebeurtenis, eentje in een rij van meerdere (wat men wel eens Karma zou kunnen noemen door zijn hoedanigheid, maar dat laat ik terzijde want ik ben er nog niet uit) was het spirituele pad mijn enige houvast. Toen op een moment ik als het ware ook daar werd uitgesloten voelde ik mij verloren. Het was een periode dat ik mij als een vreemde in mijn eigen lichaam voelde. Contact met de buitenwereld verliep moeilijk tenzij ik een rolletje, dat van de oude Ncumisa speelde, maar dan nog. Mensen begrepen mij niet meer of ik begreep hen niet meer en op zich geen verrassing want ik begreep mezelf niet meer.
Ergens koesterde ik vertrouwen omdat diep van binnen ik wel voelde dat ik in een soort van transformatie terecht gekomen was. Op alle mogelijke manieren heb ik deze transformatie proberen te boycotten. Niet zozeer dat ik deze transformatie niet wou maar eerder omdat het zo moelijk en pijnlijk was. Meer zelfs, ik voelde mij alleen. Alleen, niet eenzaam. Mmmm moeilijk te verwoorden maar alleen, niet eenzaam zo was het echt wel.
Toen mijn lichaam als een vulkaan op uitbarsten aanvoelde zag ik de aankondiging van “familie van het licht” en ik schreef me in zonder enige twijfel. Ik arriveerde ellendig en uiteindelijk zou ik ook ellendig terug huiswaarts rijden maar de dagen tussen aankomst en vertrek waren zalig. De fysieke klacht was 2 dagen weg, mijn emoties kon ik onder controle houden wat me de kans gaf echt te genieten van het gebeuren. Mijn eerste zweethut werd realiteit en ik verlang nu nog steeds naar de volgende. Het buiten zijn, contact met het vuur en de aarde deden mij terug opleven.
En toen was er de klankhealing van Griet en Roel, een hoogtepunt van het weekend en dus voor mij puur verwennerij. Het zou zeer naïef geweest zijn te denken dat ik ellendig zou arriveren en herboren terug huiswaarts zou keren. Inderdaad er kwam weerstand en ik begon emotioneel rond mij heen te schoppen. Maar Griet en Roel bleven er rustig onder. Roel kroop zelfs in het hol van leeuw, wat ik toen toch wel echt moedig van hem vond. Maar hij luisterde en hij gaf mij de ruimte om te brullen en het brullen werd wenen en het wenen werd reddeloosheid. Maar Roel bleef zichzelf en toonde compassie, meer zelfs hij voegde de daad bij het woord. Op dat eigenste moment zat ik in een chaos van gevoelens, emoties en gewaarwordingen. Ik stond zelfs niet open voor een mij aangeboden healing. Wat ik wel deed, ik kocht een trom. Een trom waarvan ik voelde ,toen ik een paar dagen ervoor de ruimte binnenwandelde, dat hij mij toehoorde.
Hoe ellendig ik mij ook voelde bij het naar huis rijden, kwam er spontaan een glimlach op mijn lippen toen ik mijn vingers over de strakke huid van de trom, die zich op de zetel naast mij bevond, liet glijden. Het was nu mijn trom en het besef waarom ik er eentje koos met hoeken i.p.v een ronde deed me glimlachen. Ik kan uit de vicieuze cirkel stappen en kan alle hoeken uit, dacht ik bij mezelf. Het was alsof er een nieuwe wereld voor mij openging. Natuurlijk was het goeie gevoel van korte duur maar het weekend had iets in mij losgemaakt, iets dat ik verder moest verkennen. De tijd die ik spendeerde aan het beschilderen van de trom bracht healing, ik kon ontsnappen uit het dagdagelijkse en mij verliezen in de creativiteit, in de werkelijkheid van de trom. Om de één of andere reden link ik steeds de trom aan het paard,de kracht, de snelheid, de soepelheid en de betrouwbaarheid.
Een periode van vallen en opstaan brak aan en net het moment dat ik mij terug super slecht voelde nam ik deel aan een trommel cirkel. Halleluja, het monotoon ritme van de troms vergezeld van hemelse klanken/liederen van Roel en Wim brachten mij terug in een andere werkelijkheid, een werkelijkheid waarin het aangenaam vertoeven is. Mijn verkrampte lichaam van voorheen voelde ontspannen aan, totale overgave aan de troms en de liederen. Het deed deugd, het deed ongelooflijke deugd!
Ik kwam er buiten en keek naar omhoog, grijze op elkaar gepakte wolken moesten plaatsruimen voor een paar fonkelende sterren. Een tijdje heb ik staan staren alsof de koude en de regen geen vat op me kregen. Gevuld van een warm en zalig gevoel keerde ik huiswaarts en ook vandaag, een week later, teer ik nog op dat gevoel.
Na een jaar zoeken ben ik ervan overtuigd dat ik het juiste pad voor mijn verwerking gevonden heb. Ik ga nu elke dag slapen met de gedownloade versies van de klankhealing van Roel en Griet en sinds ik dat doe kan ik terug genieten van een welverdiende nachtrust.
Waar ik voelde dat ik mijn weg van reading en healing niet zou kunnen waarmaken toen ik bij een andere organisatie “de hand” kreeg, besef ik nu meer dan eens dat wat moet zijn zich vandaag of morgen wel manifesteert en net op dat moment dat je het meest nodig hebt.
Ik kan nu enkel mijn oprechte dank betuigen aan Roel en Griet om mij niet zoals anderen onmiddellijk op te geven en mij inderdaad op een liefdevolle manier te benaderen ondanks mijn weerstand. Ik hoop dat ik het gebeuren van 2007 stilletjes aan een plaats kan geven. Laat maar komen die trommel cirkels, de zweethut rituelen en klankmeditaties die niet alleen een soort van verwerking maar ook puur verwennerij zijn.
Na het weekend “familie van het licht” schreef ik onderstaande tekst. Ik ben blij dat ik ondertussen mijn pad mag bewandelen. Dank je wel Griet en Roel en ook dank aan de mensen uit het weekend van “familie van het licht” sommigen wisten mij echt te raken maar ik kon mij niet uiten op dat moment.
Ik galoppeer doorheen de stad,
ik galoppeer een mogelijk pad.
Een kwinkslag en ik galoppeer er vandoor,
Ik galoppeer gezwind, haren in de wind
en denk bij mezelf, ik word beroofd.
Galop, galop klinkt het in mijn hoofd,
Galop, galop, word ik hier beroofd?
Ik galoppeer doorheen de nacht,
ik galoppeer gericht en smacht.
Laat mij in de duisternis verdwijnen,
mijn gegaloppeer muizenissen ondermijnen.
Galop, galop klinkt het in mijn hoofd,
Galop, galop, word ik hier beroofd?
Ik galoppeer overheen ruimte en tijd,
Ik galoppeer niet begrensd maar vrij.
Galop, galop klinkt het in mijn hoofd,
Galop, galop, word ik hier beroofd?
Laat mijn pad terug verschijnen,
en mijn gegaloppeer verdwijnen….
Ncumisa
Rust
En
Innerlijke
Kracht
Integreren
Mijmeringen na de reiki-uitwisseling van 20 februari
Een wat grijze vrijdagavond
Negen mensen op weg
Elk op hun bewuste pad
Naar ‘het bewuste pad’
Naar Griet, die met open warmte verwelkomt,
En die ons uitnodigt
Tot de heilige cirkel van verbinding
De meesters worden aanroepen
Éen voor één
En de cirkel wordt een universeel veld
Van liefde, kracht, energie en vertrouwen
Reiki geven
Mijn handen met al hun vezels
Zachte tactiele instrumenten van verbondenheid
Twee lichamen worden opgenomen in een groter geheel
En zo gelouterd
In stilte, dankbaar
Reiki ontvangen
Naar binnen gaan
En laten gebeuren
De kracht van het NU voelen
Mezelf ervaren in wie ik ben
Zonder oordeel
En zo mezelf voeden
In stilte, dankbaar
Delen in de cirkel
Over geven en ontvangen
Elkaars handen voelen
Ze vormen zelf een universele cirkel van liefde
Die zichzelf onophoudelijk voedt
Gestuwd door Griets zachte woorden
Afscheid nemen
Allen ervaren ‘dankbaarheid’
En blijvende verwondering
Bij de impact van Reiki
Tijdens het schrijven van deze woorden
Geeft Griet Reiki II-inwijdingen
Een stap waar ik naartoe wil groeien
Om nog meer dan nu:
Rust
En
Innerlijke
Kracht te
Integreren
Eddy Frans
21 februari 2009
Ik volgde de basiscursus sjamanisme in februari 2009 en toch begint mijn verhaal al vroeger. In onze tuin zitten heel regelmatig eekhoorns. Reeds enkele jaren hangt er ook een eekhoorn-woon-slaap-hok. Vorige lente zagen we soms een hele familie, vader, moeder en een drietal jongen. Deze winter zijn ze meestal met z’n tweeën. Wij hangen met regelmaat vetbollen voor de vogels. Deze leven echter niet lang want de eekhoorns zijn er ook dol op. Om de eekhoorns van wat extra voedsel te voorzien hingen wij een eekhoorn-voederhok. Het is een zaligheid om te zien hoe ze het dakje van het eethuisje openduwen, hun voorraad eruit halen en dan lekker zitten te smullen!
Het brengt me helemaal in het hier en nu. Ik voel mijn hart warm worden en stromen van liefde voor de natuur…
(Wie hierover graag een filmfragmentje ziet surft naar “vivara.be” en klikt door tot bij de eekhoorn.)
Op de cursus kreeg ik, tijdens een trancereis naar de onderwereld, als krachtdier van mijn medereiziger een eekhoorn! Nu probeer ik me energetisch met dit prachtige dier te verbinden en voel wat hij voor mij betekent. Hij is speels en altijd in de weer. Ook vindt hij het belangrijk een voorraadje achter de hand te hebben, zonder zich verder al te veel zorgen te maken. Hij leeft met een vrolijkheid dat er altijd genoeg is voor iedereen. Hij zorgt voor zijn gezinnetje. Hij straalt een enorme zachtheid uit. Hij geniet van zijn omgeving. Zijn omgeving staat in bewondering voor hem. De speelsheid en vreugde waarmee hij in het leven staat is opmerkelijk…
Deze eigenschappen te mogen meedragen maakt mijn leven krachtig!