Enkele weken geleden vroeg een vriendelijke man me of ik inwijdingen gaf. Uit zijn spirituele ervaringen begreep hij dat hij ‘sjamaan’ was, en vroeg me of ik hem kon inwijden. Een vraag die ik eigenlijk nog nooit eerder gehoord had.
Ik maakte hem duidelijk dat dit niet is wat ik doe. Als beoefenaar van het Sjamanisme help ik mensen contact te maken met hun spirituele gidsen, voornamelijk via sjamanistische trancereizen, rituelen en meditatie. Ervaringen die ons helpen dichter bij onszelf te komen, om ons te openen voor inspiratie en healing, om zo onze plaats in het grotere geheel te vinden en de geschenken die in onszelf leven te delen met anderen.
Het werken met Sjamanistische technieken is een pad dat men bewandeld. Het is een pad zonder eindpunt, waarin we steeds meer kunnen groeien in verbondenheid. Een pad van dat ons helpt te herinneren wie we werkelijk zijn: een onmisbaar deel van het levensweb, verbonden met al. Zoals ik het zie is er, net als in het leven, geen zijlijn in het Sjamanisme: je beleeft het, of niet. Er is enkel de reis, waarin we stap voor stap groeien, steeds meer, eindeloos.
Deze reis kan ons leren hoe we ten volle kunnen leven, hoe we ons kunnen inzetten voor wat leeft in ons hart en mooie dingen doen. En steeds opnieuw leren we, ontvangen we inzichten, krijgen we de kans te genezen wat genezen mag worden en kunnen we ons openen voor de schoonheid die door ons wil stromen. Stap voor stap, steeds opnieuw.
Voor mij is een van de pijlers van spiritualiteit dan ook ‘Luisteren’. Het opzij zetten van onze overtuigingen, oordelen en ideeën, om te luisteren met de oren van de ziel. Te luisteren naar ons hart en te herinneren wie we werkelijk zijn, zodat onze innerlijke schoonheid en kracht zich kan ontvouwen.
Ik herinner me hoe ik een tiental jaren geleden enorm werd geraakt door iets wat mijn T’ai-chi lerares zei. Ik beoefende al enkele jaren intensief T’ai-Chi en studeerde in die periode bij verschillende leraars. Op een avond begon ze tot ons te spreken over Discipline. Ik was erg toegewijd aan mijn training, dus keek uit naar wat ze te vertellen had.
Wat ze zei was heel eenvoudig: “Discipline komt van het woord “Disciple”, wat leerling betekend. Een pad van discipline, is een pad waarin je steeds opnieuw bereid bent te leren, zo eenvoudig is het.”
Deze woorden zijn me bijgebleven. Ze leerde me heel veel over mezelf en hielpen me steeds meer te ‘luisteren’. Ze hielpen me mijn overtuigingen los te laten en te leren van de situaties, mensen en woorden die op mijn pad kwamen. Ze leerden me open te staan voor de lessen die er waren, en die ik enkel kon ontdekken door werkelijk te luisteren.
We zijn allen studenten in het leven. Op ontdekkingstocht, elk op onze eigen manier. Wanneer we onszelf steeds opnieuw kunnen openen voor de les die er schuilt, is elke dag vervuld van lessen en groei. Elke ervaring wordt een schatkist waarin nieuwe juwelen ons opwachten. Het leven word dan werkelijk een ontdekkingstocht. Er is altijd groei.
Ik denk dat dit zo is voor elke spirituele discipline, of zelf elke discipline in het algemeen. Je doet wat nodig is, en daarna doe je het opnieuw. Niet dat de vorm dezelfde hoeft te blijven, want vaak is het zo dat deze veranderd met de jaren. Maar je doet wat goed is voor jou, wat jou de ervaring van innerlijke groei geeft, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Er is uiteindelijk niemand die dat voor jou kan doen.
Dit is wat me raakt en ontroerd: wanneer we ons openen doet het leven wat het altijd doet: het stuwt ons voort, het roept ons wakker en nodigd ons uit te groeien.
Op deze manier is het pad van de leerling inderdaad een pad van discipline.
Het is goed om te luisteren naar het Leven en ons steeds opnieuw te openen voor de groei van ons wezen…
Ik wens ons allen dit pad toe…
Roel
ps: Je kan je reactie hieronder posten.
Indien je op de hoogte wenst te blijven van deze blog-artikels kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven.
Het lijkt inderdaad of mensen vaak struikelblokken opwerpen die henzelf in de weg staan. Een vriend die al voor mij met sjamanisme bezig was en ik destijds ‘sjamaan’ noemde, schrok en zei ‘nee ik ben helemaal geen sjamaan, dat zou ik mezelf niet durven noemen, want er zijn teveel mensen die zich sjamaan noemen en dit helemaal niet zijn…’ Op dat moment dacht ik dat voor hem sjamanisme een vorm van opleiding is die je succesvol moet doorlopen om je achteraf sjamaan te mogen noemen.
Maar toen ikzelf begon te lezen over sjamanisme en volledig in de ban van de nieuwsbrief van Amancara meedeed aan de basiscursus, heb ik mezelf vol verbazing herkend als sjamaan in vele aspecten die in dat weekend aan bod kwamen en waar ik al heel mijn leven van kind-af-aan mee bezig ben zonder te weten dat er een naam bestaat voor dit pad, deze levensweg die je kiest om altijd opnieuw te leren, te aanvaarden hoe alles is, het kleine en het grote in jezelf en in anderen te zien, te waarderen en trachten niet te oordelen… Eén van de eerste mails die ik stuurde naar Roel schreef ik zonder enige bedoeling dat ik door de basiscursus besefte altijd al sjamaan geweest te zijn. Achteraf heb ik ook wel even gedacht ‘oei, hoe durf je zoiets schrijven, je bent nog maar pas bezig’ en toch zei er iets in mij dat dit gewoon de waarheid is, dat dit niets met hoogmoed, met meer of minder zijn te maken heeft, maar dat het een wijze van leven is van ‘zijn’ waarbij je jezelf aanvaard zoals je bent en daardoor pas ook echt anderen en alles wat er is kan aanvaarden en waarderen zoals het is. Zo kan je begrijpen dat er mensen zijn die volledig het pad van de sjamaan bewandelen, leven als een sjamaan, terwijl ze zelf nog nooit gehoord hebben van sjamanisme…
Je kan het vergelijken met de grootste drijfveer in je leven. Wanneer je mensen daarnaar vraagt hoor je soms ‘engere’ antwoorden zoals ‘ik ben vrouwenzot’ of ‘ik ben voetballiefhebber’, maar ook ‘bredere’ antwoorden als ‘ik ben mensenrechtenactivist’ of ‘ ik ben natuurliefhebber’.
Niemand die het in zijn hoofd haalt om een natuurliefhebber te vragen of hij daarvoor gestudeerd heeft of wel de opleiding heeft gehad om zich ‘natuurliefhebber’ te mogen noemen. Iedereen voelt meteen aan wat dit betekent. Zo ook is het de uitspraak ‘ik ben sjamaan’. Dit heeft net als ‘natuurliefhebber’ niets met opleiding te maken maar met ‘bewustzijn’. De natuurliefhebber heeft een veel ruimer bewustzijn dan de vrouwenzot of de voetballiefhebber. En de sjamaan streeft naar de ruimste bewustzijnsvorm die mogelijk is en heeft het ervoor over om alle schijnzekerheden en illusies één voor één te laten varen met alle groeipijnen die erbij komen kijken, in ruil voor ‘echtheid’ en de groei van ..’bewustzijn’… wat de meest bewuste ervaring van individualiteit verenigt met de meest bewuste vorm van universele eenheid en verbondenheid…
Of nog anders gezegd, het bewustzijn ervaren dat universele liefde de heelheid vertegenwoordigt, die zich in de materie splitst in de dualiteit van vreugde en verdriet, beide kwaliteiten van het hart die erom vragen beide omarmt te worden zodat hun vereniging weer liefde wordt en terug heelheid brengt…
Sjamaan zijn is ergens een bewuste of onbewuste keuze en is voor mij eerder een pad dat uitnodigt tot nederigheid, dienstbaarheid en onvoorwaardelijke liefde. Het is niet het gemakkelijste pad maar elke groeipijn is een zweepslag die me helpt terug recht te krabbelen en door te gaan…
Met dankbaarheid vanuit het hart aan Roel en iedereen in de cirkel!
Laurent
Luisteren, het opzij zetten van overtuigingen, oordelen en ideeën. Luisteren met de oren van onze ziel, naar ons hart en herinneren wie we werkelijk zijn. Jajaja zou je me kunnen horen zeggen maar de realiteit, toch weer net iets anders.
Onze levenslange zoektocht: “wie ben ik”
Van 1 ding ben ik ondertussen zeker. Gandhi zei ooit: “mensen worden wat ze denken te zijn” Waarom ben ik hiervan zeker? Omdat ik maar al te goed besef hoe opgesloten ik zit binnen mijn, naar eigen denken, kunnen. Mijn eigen kunnen….bullshit! Ik kan veel meer en ik wil veel meer maar ANGST daar draait het hem om, want je bent zo groot als je grootste verlangen en zo klein als je diepste beperkende overtuiging. Maar zo groot worden als dat grootste verlangen boezemt angst in want dat betekent ook knopen doorhakken……dus blijven we klein door onze beperkende overtuiging.
Een vriend schreef: “ik hou het dan toch liever bij Nietzsche, zijnde -word wie je bent- Toen ik dit las voelde in een innerlijke diepe zucht van opluchting maar ook van verlangen, het heeft me niet meer losgelaten en ik herhaal dit zinnetje dagelijks.
Het deed me trouwens aan Delphi denken waar ik nog niet zolang geleden voorbij kwam.
Eén van de opschriften van het Orakel van Delphi was en dat weet je ongetwijfeld ook wel: “Ken u zelf”. Want je kunt de kracht die alle vormen van succes bepaalt niet leren kennen als je niet eerst ontdekt wie je echt bent en ook daar wringt het schoentje want durf jij te zeggen wie je echt bent? Durf je te luisteren naar dat diepe innerlijke stemmetje dat niet overschaduwd wordt door je ego? Of blijf je liever wie je denkt te zijn of wie je denkt te moeten zijn?
Een selectief blind zijn over je eigen “ik”, het bang zijn om voortdurend in contact te zijn met je “essentie” want dat zou wel eens….wel eens wat? Overweldigend en bevredigend kunnen zijn? En wat dan?
Is ons leven werkelijk een ontdekkingstocht of betreft het hier een verlangen. Een verlangen dat sommige mensen niet blijken te hebben en waarvan ik soms wel eens denk, dat ze misschien wel gelukkiger zijn. Gelukkiger omdat ze niet op zoek zijn naar…..
Verlangen? Of is het een inherente prikkel van een ambitieus streven, een streven van zelfreflectie, zelfhaat naar zelfverwezenlijking van nieuwe dromen.
Ik geloof in het feit dat de kosmos zorgt voor de nodige lessen wanneer de tijd er rijp voor is maar eerlijkheidshalve moet ik mij toch dikwijls aan mooie teksten en woorden optrekken wanneer de valkuil weer eens diep was.
Het is dan ook het avontuurlijke trekje in de volgende woorden die mij op mijn pad houdt: “het is het zetten van de eerste stap, maar éénmaal je een moment van inzicht hebt, draagt dat een boodschap van oneindige mogelijkheden geprikkeld door toekomstig genot.
Het zijn die ongeboren realiteiten, het ongeboren potentieel, waar ik alvast naar uitkijk.
Het aanvaarden van mezelf zoals ik ben na het gevonden hebben van mezelf. Innerlijke rust….