Archives for december 2017

Het pad is open, je hoeft alleen maar te wandelen.

Ik hou ervan om me terug te trekken in onze yurt, het vuur aan te maken, kaarsjes aan te steken en me te laten omringen met mooie, zachte en inspirerende muziek.
Het zijn die momenten waarin ik even de drukte van het leven achter me laat en voor mezelf zorg en me onderdompel in mijn grote verlangen naar romantiek en verbondenheid.

Zoals ik vroeger dacht dat dit alleen te beleven viel met een partner die kon begrijpen wat er in me omging, heb ik geleerd dat deze momenten zeer waardevol kunnen zijn als je de verbinding eert met die prachtige ziel die je bent. Een bijzondere relatie die tot hiertoe nog niet zoveel namen draagt, maar waar velen naar op zoek zijn.

Zittende in mijn warme omhullende cocon komt de vraag naar boven wat de ware aard is van een liefdevolle relatie.

Ik ga ten rade bij één van mijn gidsen die me steeds bij staat wanneer ik voel dat dergelijke hersenspinsels op de voorgrond komen en vraag haar om me de weg te tonen doorheen dit kluwen van vele mogelijkheden.
Haar antwoord is verbluffend en wil ik graag met je delen. Zij spreekt tot mij…

“Relaties gaan niet over begrijpen en ontvangen of dichter bij mekaar komen, verbinden en openen, om de eenvoudige rede dat dit er al is. Het zijn echter uitnodigen om door te groeien naar een dieper geloof in – en zorg voor jezelf zodat je steeds opnieuw je hart kan openen.”

Zij neemt een spiegel en als ik erin kijk zie ik een groot hart van goud dat ik herken als het mijne. Ik pink een traan weg van ontroering en breng mijn aandacht verwachtingsvol terug bij haar.

Ik vraag haar wat ik kan doen om me meer te verbinden met dit gouden hart?

Mijn wijze gids zwaait met haar arm en zo opent ze als het ware een beeld van een prachtig geurende bloementuin. Ik zie mezelf wandelen tussen de geurende bloemen met een grote rieten mand in mijn armen. Eén voor één pluk ik de rijpe vruchten van de bomen, wandel naar mijn geliefde en schenk ze aan hem.

“Dit is het grootste geschenk dat je in een relatie kan geven”, spreekt zij, “het zijn de vruchten van wat je geleerd hebt in het leven, telkens opnieuw, en zij dragen de kracht van de liefde in zich. Elk leren omvat kracht, moed, vertrouwen en overgave en leidt uiteindelijk naar dat punt waar je bereid bent om voorbij de storm je hart terug te openen en liefde toe te laten.
Er is geen enkele vorm in materie die ooit de waarde heeft van deze kostbare vruchten… ze zijn onbetaalbaar.”

Haar woorden maken me stil en ik hoor het vuur in onze kachel op de achtergrond knetteren, alsof het nog meer kracht wil geven aan wat er gedeeld wordt.

In die stilte begrijp ik de uitdaging van het steeds verder groeien, telkens opnieuw ruimte vinden om weer te keren naar dat punt waar liefde zich toont. Soms zo ver verwijdert, maar in wezen altijd verbonden in het diepst van ons hart. Ik begrijp dat er niets valt te schenken als het niet zelf wordt gedragen. Hoe kan ik ooit liefde schenken als ik de liefde voor mezelf niet kan omarmen?

Ik leg een blok hout op het vuur en vraag me af wat er nodig is om daarin dichter bij mezelf te komen. Om die kostbare parel die we allemaal zijn te kunnen omarmen en koesteren als een grote schat.

Ik nodig je uit om op zoek te gaan naar jouw pad, jouw wijze om die grote liefde te ervaren, zodat het tekort dat je soms kan voelen niet de grote barriëre hoeft te zijn om, als je geliefde voor je staat, je armen te kunnen openen en samen te zijn in dat mooie gouden hart.

Het pad is open, je hoeft alleen maar te wandelen.

In liefde verbonden,
Griet.

In naam van onze Grote Moeder, Pachamama…

“Als we de Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.”

Sinds mijn kindertijd heb ik een diep gevoel van thuiskomen in de natuur. Wanneer het leven te heftig is, is dat de plaats waar ik rust kan ervaren, me verbonden kan voelen en terug kan keren naar de kern van mijn wezen.

Een zonnestraal kan je hart verwarmen en de bomen zijn veilige bakens die rust en steun bieden. Misschien heb je zelf wel ooit dat moment gekend waarop je starend in het water op zoek was naar een oplossing of een teken voor wat er zo in beweging was in je leven. Tot plots de wind een rimpeling tovert in de waterspiegel en je gewoon -zonder nadenken- het oude loslaat en de nieuwe ruimte betreedt.

Ik hou van de aarde en steeds opnieuw zoek ik naar manieren om haar te eren, haar schoonheid te erkennen en haar te danken voor al wat ze me schenkt.

De vraag is dan ook wat we kunnen doen als mensheid om een nieuwe gezonde relatie met onze Grote Moeder tot stand te brengen? Hoe kunnen we dieper in verbinding zijn met haar en de liefde voelen zoals een kind dat voelt voor zijn moeder?

Wij westerlingen zijn niet gewend om van hieruit het leven te beoefenen maar ik geloof dat we allemaal in staat zijn om mee te bouwen aan de ommekeer waar de Aarde ons toe uitnodigt.
Durven we controle los te laten en zorgzaamheid opnemen? Menselijkheid de plaats van arrogantie laten innemen; het overheersen en heersen laten wijken voor harmonie en waardering?

Als we onze Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.

Ik hoop dat mijn woorden je moge inspireren, dat ze een uitnodiging mogen zijn om je mee te verbinden met dit vernieuwd samenzijn. De aarde heeft ons nodig, wij zijn haar gasten. Laten we dit ten allen tijde herinneren en voor waar nemen.

In name van onze Grote Moeder, Pachamama.
Hartegroet,
Griet.