Gisteren werkte ik aan een nieuwe blogtekst. De inspiratie kwam na de spoedopname van mijn moeder in het ziekenhuis. Het was haar derde opname in korte tijd en ik voelde dat erover schrijven me rust bracht.
Nu, enkele dagen later, laat ik met beetjes de verbinding die ik met haar heb hier op aarde, achter me.
Enkele uren na haar opname verliet ze in alle rust en in alle vrede het leven. Ze gleed als het ware uit onze handen, het nieuwe leven in. Ik kon alleen maar blij en dankbaar zijn.
De immense liefde die ik op dat ogenblik voelde is de waarheid waar ik me nu verder mee verbind.
Ik ben trots op haar ongelooflijke overgave…… uren later moet ik nog steeds glimlachen.
Mijn moeder en ik, het verhaal van zovele vrouwen, van vele dochters, en ook van vele moeders. Een relatie die uitnodigt om te groeien in liefde, in begrip en in dankbaarheid.
Een relatie die je niet zomaar wegsteekt of waar je zomaar omheen kan wandelen. Maar waarin je leert omgaan met zovele facetten van het leven en van de liefde.
Dit zijn de aardse lessen die we hier leren. Zij gaan over leren geven en ontvangen, over loslaten en opnieuw verbinden, over meestromen en over de eigen stroom bepalen, over het loslaten van verwachtingen en het openen voor de nieuwe relatie die hierin verscholen zit.
Mijn moeder en ik, we hebben vele waters doorzwommen, sommigen van stevige diepte, anderen gedragen door een speelse lichtheid. Wat ik nu voel is eindeloze liefde en het lijkt of al wat we samen deelden een peulschil is van wat er zich nu toont. Een nieuwe waarheid vind zijn bedding, de liefde leert me over onvoorwaardelijke verbinding, vrij van enige begrenzing. Het is aan mij om alert te zijn en niet te verdwalen in de werelden van spijt en tekort.
Jaren geleden ontmoette ik een oudere vrouw die me het volgende vertelde:
“Als moeder oefen je in vertrouwen en intuitie.
Wanneer het leven je dochters schenkt is het goed om volgende raad ter harte te nemen: dochters varen voor je. Zij roeien in het kleine bootje en bepalen de weg. Jij vaart in jouw boot achter ze en kijkt toe. Wanneer ze botsen tegen de obstakels van het leven, ben je daar om hen te ontvangen in je armen van liefde, hen te troosten, te luisteren en te begrijpen…….en dan weer los te laten.”
Ik ben nu op dat punt in mijn leven gekomen waarop ik de grote veilige boot achter mij loslaat, ik me omkeer en het laatste pad samen met haar vaar…..om dan op mijn beurt los te laten.
In liefde,
Griet
dank voor deze tekst Griet, kippevel-mooi en zacht en warm
In gedachten bij jou, Griet.
De liefde, het loslaten, zo mooi, zo wreed, zo wreedmooi !
Bedankt om dit met ons te willen delen.
Mariette
Lieve Griet..wat prachtig,zeg..ik kan de diepte van voelen..echt beautiful.LOVE Veronika
Lieve Griet, bedankt dat je dit bijzondere gevoel zo mooi hebt omschreven en gedeeld. Deze woorden komen op het juiste moment op mijn levenspad. love and light, x Lieve
Lieve Griet, langs deze weg een zachte knuffel. Dank je om dit zo integer en liefdevol te delen, het raakt me diep. Veel liefs, Joke
Lieve Griet, jaren geleden vertelde je me ook een glimp van het verhaal van jou en je moeder. Het is inderdaad een bij tijden woelig, maar uiteindelijk mooi
verhaal geworden. Prachtig mooi en hartverwarmend is liefde het laatste woord geworden. ‘Dankbaar’ is het woord dat door mijn gedachten gaat…
Griet, je woorden ontroeren me en zijn van liefde doordrongen! Dankjewel dat je deze mooie, intense ervaring deelt!
Hartegroet! Rita
Prachtig Griet, hoe je dit kan ervaren en beschrijven. Woorden schieten me nu tekort. Een warm gevoel komt naar boven bij jou woorden. Liefde, dankbaarheid zijn zulke mooie gevoelens die we altijd kunnen oproepen en vergroten. Ik wens je nog veel sterkt toe.
Veel liefs Sonia
lieve griet,
zeer mooi hoe je dit alles beschrijft.
Bijzonder hoe je met deze situatie omgaat.
Veel liefs en veel sterkte en dit ook voor je dochters.
kathleen.
Lieve Griet
met enige schroom richt ik mij, als man, als zoon, tot jou bij dit verhaal van loslaten, van dochters en moeders. Ik doe het toch omdat de afgelopen weken ook mijn moeder, en daardoor ook ikzelf, een heel proces heeft doorgemaakt van loslaten. Na een ziekenhuisopname kon ze niet meer naar haar vertrouwde huis terug, ze is nu in een rusthuis, eerst met heel veel weerstand en opstandigheid, nu met aanvaarding en een zekere gemoedsrust.
Haar loslaten is heel ‘klein’ in vergelijking met jouw loslaten… jouw verhaal, waaruit, na heel jullie bijwijlen woelige reis, zoveel dankbaarheid en liefde opborrelt, raakt me…
Mijn gedachten en warme gevoelens van genegenheid zijn dan ook bij jou.
Van harte, Eddy
Prachtig te lezen hoe je omgaat met emoties waar we allen,vroeg of laat, mee te maken krijgen…
Ik stuur je vriendschap en veel sterkte!
Zo mooi gezegd en geschreven! Zoen!
Wat een wondermooi samenvallen. Ik herken dit verhaal bijna tot de laatste letter. Ik mocht vorig jaar op een gelijkaardige manier afscheid nemen van mijn moeder.
Ik bezorg jouw tekst met plezier aan mijn zussen, ze zullen ook meteen begrijpen wat ik ermee bedoel & wat jij bedoelt.
Ik hoop dat je dit mooie geschenk voor altijd bij je mag dragen.
Van harte!
Liefste Griet
bedankt om dit te delen en ons uit te nodigen er nog eens bij stil te staan dat liefde het fysieke leven overstijgt. ons eraan te herinneren dat we kunnen kiezen voor pijn en tekortgedachte of liefde en dankbaarheid en besef dat dit bij het leven hoort, en dat verbondenheid tussen beide werelden mogelijk is! ook ik herken het verhaal van de moeder/dochter en de vele strubbelingen.
ik wens je heel veel sterkte, liefde en licht!