Woorden zijn pure creatiekracht. Ze kunnen vernietigen en helen. Eén van mijn leraars zei ooit dat goede sjamanen vaak meesters zijn met woorden.
Ik had het grote geluk om op te groeien bij een vrouw die een meester was in woorden. Ze was een magier van het hart en hoe meer ik terugkijk op onze jaren samen, hoe meer ik zie hoe ze haar meesterschap weefde in alles.
Ik herinner me de laatste dag die ik met haar doorbracht tot in de kleinste details, alsof die in mijn geheugen gegrift staat. Al meer dan een jaar had ik dromen die me vertelden dat ze zou overlijden voor de zomervakantie. Dromen die me heel aandachtig maakte in elk moment dat ik met haar mocht doorbrengen. Ze maakten me zorgzaam, bewust.
Dit was de vrouw die me in haar armen nam toen ik 4 was en mijn moeder, haar dochter, overleed. Mijn vader was niet aanwezig toen. En zo, bij gratie van het leven, werd ze mijn spirituele moeder. Ze was mijn eerste spirituele leraar. Ik kan boeken schrijven over de wijsheid die ze met me deelde en haar onwankelbare toewijding aan mededogen en liefde.
In mijn tienerjaren begon mijn onverwerkt verdriet me in te halen. Ik verloor me in drugs, zelf-haat, zelf-pijniging. Maar hoe donker de reis ook was toen, we bleven samenkomen aan de keukentafel, ’s avonds laat. Het was als een bedevaardsoord voor mijn hart, waar ik opgetild werd door de urenlange gesprekken. Ze luisterde naar mijn pijn en liet ruimte voor mijn tranen. Ze vertelde me verhalen die mijn ziel troostte.
Later, toen ik mijn eigen pad begon te vinden, brachten we steeds meer avonden door aan de keukentafel. Tot uren in de nacht praatten we over spiritualiteit, God, de natuur, gezondheid. Ze geloofde in me, en ze gaf me ook tegenwind af en toe. En altijd fonkelden haar ogen.
Die laatste dag dat ik haar zag, spendeerden we uren in het park. Zij in haar rolstoel in de zon, ik op de trappen van het oude gemeentehuis. En zoals altijd praatten we verder over waar ons hart zo vol van was. We spraken over de reis van de ziel, God, de familie. En we spraken over de dood, die voor ons beiden altijd een metgezel is geweest.
Toen ik haar terug naar haar kamer had gebracht, zat ik naast haar en we waren stil. Ik voelde met heel mijn wezen dat een afscheid in de lucht hing en begon te huilen. Het enige wat ik voelde was de angst die zo in mijn hart klopte. Ze was altijd mijn thuishaven geweest doorheen zoveel stormige periodes. En in elke donkere nacht had ze me verteld over het licht, en dat mijn pad het juiste pad was. En altijd opnieuw zei ze me ‘wandel maar voort jongen’. Woorden die ik haar nog steeds hoor fluisteren wanneer het moeilijk is.
Die laatste dag zat ik zo naast haar. Ze zei niets, ze keek naar me en glimlachte en liet mijn tranen stromen. Na de tranen zei ik haar: ‘hoe moet ik verder wandelen als jij er niet meer bent?’
Ze tuurde even in het niets en keek dan naar me met die fonkelende ogen: ‘dat gaat vanzelf jongen, je zal dat wel zien’.
Zo zaten we nog samen en ik gaf haar die laatste knuffel. Toen ik naar buiten wandelde riep ze mijn naam.
Ik draaide me om en zag haar zitten in haar zetel. Op een of andere manier wist ik dat dit de laatste keer dat ik haar ogen zo zou ontmoeten. ‘Dank je Roel jongen. Dank je om mijn dag weer zo bijzonder gemaakt te hebben.’
Ik dankte haar, deze vrouw die heel mijn leven zo doordrongen heeft met haar bijzondere ziel. Stil huilend liep ik door de gangen van het rusthuis. De verplegers zagen mijn tranen maar ik gaf er niet om. Ik koesterde die tranen. Vloeibare liefde. Het eerbetoon van mijn bonzende hart.
En zo werden haar laatste woorden mijn leraar. Elke dag opnieuw probeer ik om iemands dag wat meer bijzonder te maken. Ik val en ik sta weer recht.
We zijn allen hier op deze aarde met een reden. En die reden is liefde.
En ik weet dat de nachten soms duister en lang zijn.
En ik weet dat het moeilijk is soms, om terug op te staan.
Maar wat ik ook weet, is dat dit pad van het hart, ons meesters wil maken.
Meesters van het hart. Meesters over onze woorden.
Opdat we woorden mogen spreken die optillen en genezen. Die ruimte geven en verbinden.
Liefste metgezel op het pad,
Ik eer dat je hier bent.
Ik geloof in de liefde die in je leeft.
Wandel maar voort.
Dat zijn de woorden van mijn leraar. Ik geef ze graag aan jou.
Hartegroet,
Roel
Dank je Roel. Het geeft me steun bij alles waar ik momenteel mee bezig ben. Inderdaad liefde hoort erbij.
Daar ben ik blij om lieve Tonny!
Dank je Roel voor de oneindig liefdevolle en dankbare woorden !
Dank je wel Christiane!
Ontroerend mooi, zo puur. Mijn tweelingszus stierf 9 april 2020. Samen waren we één, diep verbonden met elkaar. 2016 werd mijn zus ziek, na zware behandelingen en operatie herstelde ze goed, ze had een sterke wil. 2017, het jaar waarin we samen het pad van bewustzijn ontdekten. Heel per toeval( toeval bestaat niet) gingen we mee op weekend, herbronweekend. De persoon die dit organiseerde begonnen we te zien als onze leraar, er was vertrouwen. In het begin was er weerstand, het was heel confronterend. We leerden voelen i.p.v. denken, loslaten i.p.v. vasthouden, aanvaarden i.p.v. vechten. Vele inzichten kwamen plots naar de oppervlakte. April 2018 herviel mijn zus. Elke weekend waren we samen op stap, alles pluisden we uit, alternatieve behandelingen enz..Mijn zus werd een inspiratie voor velen. Ze ontdekte haar ware IK. Ik ontdekte mijn innerlijke kracht, de stroming in mijn lichaan. “De stilte spreekt” werd plots werkelijkheid voor mij. Mijn zus koos om bewust te sterven wat zeker niet gemakkelijk was, focus was nodig. De vloeibare liefde die jij zo mooi beschrijft is helend. Dank je voor het delen🙏
Dank je wel Fiona. Je woorden over je lieve zus raken mijn hart!
Dat liefde altijd zo moge blijven stromen.
Dank je om te delen.
Dank je Roel om die kwetsbare momenten te delen, zo wonderlijk mooi.
Dank je wel Greet!
Dank je Roel, om dit te delen.
Het geeft me rust dat jij bij haar was die laatste avond. Ik voel nog steeds haar warmte toen ik haar hand vasthield in haar laatste moment hier op aarde.
Dank je wel lieve tante! Wat een pracht van een vrouw toch. En wat een eer om deel te mogen zijn van zo’n mooie familie!
Dikke knuffel voor jou en Celle!
Prachtig Roel hoe je in beelden kan spreken, de gesprekken aan de keukentafel s avonds als een bedevaartsoord van het hart, …
wat een mooi voorbeeld, …
Ik proef het authentieke, het ruimte laten, de opbouwend kracht van woorden,
Het vertrouwen , het geloof , de liefde.
Dankjewel,
Zo schoon.
Het tekstje dat je schreef is misschien wel een pareltje voor in dat boek over haar.
Dank je wel Els! Ik wens ons allen die bedevaartsoorden toe.
Wat een prachtige woorden Roel. Je spreekt met liefde vanuit je hart.
Dank om dit te delen.
Dank je wel Johan!
Jouw grootmoeder toonde wat onvoorwaardelijke liefde is! Een bijzondere , inspirerende vrouw! Een parel van een grootmoeder! Fijn dat je dit deelt en zo mooi verwoordt!
Dank je wel, Rita!
Je verhaal raakt me diep, Roel. Het bemoedigt mij ook. Tranen…vloeibare liefde. Prachtig. ❤️🙏🏼