Archives for april 2012

Gisteren werkte ik aan een nieuwe blogtekst. De inspiratie kwam na de spoedopname van mijn moeder in het ziekenhuis. Het was haar derde opname in korte tijd en ik voelde dat erover schrijven me rust bracht.

Nu, enkele dagen later, laat ik met beetjes de verbinding die ik met haar heb hier op aarde, achter me.
Enkele uren na haar opname verliet ze in alle rust en in alle vrede het leven. Ze gleed als het ware uit onze handen, het nieuwe leven in. Ik kon alleen maar blij en dankbaar zijn.

De immense liefde die ik op dat ogenblik voelde is de waarheid waar ik me nu verder mee verbind.

Ik ben trots op haar ongelooflijke overgave…… uren later moet ik nog steeds glimlachen.

Mijn moeder en ik, het verhaal van zovele vrouwen, van vele dochters, en ook van vele moeders. Een relatie die uitnodigt om te groeien in liefde, in begrip en in dankbaarheid.
Een relatie die je niet zomaar wegsteekt of waar je zomaar omheen kan wandelen. Maar waarin je leert omgaan met zovele facetten van het leven en van de liefde.

Dit zijn de aardse lessen die we hier leren. Zij gaan over leren geven en ontvangen, over loslaten en opnieuw verbinden, over meestromen en over de eigen stroom bepalen, over het loslaten van verwachtingen en het openen voor de nieuwe relatie die hierin verscholen zit.

Mijn moeder en ik, we hebben vele waters doorzwommen, sommigen van stevige diepte, anderen gedragen door een speelse lichtheid. Wat ik nu voel is eindeloze liefde en het lijkt of al wat we samen deelden een peulschil is van wat er zich nu toont. Een nieuwe waarheid vind zijn bedding, de liefde leert me over onvoorwaardelijke verbinding, vrij van enige begrenzing. Het is aan mij om alert te zijn en niet te verdwalen in de werelden van spijt en tekort.

Jaren geleden ontmoette ik een oudere vrouw die me het volgende vertelde:

“Als moeder oefen je in vertrouwen en intuitie.
Wanneer het leven je dochters schenkt is het goed om volgende raad ter harte te nemen: dochters varen voor je. Zij roeien in het kleine bootje en bepalen de weg. Jij vaart in jouw boot achter ze en kijkt toe. Wanneer ze botsen tegen de obstakels van het leven, ben je daar om hen te ontvangen in je armen van liefde, hen te troosten, te luisteren en te begrijpen…….en dan weer los te laten.”

Ik ben nu op dat punt in mijn leven gekomen waarop ik de grote veilige boot achter mij loslaat, ik me omkeer en het laatste pad samen met haar vaar…..om dan op mijn beurt los te laten.

In liefde,
Griet

Vanmorgen stond ik op en nam het besluit: “Vandaag is de mooiste dag van mijn leven”. Ik relateerde deze affirmatie aan mijn gezondheid, mijn gezin, mijn relatie, mijn werksituatie,…. De lentezon bekrachtigde mijn voornemen, jawel, alles lachte me toe.

Ik besloot mijn affirmatie de ganse dag door uit te spreken. Uit ervaring weet ik dat je op deze wijze ook het onderbewustzijn raakt.

Mijn dag nam echter andere wendingen. Op een zeker ogenblik ontving ik nieuws dat me behoorlijk uit mijn centrum bracht. Ik probeerde focus te bewaren, maar helaas, ik duikte de diepte in. Terwijl ik me bewust was van wat er gebeurde slaagde ik er niet in een ander spoor in te slaan…..

Tot ik plots de woorden herinnerde van Louise Hay waarin ze vertelt dat ze elke dag probeert een half uurtje trampoline te springen. Ik wist niet goed waarom ze dit deed maar het leek me een manier om verandering te brengen in de situatie. Ik zie Noa springen maar ben zelf maar één keer de trampoline opgegaan. Ik weet dat elke verandering, hoe klein dan ook, je leven verandert.

Ik nam me voor om minstens 15 minuten me over te geven aan dit wonderbaarlijke speeltuig…… en inderdaad, dit was op zijn minst gezegd wonderbaarlijk!

Ik rees op in de hoogte, voelde me de hemel raken, kreeg de kriebels in mijn buik en samen met Noa speelden we “mekaars schaduw niet raken.” Dit wil zeggen dat je in plaats van in de schaduw over de schaduw springt. “Je moet in het licht springen, mama”, zei ze. Haleluja, wat een wijze dochter heb ik toch. We sprongen om ter hoogst, om ter verst, om ter gekst in het licht en met elke sprong kwam ik terug bij de waarheid dat dit de mooiste dag van mijn leven is, in dit moment. In dit heilige moment.

Even later kwam mijn andere dochter Emma thuis, keek verbaasd naar onze bokkesprongen en kon haar glimlach niet verstoppen. Ze vertelde me dat trampoline springen goed is voor het lichaam, goed voor de rug, omdat het vinden van de juiste balans alle spieren traint. Wat een dag toch vandaag!

Nadien heb ik een tijdje op de trampoline neergelegen, de hemel boven me bedankend voor dit fantastische idee.
Wanneer ik nu op alles terug kijk dan heb ik inderdaad een wonderbaarlijke dag beleefd. Hij bracht me van diepte naar speels enthousiasme. Deze kleine ingeving veranderde mijn leven op dat moment helemaal.

Ondertussen heb ik met Noa afgesproken dat we elke dag een kwartiertje trampoline springen. De toppen van de hemel rakend, de zon zoenend en mekaars schaduw omarmend, gewoon door er in dankbaarheid over te springen en te kiezen voor het licht.

Het is goed om in momenten waarin je je verloren voelt op zoek te gaan naar verandering. Dit kan heel klein en eenvoudig zijn. Maar iets veranderen, verandert alles. Het traject neemt een andere wending. En wil dit dan zeggen dat hierbij alles is opgelost? Misschien wel, misschien niet, maar het breekt op dat ogenblik het patroon van je leven waar je op dat moment in staat. Het nodigt je uit opnieuw te ademen en het leven toe te laten als de mooiste dag van je leven in dat moment.

Warme groet,
Griet

>> Reacties kan je hieronder posten.

>> Voor de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt.

>> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op de Anam Cara Nieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels.

>> Als je dit project graag een steun wil geven is dit heel erg welkom. Meer informatie kan je vinden op de pagina ‘Steun Anam Cara’