“Ik val”, liet hij me weten, “en ik heb het gevoel dat er geen bodem is.”
Op dat moment keek ik naar het vallen van de blaren van de grote eikeboom. Er moet een moment zijn waarop ze loslaten of waarop de wind hen meeneemt en ze zich overgeven aan de reis die ze maken.
Ik richtte me tot mijn cliënt en nodigde hem uit om samen te kijken naar dit wonderlijke gebeuren.
Stil zaten we naast elkaar en bewonderden de stevige stam, rechtstaand, onbewogen, krachtig. “De storm heeft geen impact op hem”, sprak mijn cliënt.
Ik knikte.
De blaren dwarrelden naar beneden doordat een frisse bries het spel van loslaten speelde. Sommigen hadden zelfs die aanmoediging niet nodig, maar gaven zich moeiteloos over.
We volgenden de beweging en zagen hoe de blaren zachtjes de grond raakten. Geen enkel blad ging verloren, maar vond zijn eigen plaatsje om te rusten.
“Dat is het” sprak mijn cliënt. “Ik hoef niets te doen, ik heb alleen maar te luisteren, te observeren, te voelen en er komt een moment dat ik zachtjes de aarde raak en de tijd vind om dan voor even te rusten.
Er verscheen een glimlach rond zijn lippen en zo zaten we daar nog een tijdje, stil bij mekaar.
In liefde vebonden,
Hartegroet,
Griet.
zeer mooie <3
Dank je wel, Dirk!
Je mooie woorden bezorgen me rillingen van ontroering! Dank dat julie ons deelgenoot maken van jullie weg naar verbinding met al wat is!
Harteliefs Rita
Dank je wel voor de verbinding, Rita!
Heel veel dank vooral die mooie woorden, woorden die mensen weer dichter bij elkaar brengen, een groot gemis in deze wereld.
Van harte
G.Salembier
Dank je wel voor je warme woorden, Gilbert!
In liefde met jullie allen verbonden……
Dank je wel, Anne!
Hoe woordeloos mooi … hoe de natuurstille antwoorden geeft op onze vragen: wij dienen enkel maar te observeren …
Dat is heel juist, Denise, dank je wel hiervoor!
Mooi…
Dank je wel, Hilde!
inderdaad in liefde verbonden ! Dankjewel, X
Dank je, Veronique!
Dankjewel Griet, prachtig! Zo mooi kan overgave zijn. ?
Heel veel liefs,
Christine???
nu pas gelezen… heerlijk 🙂
doet me denken aan iets dat ik ooit las, in een periode waarin ik me heel erg verloren en verdwaald voelde:
“Elke sneeuwvlok valt op haar plaats”.
Zo leerde ik dat ook ik altijd ben waar ik geacht word te zijn.
En ondertussen heb ik ook geleerd dat ik altijd ben 🙂