Sinds zolang ik me kan herinneren is gebed aanwezig in mijn leven. Ik herinner me hoe het zoontje van goede vrienden tijdens een val bij het fietsen in coma geraakte. Elke nacht bad ik tot God met de vraag om deze jongen terug het leven te geven. Het toekijken op de angst en de pijn van de ouders was te groot voor mij, ik wou dit alles zo graag van hen overnemen. Mijn gesprekken met God waren de momenten waarop ik het gevoel had dat ik niet machteloos moest toekijken, maar op één of andere manier verandering kon brengen. Groot was dan ook mijn teleurstelling en het gevoel van verlatenheid toen de jongen uiteindelijk afscheid nam van dit leven.

Ook toen ik ouder werd bleef ik bidden, meestal op momenten waarop ik verandering wilde of angst, pijn en radeloosheid de hoofdtoon waren. Het gebed was dan mijn laatste toevluchtsoord in de hoop verlichting te voelen of een nieuwe uitweg te vinden. Het gaf me een gevoel van verbondenheid dat mijn grote eenzaamheid van dat moment zachter maakte.

Naarmate mijn leven zich meer en meer ontvouwde vanuit een keuze om mijn ware pad te bewandelen en spiritualiteit een steeds grotere plaats kreeg, ontdekte ik hoe ik het gebed kon gebruiken als kanaal tussen de Schepper en mezelf. Een dialoog tussen mezelf en diegene die mij werkelijk kent. Gebed werd niet langer meer verbonden met angst, pijn of radeloosheid maar werd de telefoonlijn met mijn ware thuis. Ook op momenten van diepe vreugde en dankbaarheid danste of zong ik mijn gebeden of het was via grootvader vuur dat ik de lijn opende .

Mijn ontmoeting met Reiki en de initiatie in Reiki II opende een totaal nieuwe wereld. De innerlijke dialoog die ik ondertussen reeds jaren voerde met mijn Vader kreeg een nieuwe dimensie Ik leerde hoe ik mijn gebeden kon richten ten voordele van anderen en tegelijkertijd me volledig leerde loskoppelen van mijn persoonlijk verlangen naar een goede uitkomst. Mijn leven ging niet meer over hoe ik gelukkig zou kunnen zijn, maar over mijn toewijding en het delen van mijn geschenken die ik vanuit mijn thuishaven naar deze planeet had meegebracht. Thich Nhat Hanh, Michael Bernard Beckwith, The Course of Miracles,…ze leerden me allemaall over dienstbaarheid, toewijding en het vinden van mijn ware taak hier op planeet aarde. Ik leerde over de kracht van het gebed en hoe dit de ware voeding was die ik nodig had om als ziel steeds meer en meer mijn plaats op aarde in te nemen.

Toen ik Roel leerde kennen vertelde hij me vaak over zijn droom die hij in zich droeg om een verschil te maken in de wereld, en dat raakte me diep. Ik herinner me dat ik me soms afvroeg hoe hij dit ooit in de wereld zou brengen. Nu jaren later hoef ik die vraag niet meer te stellen, ik weet dat hij het gewoon doet.

Anam Cara werd ons zielekind en is ondertussen de plaats van waaruit we ons werk verder verspreiden. Het intens werken aan het Indiegogo benefietproject dat we momenteel opstarten voor de verdere uitbouw van Anam Cara maakt dat we beiden voelen hoe kraakhelder onze missie wordt. Reeds jaren bidden we tijdens vuurceremonies, vuurlopen, zweethutceremonies, trommelcirkels,…voor helderheid , toewijding, kracht en ondersteuning voor de verdere uitbouw van Anam Cara. In momenten van twijfel, angst en ongeloof was er steeds opnieuw het gebed dat ons uitnodigde om harten te openen en terug te keren naar een diep vertrouwen in het pad. Het was die voeding die ik nodig had om verder te wandelen, de volgende stap te nemen en dankbaar te zijn voor elk geleefd moment.

Het universum gonst van de gebeden, in alle culturen, in het heden en in het verleden. Mensen bidden wanneer er een kind wordt geboren, wanneer dierbaren overgaan, bij de aankoop van een nieuw huis, wanneer ze richting zoeken in hun leven. Het herinnert ons aan onze ware oorsprong, het is de communicatie met de ware Schepper, diegene waaruit we zijn ontstaan en waar we later ook weer naar terugkeren.

Deze tijd van het jaar nodigt ons uit om die dialoog terug levendig te maken. Het Joelefeest, kerstmis, nieuwjaar, zijn feesten die in essentie de komst van het nieuwe licht in zich dragen. Het zijn momenten waarop we samenkomen met onze dierbaren en we de dankbaarheid voor het leven kunnen voelen. Zij brengen ons naar die plaats in onszelf waar we de stilte kunnen voelen en de verbondenheid met onze ware bron het dichtst nabij is. Hier vinden gebeden hun oorsprong. Hier zijn we thuis.

Hartegroet,
Griet.

PS: Indien je graag onze werking wil ondersteunen, kan je ons enorm helpen door onze benefiet campagne op Indiegogo te delen met je vrienden, of, als je je geroepen voelt, een kleine schenking te maken.

De kersttijd doet me dromen. Het is de tijd van het jaar dat we schepen verbranden, gevuld met gebeden en omgeven door drums, zingende mensen en blije kinderen. Het is een tijd waarin ik me heel betrokken voel bij de aarde en me het pad van het hart voor de volgende jaren voor de geest haal. Een tijd om door te geven aan de kinderen wat we leerden, en een tijd om ons te openen voor datgene dat zich aan ons wil tonen, opdat we altijd meer mogen groeien, meer mens mogen worden.

Maar dit jaar, is het voor mij ook een jaar van diepe dankbaarheid en verwondering. Er zijn zovele helpende handen, zovele lieve zielen, zoveel dromers en healers en vrienden en leraren op dit pad. Ik heb geleerd met heel mijn hart dit jaar. Ik leerde om meer open te zijn, om hulp te vragen, om te omarmen en los te laten. Ik leerde kwetsbaar zijn, de wereld te omarmen, er meer te zijn voor anderen, eerlijk te kijken in het hart, trouw te blijven aan het pad.

Ik leerde vooral over mens zijn, over mezelf en anderen. En zeker in deze intense tijd, waarin we voor het eerst aan het grotere geheel om steun vragen, leer ik over schenken en ontvangen. Het is altijd mijn verlangen geweest om te schenken, en dat is het centrum geweest in Anam Cara, en al die jaren gegroeid. Daarom dat we zo blijven bouwen aan al die kosteloze initiatieven en de meer dan 40 aktiviteiten die we elk jaar gratis of op donatiebasis aanbieden. Want we geloven werkelijk dat iedereen op deze aarde hier is om een verschil te maken. En Griet en ik trachten dat op onze manier te doen, elke dag.

Wat ik leer in deze tijd, is het zien van de schoonheid in mensen. Er is zoveel schoonheid die stroomt doorheen mensen, doorheen woorden en ogen.

En zo zit ik hier in de stilte van de nacht. Noa en Griet slapen al lang, de hemel is vervult van sterren waar ik al heel mijn leven naar staar. Zo kijk ik ook vannacht, terwijl mijn ziel door de grote onmetelijkheid van het leven lijkt te dolen, soms rusteloos op zoek naar paden op deze aarde van drukte en dringende zaken. In dat zoeken, herinnert de ster me aan de stilte. Mijn dochter en vrouw herinneren me aan de liefde en mijn eigen hart herinnert me aan een schitterende toekomst.

Het is misschien omdat we enkele dagen geleden op een Joelefeest zongen voor het licht, met een groep waarin deze maal meer kinderen waren dan volwassenen. Het is misschien omdat ik in het ontmoeten van mijn familie gisteren, terugdenk aan de kinderjaren, de familiebanden, de liefde die er was en die ik soms toen niet kon zien.

Maar wat ik weet hier onder de sterren, is dat in elk van ons een kind van licht en liefde schuilt. Ik heb het ontelbare keren gezien en wanneer ik het vergeet, herinnert het leven me eraan. Dat dit innerlijk licht iedereen mag leiden, over paden van vriendelijkheid, van delen en waarheid. En dat deze gedachten en woorden en handen altijd instrumenten van mededogen mogen zijn.

Dat is wat ik denk of waaraan de ster me herinnert, in deze onmetelijkheid van het leven, in deze stille nacht.

Veel liefs voor ieder van jullie . Blijf dromen, bidden en liefhebben!
Je maakt een verschil.
Hartegroet,
Roel

PS: Indien je graag onze werking wil ondersteunen, kan je ons enorm helpen door onze benefiet campagne op Indiegogo te delen met je vrienden, of, als je je geroepen voelt, een kleine schenking te maken.