De mijne begonnen als het kleine meisje, wachtende op de prins op het witte paard.
Zovele verwachtingen leefden er in mij, klaar om mijn toekomstige partners ermee te bevruchten..
Met een beetje weemoed heb ik begrepen dat het heel moeilijk zou zijn voor deze moedige krijgers, om ook maar te beginnen dat paard te vinden, zo wit en zo vol kracht…
Het leven begon te veranderen toen ik bereidheid voelde om de verhalen stilletjes terug te schenken aan het universum, mijn verwachtingen begonnen te vervagen alsook de gedachten over mezelf en diegenen die me omringden.
Het aanvaarden van het nu gaf me rust. En nog steeds beoefen ik dat. Er is niets mis met wat er nu is, er is geen verhaal in de toekomst en het verleden is reeds voorbij. Er is alleen dit moment. En in dit moment schrijf ik.
Het oogt misschien allemaal eenvoudig, maar dat is slechts een idee. De realiteit maakt dat ik nog steeds dit pad intens beoefen, steeds meer en meer, want het leven daagd me uit, telkens opnieuw.
Soms voelt het vreugdevol, soms verdrietig, soms bevrijdend en soms zo radeloos alleen. Ze tonen zich allemaal, deze intense gevoelens en ik leer ze te omarmen en daarin terug te keren, telkens opnieuw, naar dit enige moment.
Ik wens je vandaag ruimte toe om te kunnen vertoeven, af en toe, in dat ene moment.
Dat het je mag verrassen en verwonderen en laten voelen hoe mooi je bent!
Hartegroet,
Griet.
Heel mooie inspirerende tekst! ♥️