Als alles wat ik denk en zie slechts een weergave is van mijn innerlijk zijn, dan is het goed om tijd te nemen om te verstillen, naar binnen te keren en vrede te voelen in mijn hart.

Laat de buitenwereld zich van daaruit ontvouwen.

Ik wens je de stilte van dat moment toe.

Wandel in vrede vandaag,

In liefde verbonden,
Griet.

We kunnen wandelen in de gewoontes van het leven die op één of andere wijze vertrouwd en veilig aanvoelen. En sommigen houden ons zo verwijderd van wie we werkelijk zijn.

En dan heb ik het over de steeds wederkerende patronen die zich vaak uiten in de vorm van woordenwisselingen, ergernissen, kwaadheid. En die ons verwijdert houden van de vonk of de passie die zo diep leeft in ons.

Want is dat niet wat we willen leven?

De kettingreacties die zulk een gekend patroon in zich dragen en waarvan het begin zo gekend is en de uitkomst of het einde reeds weken, maanden of jaren is vastgelegd… gewoon, omdat we ze blijven herhalen en omdat het een ketting is… Een kluwen wol waar het begin en einde zo in zoek is.

Misschien ken je ze wel…

Waarin je jezelf of een ander beschuldigd en alles alleen maar groter en verwarder maakt en waar geen einde aan lijkt te komen.

De vraag is hoe je hier verandering in kan brengen?

Wat ik leerde is om te rusten in wat is, te ademen, te ontspannen en gewoon aanwezig te zijn. Te kijken, observeren, luisteren en niet oordelen. Het gevoel te omarmen en het verhaal gaandeweg te zien vervagen.

Wij lijken zo gehecht te zijn aan de verhalen van het leven alsof ze werkelijk waarheid in zich dragen. Maar is dat zo? Wat is echt waar? Wat is waarheid?

Toen ik gisteren samen zat met mijn dierbare vriendin Pratibha vertelde ze me volgende woorden: “Emoties zijn als kinderen, je verwelkomt diegenen die blij en opgewekt en vrolijk zijn, want daar kijk je naar uit. Maar diegene die kwaadheid en koppigheid of ergernis, verdriet,…. in zich dragen, zetten we zo vaak aan de kant, daar willen we niets mee te maken hebben. Maar dat is niet de bedoeling. Het is aan ons om tussen de kinderen te kunnen zijn, te leren luisteren en dan te omarmen.”

Het leren luisteren en omarmen is een goede oefening. Daarin ademen en ontspannen draagt bij tot het loskomen van zovele verhalen in ons hoofd en alle kettingreacties die daar mee verbonden zijn.

Ik wens je vandaag luchtigheid toe en de tijd en de ruimte om stil te zitten en innerlijk te observeren. Momenten waarop je je verbonden kan voelen met de ruimte in jezelf die vrij is van elk oordeel of elk verlangen, maar verbonden met een stille vreugde die zo eigen is aan ons menszijn.

Van harte, maak vandaag kostbaar!
Griet

Jaren geleden maakte ik een sjamanistische reis om de ware aard van financies meer te begrijpen.

We woonden toen op een tussenplek. Het huisje in de velden hadden we omgeruild voor een nieuwe plaats waar we voorlopig konden landen. Een onteigening had gemaakt dat we snel moesten beslissen en het nieuwe huis was een plek vol uitdagingen. We zochten naar de plaats waar we een tempel konden bouwen, dat was de droom.

Ik reisde destijds naar de bovenwereld om meer inzicht te krijgen over wat er nodig was, en hoe ik kon doorgroeien om financieel sterker te komen staan.

En dit was één van de antwoorden:
“Je bent ziel in lichaam en die plaats heb je terug naar voor te brengen. Dat doe je door je te verbinden met schoonheid te brengen die de ziel raakt, zo kan zij terug openen. Zaai bloemen, dans, wees creatief, schrijf,….
Het werk is innerlijk, de buitenwereld is slechts een reflectie hiervan”

Voor vandaag glimlach ik met deze woorden. We hebben zo gewerkt, gezwoegd, gebouwd, neergezet,….en alles ligt stil. Het leven nodigt uit om verder innerlijk te wandelen.

Ik geloof dat voor velen dit innerlijk werk aan de orde is, gewoon omdat de situatie ons er zo toe uitnodigt. Een zoektocht naar die opening waar de schoonheid van de ziel is.

Daarom mijn vraag voor vandaag: “Wat kan jij doen zodat ook jouw ziel vandaag door schoonheid geraakt wordt?”

En hoe zou het leven eruit zien moesten we allen hierin wandelen?

In liefdevolle schoonheid verbonden,
Griet.

Mijn moeder en ik, het verhaal van zovele vrouwen, van vele dochters, en ook van vele moeders. Een relatie die uitnodigt om te groeien in liefde, in begrip en in dankbaarheid.

Een relatie die je niet zomaar wegsteekt of waar je zomaar omheen kan wandelen. Maar waarin je leert omgaan met zovele facetten van het leven en van de liefde.

Dit zijn de aardse lessen die we hier leren. Zij gaan over geven en ontvangen, over loslaten en opnieuw verbinden, over meestromen en over de eigen stroom bepalen, over het loslaten van verwachtingen en het openen voor de nieuwe relatie die hierin verscholen zit.

Mijn moeder en ik, we hebben vele waters doorzwommen, sommigen van stevige diepte, anderen gedragen door een speelse lichtheid.

En wanneer de aardse relatie eindigt dan komt dat nieuwe begin…wat ik nu voel is eindeloze liefde en het lijkt of al wat we samen deelden een peulschil is van wat ik nu, jaren later, nog steeds ervaar.

Liefde leert me over onvoorwaardelijke verbinding, vrij van enige begrenzing. Het is aan mij om alert te zijn en niet te verdwalen in de werelden van spijt of tekort.

Jaren geleden ontmoette ik een oudere vrouw die me het volgende vertelde:
“Als moeder oefen je in vertrouwen en intuïtie.
Wanneer het leven je dochters schenkt is het goed om volgende raad ter harte te nemen:
Dochters varen voor je. Zij roeien in het kleine bootje en bepalen de weg. Jij vaart in jouw boot achter ze en kijkt toe. Wanneer ze botsen tegen de obstakels van het leven, ben je daar om hen op te vangen in je armen van liefde, hen te troosten, te luisteren en te begrijpen…….en dan weer los te laten.”

Ik heb deze les altijd ter harte genomen, mijn dochters hun water gegund en ik was en ben nog steeds daar als de zee te heftig is.”

Laat vandaag een dag van omarming zijn!

In liefde,
Griet

Het heeft me zoveel tijd gekost om te durven aanvaarden dat het leven verandert.

Ik heb geworsteld, gewroet, gezocht, gebeden, gehoopt, verhalen gemaakt, ben in de diepte gedoken van dat ongekende en zo beangstigende niet weten, heb nachten gedroomd over de komst van de ware… en opende mijn hand voor dat kleine beetje hoop…

Ik klampte me vast aan ingebeelde scenario’s, droogde mijn tranen en vond opnieuw die wankele moed, ik gooide mijn anker in de armen van een geliefde, om vandaaruit opnieuw te landen in de regionen van de meest eenzame ik. Maar steeds opnieuw opende ik mijn hand voor dat kleine beetje hoop…

Mijn zoeken werd een dwalen en de zon ging op voor anderen, ik verloor haar warmte en landde in haar stille gloed. In een eenzaam dolen daalde ik af, maar gelukkig was er nog die beweging en opende ik mijn handen opnieuw voor dat beetje hoop….

Jaren zijn verstreken en nog steeds ken ik dit pad en ik omarm het teder en met liefde.

Wat ik leerde is hoop te laten varen want ik voelde hoe die verbonden was met mijn bijna onveranderlijk verhaal en met een smachtend verlangen om zo de pijn te kunnen ontwijken.

Wat ik leerde was me te richten op de eenvoud van dat enige moment, het waarachtige nu. Heel eenvoudig, heel onbewogen, in de stroom van het leven, openend voor de uitnodiging van dat ene kostbare nu.

Ik leerde mijn angsten te ontvangen en daarin samen te zijn. Als goede vrienden die elkaar iets willen tonen en elkaar uitnodigen om de dwaling te laten varen en gewoon te genieten van het mooie samenzijn.

Onbevangen en soms heel kwetsbaar, onderzoekend wat me zo bewoog om dan daarna te kunnen glimlachen wanneer een deeltje zich heelde en de nieuwe ruimte die daardoor ontstond zich als een vlinder die de cocon verlaat, door me bewoog.

En geloof het of niet, maar mijn hand ging open, niet langer voor dat beetje hoop, maar voor de liefde die daaruit voortvloeide voor de mooie ziel die in mij zo bewoog.

Ik leerde van mezelf te houden en het kind te omarmen, de tiener te eren in haar zoekende tocht. En de volwassene vond een bedding en werd een trouwe gids doorheen heel dit verloop.

Ik leerde om mijn eigen veilige haven te zijn, betrouwbaar, stevig en in rust. Zodat alles wat nog wilde helen een veilige bedding vond en zich kon tonen zoals dat paste voor hen, op zijn best.

Want nog steeds wandel ik verder doorheen dit hele proces. Benieuwd elke morgen en open voor de schitterende stralen van de opkomende zon. Want het gevoel diep verlaten vond plaats voor een nieuwsgierige blik: wat zal het leven me vandaag schenken en waartoe nodigt het me uit in ook nu weer, dit nieuwe begin.

Het leven verandert in elk moment en ertegen vechten heeft geen zin. Maar durven omarmen en voelen is volgens mij de sleutel die de deur opent naar het ware geluk. Waar liefde en omarming en tederheid thuis zijn zoals een bloem in de lente die zich opent voor de warmte die huist in het hart van ieder mens.

Laat daarom vandaag vloeiend zijn in zijn beweging, en open je voor het ontvouwen van de uitnodiging van dit nieuwe begin. Voelbaar in de ochtendlucht en de warmte die de zon reeds begint te schenken en anker je vertrouwen in de verandering die deze reeds brengt.

Namasté,
Griet.

We kunnen pas stralen als we aanvaarden dat we reeds schitterend zijn, dat we volmaakt zijn en dat het enige dat we hoeven te doen, is ons daarin tonen.

Vandaar mijn uitnodiging voor vandaag:
“Durf je te tonen!”
“Durf te stralen!”

In verbondenheid,
Griet.

Ik herinner me hoe ik op een bepaald moment in mijn leven leek te dansen tussen twee paden die elk verbonden waren met een eigen bestaan:
het oude leven dat ik losliet na een moeilijke scheiding en een periode van veel twijfel, verdriet en angst…
en het nieuwe waarin ik mezelf terug met beetjes begon te vinden, kon omarmen en zelfs vreugde voelde ontvouwen.

Voor een tijd had ik het gevoel dat het oude diende losgelaten te worden zodat het er niet meer was en ik in die vrije ruimte van het nieuwe pad mijn eerste prille stappen kon wandelen.
Wat me toch bleef achtervolgen, was dat ik uit dit oude leven drie prachtige kinderen meedroeg, waarvoor ik zoveel dankbaarheid kon voelen.

Steeds meer begon ik te begrijpen dat mijn denken en leven rond heel dit gebeuren me opsplitste en daarin schuilde een gevoel van verloren gegane glorie, gekke woorden die steeds opnieuw mijn gedachten doorkruisten.

Mijn zoektocht leidde me naar nieuwe inzichten die ik dankbaar begon te omarmen en waar ik een verbinding kon voelen met het goud dat zich voorzichtig toonde doorheen elke pijnlijke barst.
En zo ontstond er een brug tussen beide werelden, in het begin kwetsbaar en wankel en na een tijdje verankerd in wat ik nieuw en als kostbaar begon te ervaren.

Ik begreep dat de kwaliteiten die ik vergaard had doorheen het ganse proces van loslaten, omarmen en afscheid nemen, me dieper verbonden met het mededogen van wat wij als mens kunnen ervaren en waar we zo in mogen groeien.

Maar ook het pad dat ik had gewandeld droeg kostbaarheid in zich. Doorheen de sluiers van verdriet werd pril en teder dankbaarheid geboren. Als kleine herinneringen die mijn hart raakten en een glimlach toverden op mijn soms zo strakke zijn. Ik durfde toelaten wat me eens zo leek verloren.

Ik had geleerd over verliefdheid, dromen, opbouwen, teleurstelling en onmacht en nog zoveel meer. Met beetjes begon ik te omarmen, teder en zacht. Maar ook over trouw zijn aan wat zo wilde groeien, wat leefde in mezelf en de moed om daar mee verbonden te zijn nodigden me uit tot zoveel innerlijke groei.

Ik leerde dat de oplossing niet te vinden is in de buitenwereld, dat voedt slechts de illusie, maar dat het pad zo uitnodigt tot inkeer, lief te hebben, te houden van dat kleine kind dat leeft… ja, ook in jou.

En zo begon ik te wandelen, in het begin op teder mos, maar gaandeweg werd het pad stevig en verbonden met de schoonheid van al wat was. De zingende vogels, de stralende zon, dat heerlijke ochtendglorie en vlinders alom… De brug werd een pad van liefdevolle dankbaarheid, zo soepel en zo open en bejubeld door het leven zelf. Ik kon het oude zegenen en voelde de rijkdom van het vergaarde juweel.

Misschien leef jij ook in deze ervaring en ken je dit bewogen pad…
Het loslaten en omarmen van wat eindigt, in welke vorm dan ook.

Weet dat je bent gezegend met dit kostbare goud. Het leven zal je dragen en gidsen en uitnodigen tot het naar voor brengen van je meest ware zijn.
Mijn gebeden zullen je verwarmen en liefhebben, gewoon, omdat ik ook wandelde op dit doorleefde pad.
Wees soms moedig, soms zacht en soms verdrietig voor wat was.

Maar weet dat het pad zich opent zoals het ontwaken uit de stille nacht.

In liefde verbonden ,
Griet.

Ieder van ons draagt, ingegrift in zijn of haar hart, instructies met zich mee die luiden: “Kom naar huis, kom naar huis.”
En dan komt de beminde om ons daar heen te brengen, de spirit van God…….
Lang, lang geleden, in een bewustzijnssfeer heel ver hier vandaan, begon ergens een mystiek avontuur.
Nu, vele eeuwen later, beginnen we te ontwaken uit onze diepe, diepe slaap van afgescheidenheid en schuld.
Het is tijd om wakker te worden, de groeipijnen nodigen ons daartoe uit.
Durf naar binnen te keren en stil te zijn, want het kind wil geboren worden. We zijn onderweg…

In liefde,
Griet.

Weet je, als het leven beweegt in richtingen die je niet meer kan begrijpen, dan is het goed om je te herinneren:
Dat het leven is als een stromende rivier, vloeiend, beweeglijk en vrij. Wanneer obstakels zich tonen in de vorm van grote stenen die de stroming weerhouden, dan is het niet de bedoeling te duwen tot het water de top bereikt en bijna overloopt.

Maar haal de obstakels eruit, zacht, omarmend, liefdevol en ook met de kracht die jij bezit.

De rivier zal haar stroming hervatten, steeds opnieuw.

Laat vandaag daaraan opgedragen zijn.

In liefde,
Griet.

Het uitreiken naar anderen om geluk, thuis komen of één zijn te ervaren is slechts een illusie die reikt naar het eindeloze zoeken.
Er is een natuurlijke staat van goedheid die stroomt door ieder van ons. Wanneer je jezelf vrij maakt van blokkades, van angst en oude gewoonten zal deze stroom zijn natuurlijke bedding vinden.

Alles wat je nodig hebt is daarin verweven… liefde, geborgenheid, vertrouwen, vreugde,…. Het is aan jou om dit terug te ontdekken.

En ja, we zijn verbonden met elkaar, maar het kan niet zijn dat we daarom elkaars nabijheid opzoeken, niet om ons geluk in de ander te vinden.

Daarom voor vandaag, als angst je pad komt vergezellen, omarm, wees zacht en verwelkom. Er is een nieuwe deur die wacht om open te gaan. Iets nieuws wil geboren worden.
Vind een plaats waar je naar de hemel kan kijken en open je voor dat immense gevoel dat de hemel je nooit heeft verlaten.

Alles is in je, ook vandaag….

In liefde,
Griet.