Archives for februari 2009

Daar zit ik dan, stilletjes bij mezelf, klein en kwetsbaar, met dat grote verlangen naar mijn eiland waar ik helemaal mezelf kan zijn.
En dan glimlach ik omdat ik dit zo goed ken, omdat ik dit zolang geleefd heb, omdat ik soms toch nog even terug wil gaan naar wat ik vroeger dacht dat mijn thuis was.

Toen ik vanmorgen Noa naar school bracht kwam dit gevoel even over me. Ik voelde me verdrietig, een beetje in de steek gelaten, niet zichtbaar,…

Tot ik zag hoe Juf Lotte Noa in haar armen nam en  Noa zich dankbaar nestelde op haar schoot.

Ik herinnerde me op dat moment het verhaal van een man die na jaren gevangenis terug de wereld instapt. Hij had zijn tijd niet in afwachting uitgezeten maar had geleerd over hoe hij op een nieuwe manier in het leven kon staan. Toen hij de gevangenis verliet leek het alsof hij voor het eerst in zijn leven naar de bomen keek, de geur van het gras opsnoof, voor het eerst werkelijk een vrouw zag,……

Verwonderd keek ik rond naar al die kleine mensjes in de cirkel, juf Lotte die met een grote glimlach deze kinderen verwelkomde, de zorgzaamheid waarmee dit klasje was ingericht, en ik keek en ademde voor het eerst dit geschenk tot diep in mijn hart.

Met een intens gevoel van dankbaarheid en een grote glimlach reed ik terug naar huis.

Dit zijn geschenken van God. Het herkennen van deze kostbare momenten maakt dat we onze ogen openen voor de aanwezigheid in het nu. We kunnen hieraan voorbij gaan of we kunnen ze herkennen en in dankbaarheid in ons opnemen. Het zijn de zegeningen van het leven.

De keuze die hieraan gekoppeld is, is vrij eenvoudig. Kies ik voor een leven in verbondenheid of in afgescheidenheid, kies ik voor een leven in vertrouwen of in angst….en ga zo maar verder.
Focus en allertheid zijn grote leermeesters in dit proces. Observeer jezelf en bevraag jezelf telkens weer: Is deze keuze ontstaan vanuit vertrouwen of is deze keuze met als raadgever angst. Door wie laat je je leiden.

Zie je je kleinzijn of durf je groot zijn. En dan bedoel ik niet dat je minstens de president van Amerika moet evenaren:-) maar durf jij jezelf zien als dat mooie wezen, die mooie creatie die je werkelijk bent.
Rondkijkend, de geur van de bloemen opsnuivend, glimlachend naar de kinderen, en vervuld van van elk moment in je leven.

Voor mij is dit een mooie leerschool en ik durf gerust toegeven dat ik met regelmaat in een valkuil terecht kom. Maar ik ervaar meer en meer hoe snel ik ze ondertussen herken (die valkuilen), terug op mijn benen sta en verder ga in mijn diepgeworteld vertrouwen dat de wereld een prachtige planeet is of met andere woorden: dat het pardijs hier is.

In liefde,

Griet

ps: Je kan je reactie hieronder posten. Indien je deze blog-artikels via mail wil volgen, kan je je hiervoor inschrijven rechtsboven op deze pagina