“Ik val”, liet hij me weten, “en ik heb het gevoel dat er geen bodem is.”
Op dat moment keek ik naar het vallen van de blaren van de grote eikeboom. Er moet een moment zijn waarop ze loslaten of waarop de wind hen meeneemt en ze zich overgeven aan de reis die ze maken.
Ik richtte me tot mijn cliënt en nodigde hem uit om samen te kijken naar dit wonderlijke gebeuren.
Stil zaten we naast elkaar en bewonderden de stevige stam, rechtstaand, onbewogen, krachtig. “De storm heeft geen impact op hem”, sprak mijn cliënt.
Ik knikte.
De blaren dwarrelden naar beneden doordat een frisse bries het spel van loslaten speelde. Sommigen hadden zelfs die aanmoediging niet nodig, maar gaven zich moeiteloos over.
We volgenden de beweging en zagen hoe de blaren zachtjes de grond raakten. Geen enkel blad ging verloren, maar vond zijn eigen plaatsje om te rusten.
“Dat is het” sprak mijn cliënt. “Ik hoef niets te doen, ik heb alleen maar te luisteren, te observeren, te voelen en er komt een moment dat ik zachtjes de aarde raak en de tijd vind om dan voor even te rusten.
Er verscheen een glimlach rond zijn lippen en zo zaten we daar nog een tijdje, stil bij mekaar.
In liefde vebonden,
Hartegroet,
Griet.
