Net toegekomen in Frankrijk in de streek van de Katharen waar we binnen enkele dagen een groep moedige vision-questers verwelkomen, dwalen mijn gedachten nog even af naar het o zo mooie Torri Superiori. In deze ecologische leefgemeenschap verbleven we 3 weken terwijl Roel er een cursus voor visionaire kunstenaars volgde onder leiding van onder andere kunstenaars Amanda Sage en Andrew Gonzales. Met een vleugje weemoed denk ik terug aan de warme gezinnen die deze inspirerende ecologische gemeenschap dragen, alsook de kinderen waarmee Noa, onze bijna zwartgebruinde dochter, dagelijks haar dagen vreugdevol deelde. Ik herinner me de gonsende creativiteit die de gemeenschap vervulde door de aanwezigheid van zoveel prachtige kunstenaars. Een tijd van inspiratie, waar ik op mijn manier deel van kon zijn waarvoor ik zeer dankbaar ben.

Toen ik op zekere dag met Noa en Clovis, een vriendje dat ze daar leerde kennen, een duik ging nemen in de rivier vlakbij Torri gelegen, werden we verrast door een plotse regenbui. De dichtsbijzinde schuiplaats die we konden vinden was het kleine idylische kerhofje gelegen in de schaduw van de rivier. We vonden er een klein kapelletje waar een open deur ons verwelkomde. Een hemels geschenk bleek enkele ogenblikken later toen ik de kinderen voorstelde om één voor één een lied te zingen om de tijd een beetje te doden. We toverden onze mooiste liederen tevoorschijn waarna we telkens stil werden door de magische klank in dit kleine kapelletje. Onze stemmen klonken als hemelse gezangen, en toen we de kleine mooie Maria ontdekten zongen we voor haar. Het maakte ons stil en ingetogen en voor even verdween de wereld van riviertjes en dammen bouwen uit onze realiteit.

Nadien bracht ik bijna dagelijks een bezoek aan deze kleine kapel. Met mijn ratel, fluiten en shrutibox werd dit mijn moment van verstilling en verinnerlijking en gaf het me de inspiratie om verder te werken aan het nieuwe project dat ik in Torri ben aangegaan. Maar daar hoor je later meer over.

Ik vond in deze kapel mijn plaats van verbinding en diepgang en mijn moment om even uit de dagelijkse realiteit te stappen en mijn gebeden van liefde op een vervullende manier de wereld in te sturen.

Na het beëindigen van Roel zijn cursus nodigde ik hem uit om samen zang en fluit op te nemen in mijn, zoals ik dat evaarde, “Sacred Place”. Samen zouden we onze intenties verbinden met de kracht van de plaats en vanuit die sacrale verbinding spontane liederen brengen. Er waren nog enkele vrienden die pas later naar hun thuisland zouden keren en zodoende nog even in Torri verbleven. We nodigden ook hen uit om mee de opnames bij te wonen en met kracht te ondersteunen. Met z’n achten werden we stil onder de mooie klanken die ons vervulden, gericht op de ene spirit en de kracht van Maria die daar zo sterk aanwezig was. Onderscheid verdween en we werden één in harten en deelden onze innerlijke geschenken door op het einde samen te zingen. Het was thuiskomen in de wereld van licht om nadien in mekaars ogen de vonk ervan te omarmen.

Wanneer we op reis vertrekken neem ik telkens een beetje afscheid van onze thuis, in mijn hart draag ik Spirit mee. Toch ben ik telkens weer zo blij wanneer ik een plaats vind waar ik dezelfde verinnerlijking kan voelen. Die me verbindt met de Heilige ruimte in mezelf. Ik heb geleerd dat ik me kan openen voor zulk een ervaring, maar soms ontmoet ik ze onverwachts. Dit geeft me het gevoel dat ik overal thuis kan zijn.

Met een warm hart, grote dankbaarheid en vervuld van magie namen we gisteren afscheid van het wonderlijke Torri Superiori. Met een vleugje weemoed, maar zoveel geschenken rijker.

Ik kijk uit naar de volgende ervaring.

Hartegroet,
Griet.