Imagine… de geboorte van het Hartebos

Terwijl ik zing en kijk naar de takken word ik overspoeld door herinneringen. Ik herinner me de eerste maal dat ik dit lied hoorde. Het borrelde op uit mijn hart en mengde zich met het stille gezang van het water dat net op de gloeiende stenen werd gegoten in de zweethutceremonie. Een lied voor de Aarde, een lied dat onze liefde voor Aarde samenbrengt in het hart. Het was vele jaren geleden dat ik het voor het eerst zong en sindsdien zingen we het vaak. Maar vandaag is het anders.

Ik herinner me de eerste keer dat ik droomde om een bos te planten, meer dan 15 jaar geleden. Die droom zette mijn hart in vuur en vlam. In al die jaren heeft deze droom me zovele malen enthousiast gemaakt. De droom bleef groeien, het werd een bos in de vorm van een hart. Ik voel de kracht van deze droom, maar vandaag, in deze cirkel van mensen, is het anders.

Ik herinner me de woorden van een dierbare vriendin, ze beschreef hoe blij en dankbaar ze is om mee een hartebos te planten. “Een droom van een vriend laten uitkomen. Ik heb er zin in!”, schreef ze. En terwijl ik dit herinner eer ik de vele dromen die ik heb gehad en die werkelijk zijn geworden. Ik herinner me de vele mensen die mee hebben geholpen, die samen met mij hebben gebouwd aan zovele impulsen van schoonheid. Ik herinner me de verbondenheid van waaruit ik projecten heb gecreëerd. Maar vandaag, terwijl een rivier van stilte doorheen me lijkt te stromen, vandaag is het anders.

Ik ben toeschouwer, volledig wakker in deze droom. Ik zie de lachende gezichten. Ik zie de toewijding waarmee mensen hun geschenken geven aan de Aarde. Ik zie het licht van Hoop en ik voel mijn tranen van dankbaarheid om deze schoonheid te mogen beleven:

De kinderen zingen, met ratels en troms in de handen, ze leggen kleurrijke geschenken van liefde aan de voet van de Berkeboom: de grote boom die we net geplant hebben in het centrum van deze hartvormige open plaats in het bos.
De volwassenen staan in een grote cirkel rondom de kinderen, we zingen, we trommen, we lachen. We geven onze kracht door aan de kinderen. We wakkeren onze dromen aan en brengen het licht van Hoop voor elkaar.
Deze mensen die van overal zijn toegekomen, dit is één familie geworden. En dit is wat mijn hart vervult.

We planten een bos voor Moeder Aarde. Een bos van het hart.
We planten een bos, opgedragen aan het ene hart van waaruit we samen komen om dit te doen.
We planten een bos, voor Zij die gaan komen. Want de stroom van goedheid die in ons zit, vraagt om geschonken te worden, aan iedereen die we ontmoeten, en aan iedereen die zal komen.

Terwijl dit alles door me heen spoelt als een rivier van leven, blijf ik naar de kale takken kijken.
Dit is inderdaad hoe een droom werkelijkheid wordt. De dag zal zich ontvouwen als één groot werk voor de Aarde, vol lichtheid en vreugde.

Maar wanneer ik mijn ogen sluit en mijn hart voel, klein van ontroering, dan zie ik hoe de stroom altijd zal verdergaan. En altijd zullen er mensen zijn die het beste van zichzelf zullen geven aan een droom van het hart.