Samen staarden we in de vlammen van het roodgloeiende vuur, mijn cliënt en ik. Ik kon de stilte proeven en hierin nestelde zich een glimp van vertrouwen dat ons verbond. De zoete warmte maakte haar zacht en toegankelijk en nodigde haar uit om te kijken vanuit een hoger perspectief.
“Ik begrijp het niet”, zo sprak ze, “het lijkt alsof het leven zijn essentie is verloren. Ik heb gedaan wat ik kon en wat binnen mijn mogelijkheden lag op dat moment. Ik heb mijn geliefde bemind vanuit het verlangen dat hij de pijn van mijn eenzaamheid en het niet begrepen zijn kon balsemen. Ik geloofde dat hij diegene was die mij de liefde voor mezelf zou schenken en me kon tonen de schoonheid van mijn vrouw zijn.”
Ik knikte en begreep wat zij bedoelde; eenvoudigweg omdat ook ik dit heb gekend.
En opnieuw kwamen de woorden vanuit haar oprechte hart: “Ik ben gegroeid en heb geleerd dat het slechts de liefde is voor mezelf die me zal zalven en zegenen en me zal vrij maken van het verlangen naar eenheid in dit menselijk bestaan.”
We staarden in de vlammen die knetterend zongen een lied van stille dankbaarheid. De pijn van loslaten ebde langzaam weg zoals de zee die zich terugtrekt als haar tijd is gekomen.
En in die stilte omarmden we de liefde in haar meest pure vorm.
Velen zijn op zoek naar verlichting en een nieuw pad. Maar soms wordt vergeten dat de ware wijsheid gedragen wordt in de diepte het hart. Hoe graag je ook wil dat alles verandert, dat mensen zich anders gedragen, situaties verbonden worden met liefde, dat angst plaats maakt voor diep vertrouwen…. de weg valt innerlijk te bewandelen, het pad groeit van binnenuit. Dus wees moedig en trouw aan wat het leven je schenkt, want elke beweging is een uitnodiging om meer te worden dan wie je nu bent. Het wonder wil door jou geboren worden!
Omarm.
Namasté,
Griet.
