Zondag zaten we samen in de vrouwenzweethut om het zusterschap te herinneren en te vieren. Een moment waarop je als vrouw stil staan en opnieuw verbinding maakt met de innerlijke bron van wijsheid, verbonden met de immense kracht en ondersteuning van het wonderlijke voorouderveld.
Deze bijeenkomsten zijn een warme oproep om recht te staan in de lineage van de hoedsters van de aarde.
Maar deze keer werd ik geraakt door een eenvoudig en mooi lied dat plots weerklonk in de hut en dat is wat ik graag met je wil delen.
Het is stil en donker. De gloed van de warme stenen is zichtbaar.
22 Vrouwen zitten verenigd in de cirkel van de zweethut. Onze harten zijn open, de gebeden worden gesproken, liederen worden gezongen.
De hete stoom neemt mee en transformeert wat klaar is voor verandering.
Wij gaan akkoord dat het tijd is om als vrouw recht te staan en de plaats in te nemen als hoedster van de aarde. Unaniem geloven we dat de tijd is gekomen om een voorbeeld te zijn voor anderen, om zorg te dragen voor de bomen, de bloemen, de planten, het water… want dat is toch wat vrouwen doen.
“Ja”, klinkt het in de hut, “wij kennen het proces van creatie, want wij zijn het die het leven schenken aan onze kinderen”.
Wij zijn verbonden met de aarde, die schenkt, hoedt, draagt…eenvoudigweg omdat wij ook die kracht bezitten. Wij schenken, wij hoeden, wij dragen….
Opnieuw is het stil. Het water wordt over de stenen gegoten en opnieuw neemt de stoom ons mee in een dieper golf van overgave. Handen vinden mekaar, het zusterschap is wedergeboren.
De hut gaat open en een frisse bries bereikt ons allen. We ademen, we danken, we zijn stil.
Vanuit die stilte weerklinkt de vraag of een nieuw lied mag gezongen worden. Twijfelend, zachtjes, gevoelig dringen de eerste klanken en woorden tot me door. Ik word stil en herinner me. Ik kijk langzaam naar de zingende vrouw die haar tranen wegveegt. Ik voel de pijn van het verlies, maar ook de dankbaarheid voor wat geweest is.
De stemmen van de andere vrouwen voegen zich bij de tere klanken van dit mooie lied.. Wat afgescheiden was, wordt verbonden, en de pijn vervaagt in de bloem van dankbaarheid die zich opent.
Het is stil, onze harten zijn verbonden. Wij rusten in deze gloed van zachte liefde.
Een jaar geleden nam mijn lieve vriendin Els afscheid van het leven. Zij was één van die vrouwen die vanuit een zachte kracht en grenzeloze liefde haar dankbaarheid betoonde aan de aarde. Zij wist dit onder te brengen in een eenvoudig en mooi lied dat ik graag met je wil delen.
Dank je Els voor je fijnheid, zachtheid en grote liefde.
Hartegroet,
Griet
