Dit artikel schreef ik zondagavond, het heeft echter enkele dagen geduurd eer ik de tijd vond het op de blog te posten…

Ik zit hier in de zetel, het is de avond van de Zomer Zonnewende. Vandaag kwamen we met een zestigtal mensen samen om dit mooie moment te vieren. De laatste 13 jaar heb ik elk jaar het voorrecht gehad deel te mogen uitmaken van een cirkel van mensen die de kracht van het licht eren op deze manier. Alle jaren behalve één, toen zat ik in India, eveneens ondergedompeld in een wereld van rituelen, gebed en meditatie.

Rituelen zijn belangrijk in ons leven als mens op aarde. Hoe je het draait of keert, het komt er steeds weer op neer dat wij als mens onze weg zoeken doorheen het leven. We zoeken naar de beste weg om te gaan met alles wat het leven ons voorschotelt, en bovenal onszelf daarin.

 

We weten allemaal dat het leven één groot avontuur is, maar soms vergeten we wat een kostbaar geschenk het is om hier op aarde te mogen zijn. We raken verstrikt in onze gedachten, in onze overtuiging, in onze ideeën over hoe het leven is, in plaats van het leven te ervaren en het ten volle te beleven. En steeds opnieuw komen we  tot het inzicht dat we hier zijn om te leren. We zijn hier, in de mogelijkheid ons te openen voor nieuwe ervaringen, nieuwe kennis, en zo onszelf te ontwikkelen, nieuwe aspecten van onszelf te leren kennen en de evolutie van ons wezen ten volle te benutten. Bewust en aanwezig.

Het eerste ritueel dat ik ooit meemaakte, heeft me diep geraakt. Ik herinner het me nog levendig. Ik was 17 jaar oud en stond in een cirkel van een tweehonderdtal mensen, hand in hand, in stilte aanwezig om te bidden voor Moeder Aarde. Er kwam een stilte in me. Ik voelde in mijn hart de vrede waar ik zo lang naar gezocht had. Wat me zo diep raakte, was de eenvoud van het gebeuren. Mensen, samen in een cirkel om thuis te komen in het hart. Ik stond daar en wist van kop tot teen: “dit is wat ik wil doen”.

Nu, een 14-tal jaren later, heb ik de eer hier weer te staan, hand in hand, en te kiezen voor liefde. Eenvoudige rituelen als deze hebben mijn leven veranderd. Ik zag in dat ritueel geen lichten rondflitsen, zag geen spirituele krachten, werd niet meegenomen door vreemde wezens in een diepe trance-ervaring en werd ook niet spontaan genezen, nee, niets van dat. Maar er waren handen in mijn handen en er was liefde. En er was voor mij, opnieuw, de kans om mij te openen voor liefde. Ik stond opnieuw in het centrum van mijn leven, om mijn tijd, aandacht en hart te wijden aan dat wat belangrijk voor me is.

Er waren vandaag veel kinderen op het ritueel. En ook veel nieuwe gezichten. En opnieuw stonden we in een cirkel, toegewijd aan het hart. In de eenvoud van die momenten, vind ik waarheid.
Ik herinner mij een citaat van Walt Whitman. Hij schreef: “Waarheid is eenvoudig. Als ze ingewikkeld was, zou iedereen ze begrijpen.” De laatste maanden komt dat citaat veel in mijn geest naar voren. Het helpt me te herinneren wat het pad is. Ik leer het van onze 4 jarige dochter Noa, elke dag opnieuw. De eenvoud, en in de eenvoud, waarheid.

In onze samenleving, zijn rituelen wat op de achtergrond geraakt. We kennen nog het doopsel, het huwelijk en de begrafenis. De groei van het menselijk bewustzijn en de toename van rituelen, gaan volgens mij hand in hand. Het is duidelijk dat de mens terugkeert naar het hart. We zien het overal om ons heen, we zien het in de wereld wanneer we kijken met ogen die het willen zien. Maar bovenal zien het in onszelf. Als nooit tevoren voelen we de innerlijke roep tot zelf-bevrijding. En als nooit tevoren vinden we binnen in onszelf de moed om verantwoordelijkheid te nemen voor het leven.

Ik ben er van overtuigd dat de groei van het menselijk bewustzijn, ons zal leiden naar een steeds diepere eenvoud. Die eenvoud zal ons de weg wijzen naar een leven vol verwondering, schoonheid en verbondenheid. En ook zal het ons de weg tonen naar een goede manier van leven, waarin liefde, zorgzaamheid en eerbied het vertrekpunt wordt van elke gedachte, woord en handeling. Een kans die we allen kunnen grijpen, elke dag opnieuw.

Ik herinner me het moment dat mijn grootvader stierf. Met de familie stonden rond zijn sterfbed, we gaven elkaar de hand, we stonden er in stilte en lieten onze tranen gaan. Het is een moment waar ik nog steeds beroep op doe, wanneer ik verward geraak in gedachten. Momenten als deze brengen ons terug naar de kern en de waarheid die ons daar opwacht.

Ik wens jullie een prachtig zonnejaar. Dat het mag schitteren.

Roel

ps: Indien je graag via mail op de hoogte blijft van deze blog-artikels, dan kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Reacties kan je hieronder posten…