We zaten samen, mijn cliënt en ik… en we staarden in het vlammetje tussen ons. Zij was zo gewend te spreken voor groepen, zij kende het pad en toch….

Een traan rolde over haar wangen en ik begreep zo goed haar pijn, eenvoudig omdat ik die zo herken….

“Ik voel me zo gefaald” zo sprak ze, “alsof het allemaal niet klopt.”

“Ik geloofde…. Ik had me voorbereid… niet de woorden, maar de connectie met wie ik werkelijk ben zodat mijn woorden van daaruit zouden stromen. Maar die stem in mijn hoofd die als een donderslag steeds opnieuw door me raasde dat het allemaal onzin is waar niemand iets aan heeft, nam zo de bovenhand. Ik voerde een strijd tussen geloof en onmacht en toch bracht ik daarin mijn woorden vanuit de ziel naar voren.”

Het werd stil tussen ons en beiden vertoefden we in landen van onmacht en niet begrijpen.
Ik keek op en zag een vogel voorbij komen gevlogen en opnieuw….

En ik keek haar aan en richtte haar aandacht naar het ijverige dier. In de koude winterlucht maakte het de eerste voorbereidingen voor zijn nieuwe nest.

Ik weet niet wat er door haar geest speelde, maar zo na een tijdje vroeg ik haar vanuit mijn bedachtzame geest: “Heb jij enig idee wat het hem kostte om zijn eerst vlucht aan te gaan?”

Beiden zonken we in die ervaring…

En dan ontstond een glimlach rondom haar eerst zo droevige mond.

“Ik moet moedig zijn” zo sprak ze “en ik eer de dwaling en ook het proces. Het is gewoon tijd om te leren en ja, ik wandel verder en ik zal duiken, elke keer opnieuw!”

In liefde verbonden,
Griet.

Weet je, ik denk dat velen van ons de neiging hebben om zich zoveel kleiner te maken dan we werkelijk zijn. Je zou kunnen zeggen dat we dan niet bedreigend zijn voor anderen of dat anderen ons niet bedreigend vinden voor hen…

Maar wat is het voordeel hiervan?

Het heeft me vaak bezig gehouden, al die gekke hersenspinsels in mijn geest. En al dat innerlijk dwalen over te groot of te lang of te dik of te dun…

En weet je, er is niets groots aan om jezelf in te houden. Je niet te tonen zoals je werkelijk bent. Je te verstoppen achter al je falen, je geloof dat je niet goed genoeg bent, al je zorgen, al je twijfels….

Het maakt de wereld zoveel kleiner en dat is niet wat er nodig is voor nu.

Daarom mijn uitnodiging voor vandaag:

Als je geest begint te surfen op die frequenties van “Niet Goed Genoeg…” zoals een surfer ook zou kiezen, verlaat deze golf van ingebeeld denken.

En kies een nieuwe en krachtige golf die zich ontrolt in de magie van het leven, stralend in een schitterende zon

En surf tot in haar hoogste toppen, fier en rechtop en wetende:

“Dit is het, Hoe Wonderlijk Ik Ben!”

Herrijzend verbonden,

Hartegroet,
Griet.

Een tekst van Khalil Gibran die me altijd heeft geraakt en me steeds opnieuw uitgenodigd heeft om moedig te wandelen. Ik deel hem graag met jou.

Wanneer angst ons verlamt en we het gevoel hebben dat we moeten omkeren, dan is goed om te weten dat de natuur ons over dit alles wijze lessen leert.

Zoals hieronder wordt gesproken, er is geen weg terug, we moeten moedig zijn en durven het risico nemen om dat grote “Niet Weten” te omarmen en ons over te geven aan die grote oceaan.

Voor vandaag nodig ik je uit om dit weten te omarmen. wandel in de veiligheid ervan!

Hartegroet,
Griet.

Ik denk niet dat het juist is om de dingen te doen om liefde te krijgen.

Maar ik geloof dat er een oneindige stroom van liefde is in ieder van ons die de wereld wil bevruchten.

Natuurlijk, vrij en helemaal verbonden met wie je bent.

En ik geloof dat het dan ook onze taak is om deze liefde te laten stromen… in alles wat je doet.

Laat deze energie vandaag je richting bepalen.

Laat liefde vandaag je intentie zijn.

In liefde verbonden,
Griet.

Als je bereid bent om observator te worden van je eigen gedachten, toegewijd en zonder oordeel en wetende dat dat is wat de geest creëert.

En daarin de wijsheid brengt dat alles een begin heeft en ook een einde, want dat is wat de natuur je leert.

Je luistert naar die innerlijke stemmen en je bent helemaal aanwezig in het moment.

Dan ga je ontdekken dat er een nieuwe ruimte ontstaat, waarin innerlijke vrijheid bedding vindt.

Het opent het pad van ontwaken en verbind je met de waarheid die je bent.

En “de nachtmerrie” waar zovelen over praten, gaat smelten
en er komt ruimte voor een nieuw begin.

Je werk draag je op aan het welzijn van al wat leeft.

Ik denk dat het onze grootste taak is als ziel, hier op deze planeet.

Namasté,
Griet.

Als ik vandaag zou kiezen wat ik kan delen in de wereld nu op dit moment,
dan doet me dat stil naar binnen keren en er is innerlijk iets dat mijn geest zo verkent.

De buitenwereld laat ik even ter zijde, wetende dat het slechts een weerspiegeling is van wat leeft in mij,
van mijn verlangens en van alle imprints die slechts een weergave zijn van de reeds ervaren pijn.

Maar wat ik vandaag graag wil delen zijn woorden van troost voor al wat is geleefd,
in deze woelige tijden die ons zo hebben doorzeeft van uitdagende momenten die we hebben beleefd

Want er is een uitnodiging die leeft en beweegt doorheen heel dit verhaal
die je doet verinnerlijken en herinneren over je zieletaak in dit leven en dat staat centraal.

En waarschijnlijk heb je deze woorden reeds honderden keren gehoord,
ja, wij zijn de creators van het leven en hopelijk ga je hier mee akkoord.

Maar mijn woorden gaan niet over de uiterlijke vormen, maar over wat innerlijk mag worden geheeld
zodat er een ruimte komt vanbinnen waardoor liefde en vrijheid kan worden gedeeld.
Waardoor de zaden die we planten vervuld zijn
van schoonheid en kracht
en alle innerlijke kwaliteiten die verbonden zijn met ware pracht.

Wat als we dit zouden schenken aan onze prachtige planeet,
gewoon in grote eenvoud een innerlijke weelde waarin het vrede is die heerst…

Daarom vandaag deze uitnodiging voor jou,
keer even naar binnen en luister heel trouw
wat kan jij vandaag schenken vanuit je kostbare hart,
een glimlach, een omarming, maar werkelijk vanuit jouw ware pracht?

Verbondenheid, liefde, een kostbaar woord,
een aanmoediging voor een ander of gewoon even gehoord
de woorden van pijn en diep verdriet
maar evengoed de vreugde van het eerste ochtendlied…

In liefde verbonden,
Griet.

Een leraar zie me ooit “De leegte is een schatkist gevuld met goud.”

Ik was zo vaak zoekende in die ruimte naar het vinden van dat kostbaar metaal.

Hopeloos, verlangend, angstig, alleen…

Ondertussen heb ik begrepen dat de leegte slechts een ruimte is waarin je eenvoudig kan zijn.

Er is geen “ja” er is geen “neen”, geen “goed” of geen “kwaad”.

Zij is niet meer verbonden met een verhaal van pijn of liefde of eindeloze haat.

De Leegte is vrij van toekomst of verleden, van dualiteit die leeft, ja ook in jou.

Je hoeft er niets te vinden, er is alleen maar het zijn,
zij is veilig en verbonden en vrij van eindeloze pijn..

En de belofte van hoop of liefdevolle toekomst
verdwijnt in een oneindig en onbestemd gevoel
waarin zo wordt weerspiegeld je meest ware zijn.

En geloof het of niet, maar dat is wat we zoeken
dat is wat we noemen, je meest kostbare goud!

Dus voor vandaag en alle anderen, als de leegte zich toont,
wees dan bedachtzaam en durf je te openen,
en wandel binnen en durf je te zetten
op deze machtige troon.

In liefde,
Griet.

Ik denk dat we allemaal op één of andere manier op zoek zijn naar verlichting. Naar meer rust, ruimte, meer tijd, meer vertrouwen, diepere vriendschap, een betere relatie, een liefdevoller samenzijn, een mooier huis, een plek in de natuur,…

Ik zeg niet dat dromen geen bestaansrecht hebben, maar hopen op een toekomst die misschien nooit werkelijk wordt kan zo het gevoel geven dat je niet leeft en zo verdwaalt in dit enige moment … En dat is nu.

Daarom wil ik vandaag mijn woorden laten klinken om je eraan te herinneren dat misschien vandaag de enige dag is die je nog rest.

Niet om je in de diepte van de eindigheid te brengen, maar gewoon als uitnodiging om vandaag te leven als je meest kostbare moment!

In liefde,
Griet.