Een vriendin van ons had een grote, mooie treurwilg voor haar huis staan. Een schitterende boom. Een tijd geleden belde ze me om te laten weten dat er een ziekte in de boom zat. Verschillende specialisten hadden de boom onderzocht en de stam zat vol schimmel. Omdat deze boom dicht bij enkele huizen stond en hevige wind de verzwakte stam zou kunnen doen kraken, werd hij gisteren omgedaan.
Ze had me een deel van het hout aangeboden, zodat we dit kunnen gebruiken voor het vuur van de Zweethut Ceremonie, waar we natuurlijk erg blij mee zijn! Dus stond ik daar met een lege wagen en aanhangwagen, om dit kostbare hout mee te nemen, opdat het later de stenen kan opwarmen voor onze gebeden in de zweethut.
Ik ben dankbaar dat we op deze manier de prachtige boom van onze vriendin kunnen laten verderleven.
Een vriendelijke man hing in de boom te bengelen, vakkundig, tak per tak, de kruin aan het ommantelen. Een hele tijd heb stond ik daar, vol verwondering zijn werk aan het aanschouwen. Heel alert haalde hij met een handzaagje elke zijtak van de hoofdtakken af, waarna hij ze op de juiste plaats liet vallen. Ik was verwonderd over zijn expertise, zijn focus, zijn aanwezigheid. Alsof zijn werk een nauwgezette, sierlijke dans tegen het hemelsblauwe doek was.
Terwijl ik daar zo stond toe te kijken, viel het me op dat hij zelden op een tak stond. Meestal hing hij aan de touwen, terwijl hij met zijn voeten tegen een tak steunde. Omdat ik zelf niet zo een grote fan ben van hoogtes, steeg mijn bewondering met de minuut.
Het deed me stilstaan bij twee belangrijke principes waar heel ons leven aan onderhevig is: Ervaring en Vertrouwen. Beide gaan hand in hand.
De enige manier voor hem om dit werk te doen, is een volledig vertrouwen te hebben in het touwwerk dat hem draagt. De jarenlange ervaring bracht hem dit vertrouwen. Hij heeft ‘de kneepjes van het vak’ geleerd en ongetwijfeld leert hij steeds bij… Het is de ervaring dat het fundament vormt waardoor hij vrijuit zijn werk kan doen. Ik zelf zou waarschijnlijk heel het touwwerk en klimharnas duizend keer nakijken, of enkele geruststellingen van de “expert” nodig hebben, alvorens mijn gewicht aan in alle vertrouwen aan de touwen toe te vertrouwen.
In ons leven is het ook zo. Telkens wanneer we groeien, wil het zeggen dat we onbekend terrein betreden. Vaak is dit een sprong in het diepe: een daad van vertrouwen en overgave. We zijn bang en zoals steeds doet onze geest wat ie het beste doet: fantastische verhalen creëren, of soms zelfs doemverhalen.
Maar om één of andere reden is er die roep tot groei. Wanneer we terugkijken naar ons leven, kunnen we allen zien dat deze angsten bij groei horen, en dat het vroeg of laat toch weer op hetzelfde neerkomt: Springen!
Zo herinner ik me de eerste keer dat ik deelnam aan een Zweethut Ceremonie. Ik herinner me de knoop in mijn maag terwijl de stenen in het vuur lagen en we ons innerlijk voorbereidden. Ik was 18 en had nog nooit deelgenomen aan dit ritueel. De zweethut was deel van de voorbereiding op mijn eerste Vision Quest.
Mijn leven was, zacht uitgedrukt, een redelijke puinzooi op dat moment. Maar om één of andere reden kwamen langs alle kanten wegwijzers op mijn pad, die me brachten bij mijn eerste leraars. Het leven zoals het was gaf me geen voldoening, dus ik volgde de richtingen die het leven me toonde en zette de eerste stappen op wat een wonderlijk avontuur zou worden. Ik had vele angsten voor dit nieuwe pad, maar desondanks mijn angst, voelde ik dat ik dit moest doen.
Eens we binnenin de zweethut zaten verdween de knoop in mijn maag. Ik gaf me over aan de ervaring en liet me leiden door mijn leraar zijn stem en liederen. Zij gidsten me doorheen de tocht in mijn binnenste. Het was een zeer indringende ervaring waarin ik me voelde thuiskomen. Mijn ogen en hart opende zich voor de schoonheid van de aarde, de mensen, de stenen, het water… Het was alsof ik wakker werd uit een nachtmerrie. Niet dat mijn leven van de ene dag op de andere één en al rozegeur en maneschijn werd, zeker niet. Maar ik kreeg de ervaring dat dit ritueel me dicht bij mezelf bracht en me “wakker” maakte. Het opende voor mij ook het pad om me verder in het Sjamanisme te verdiepen.
De ervaring werd het begin van vele, vele zweethutceremonies. Ik was verkocht!
(Even terzijde: Om eerlijk te zijn: de knoop in mijn maag was er de tweede keer ook nog 😉 Ik ben een trage leerling wat dat betreft. Maar met termijn werd de knoop een gevoel van spanning, dat ik kende van de momenten voor examens en later werd ook die zachter… Kortom, de ervaring gaf me vertrouwen.)
Het leven nodigt ons allen uit om te groeien, elk op onze eigen wijze. En groei betekent dat we uit onze comfortzone stappen. Het is daarin goed te kijken naar de herinnering aan groei. De herinneringen die ons tonen dat we steeds datgene vinden dat we nodig hebben, wanneer we het nodige hebben.
Wanneer we stappen in het onbekende zetten, is het goed te leren van mensen die het pad kennen en hun wijze raad te omarmen. Zij hebben de stappen gezet waar wij bang voor zijn. Zij hebben de ervaring en die ervaring bracht hun het vertrouwen. Het is dit vertrouwen dat ze aan ons kunnen doorgeven, zodat we de angsten kunnen achterlaten.
Misschien sta jij nu ook op de drempel van een nieuw begin. Ook al heb je nog niet de ervaring in de stappen die je gaat zetten, je kan altijd beroep doen op het vertrouwen dat je verkreeg in het verleden. Je kan in dit moment die kracht in jezelf naar voren brengen. Elk begin is eng, maar met oefening, wordt het een deel van je: je groeit.
Het leven is een wonderlijke reis, waarin de paden open liggen. Ik hoop dat je mag springen, wanneer je voelt dat dit nodig is. En wanneer je springt, dat je een schitterende vlucht mag hebben!
Roel
Je kan je eigen ervaringen en inzichten delen via je reactie hieronder.
Wauw, dit komt als uit de hemel gevallen! Ik heb me ingeschreven voor de 13 moeders van de aarde en heb ook behoorlijke zenuwaanvallen af en toe!
Het is zo heerlijk om te lezen dat het voor iedereen een verrassende reis, dat het inderdaad niet altijd evident is om uit die comfortzone te gaan, maar dat de voldoening het dubbel en dik waard is, als je weer een stukje gegroeid bent.
Die comfortzone is zo verleidelijk, want het lijkt alsof je alles onder controle hebt. Pas vanaf je iets helemaal nieuw gaat ondernemen, merk je dat je enkel in die éne omgeving bijna geen angsten meer hebt.
Het laatste jaar heb ik al enkele keren het gevoel gehad dat het tijd is om verder te gaan en te groeien. Als er dan puzzelstukjes op hun plaats vallen en er komen zulke liefdevolle en krachtige mensen op je pad, en je leven vult zich met allerlei ’toevalligheden’, dan ben ik zo dankbaar dat ik dit mag meemaken. Andere dagen vraag ik me wel eens af waarom ik deze weg wilde volgen, en waarom ik niet ben blijven baden in de schijnbaar heerlijke warmte van de onwetendheid. Het verschil is voor mij echter : op de ene weg begin ik te stralen van binnenuit en in het andere geval verschrompel ik en blijft een leeg omhulsel achter, dan is de keuze weer snel gemaakt!
Bedankt voor deze tekst, want het herinnert me er weer aan dat iedereen ergens moet beginnen en dat het oké is zoals het zal zijn.
Ik had onlangs een gesprek met iemand over therapie met paarden en ik vertelde dat het niet zo eenvoudig is als je je leiderschap wil overbrengen aan het paard. Dat je niet naar de grond mag kijken, want de leidende merrie van de kudde kijkt altijd rond zich om te zien of er geen gevaar dreigt. En ik vertelde dus dat je toch naar de grond kijkt om te zien waar je moet stappen. Toen zei die vriend van me : Kristina, als je vertrouwt in de kracht van het universum, dan hoef je toch niet te zien waar je je voeten zet, dan WEET je gewoon dat het universum je voeten zal neerzetten waar het goed is. Het blies me volledig van mijn sokken, dat in één van de meest voor de hand liggende en automatische handelingen zo’n oerwijsheid ligt : vertrouwen en overgave!
En nu ga ik me overgeven aan de wereld van de dromen…
Slaapwel,
Warme omhelzing, Kristina.
Hoi,
Het is voor mij vrij moeilijk om deze reactie neer te schrijven, maar ik wil het toch heel graag proberen.
Het is zo dat ik door bepaalde gebeurtenissen in mijn jeugd een stoornis heb ontwikkeld. De officiële diagnose is een bijna volledig ontbreken van basis vertrouwen gecombineerd met een angststoornis. Nu ben ik al sinds zolang ik mij kan herinneren her en der in behandeling geweest voor deze stoornis. Het is pas de laatste tijd dat ik besef dat deze stoornis eigenlijk een cadeau is.
In mijn strijd om hiermee om te leren gaan heb ik vele paden bewandeld, het een al wat zuiverder dan het ander 🙂
Sinds kort bekijk ik dit meer als een strijd. Dit is nu eenmaal zo en ik verzet me er niet meer tegen, ik aanvaard het en erken het.
Een wijze les die ik heb geleerd van deze stoornis, is dat ik nu met gemak kan omgaan met angst, dat ik heb geleerd om ten alle tijde bewust te zijn van het vertrouwen.
Omdat angst altijd aanwezig was in mijn leven, is het na al die jaren niet meer echt beangstigend, eerder een deel van de realiteit, dat ik aanvaard. Wanneer je je angst eenmaal aanvaard en erkent, zal hij minder bedreigend worden, omdat je hem ziet als een deel van jezelf.
Het vertrouwen, wat in mijn leven bijna altijd heeft ontbroken (natuurlijkerwijs dan), was iets waar ik me zelf bewust van moest maken. Ooit ben ik hiermee begonnen uit nieuwsgierigheid. Wat was ultiem en blindelings vertrouwen? Ik begon tijdens mijn meditaties mezelf in vertrouwen te plaatsen. Wat in het begin heel erg moeilijk ging, na verloop van tijd en na veel oefening ging dit steeds vlotter. Nu kan ik in mijn vertrouwen gaan staan enkel en alleen door het op te roepen.
Dus wanneer ik een nieuwe situatie tegenkom, kan ik de angst die daar mee gepaard gaat goed verwerken. Wanneer de nodige stappen moeten gezet worden, kan ik dit vanuit mjn vertrouwen.
Overgave daarentegen ligt nog een beetje moeilijk, maar we blijven groeien.
Bedankt om te luisteren/lezen
hartelijke groet
Lessen in vertrouwen… vertrouwen ervaar je, voel je, kan je vertrouwen leren, kan je liefde leren…
Op het punt staan in je reis waar alles transparant is en vervaagt, waar geen enkele houvast meer reeël is, waar je op het uiteinde van een overstekende rots staat, en nog niet beseft of je moet springen of gewoon je ogen openen en laten overkomen. Vertrouwen, als het te moeilijk is om in jezelf te vertrouwen, dan is het fijn om anderen om je heen te vertrouwen die dezelfde reis al gemaakt hebben en al op de volgende rots staan en even naar je omkijken om te zien of alles goed gaat.
Bedankt om er te zijn
Vertrouwen hebben en blijven behouden in alle levenslessen en wegen is een grote uitdaging. Ook als deze wegen kleuren aannemen die je niet verwachtte , dan toch blijven geloven en vetrouwen in deze Weg naar het Licht. Vertrouwen dat jij en ieder wezen Lichtzaadjes draagt en deze in eigen tempo mag ontwikkelen. Vertrouwen dat je iedere uitdaging wel aankan, want ‘Wanneer de leerling gereed is ,verschijnt de Meester’.
Al is vertrouwen voor me een enorme uitdaging , als ik me hieraan overgeef dan voel ik me gedragen door het Licht. Gedragen door Spirit.
Durf in Overgave Vertrouwen Lieve mensen.
Met veel Liefde
Veronique