Als er één ding is dat mijn leven fundamenteel veranderde, dan is dat het omarmen van de fundamentele relatie met de dood.
Opgroeiend in een cultuur die het aftakelingsproces en de dood verstopt, hebben vele mensen een verwrongen relatie met sterven en voor mij was dat niet anders.
Mijn moeder stierf als ik kind was en ik ontwikkelde een grote fascinatie voor zowel de dood, als de ongeziene wereld. Maar mijn relatie was gebaseerd op mijn verdriet en een gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat me, achteraf gezien, zou leiden naar diepe verbondenheid en geinspireerd leven.
In het Tolteekse pad zegt men dat de dood aan je linkerzijde staat, elke stap van je leven. Wanneer ik er naar kijk, zegt Dood: “neen Roel, nu nog niet”. Maar er zal een moment komen, vroeg of laat, dat het tijd is. Er zal geen onderhandeling meer zijn, die poort zal zich openen en we glijden er door…
In mijn eerste Sacred Burial ceremonie, vele jaren geleden, leerde ik de dood omarmen.
Mijn leraar vroeg me te dansen alsof het mijn laatste dans was. Mijn hart pompte, mijn hart stroomde over voor de wereld, voor mijn familie en vrienden, voor de o zovele duizenden geschenken die het leven me bracht.
Ik zag honderden ogen, ik hoorde het geluid van de ratelpopulier, ik zag de dansen van vogels in de lucht, ik rook het mos en de varens. Het was alsof een tijdloze hand me bezaaide met parels, elke parel een geschenk van het leven. Alle kostbare momenten, die ik nooit had gekoestert, verzamelden zich in mijn hart.
Wat later ontmoette ik een leraar in de sjamanistische trancereis. Ze zei me om op mijn sterfbed te gaan liggen en mezelf af te vragen of ik werkelijk ten volle had geleefd. Sinds die les stel ik me met regelmaat voor dat ik op mijn sterfbed lig, en dan stel ik mezelf deze éne fundamentele vraag: “Heb ik werkelijk voluit geleefd?”
Van daaruit zie ik wat belangrijk is, wat niet, wat ik wil veranderen, waar ik wil vergeven, of vergeving vragen.
In de Noord Amerikaanse traditie leeft een spreuk, ‘Vandaag is een goede dag om te sterven’. Deze spreuk wil zeggen dat je geen open eindjes meer hebt. Dat je hebt gezegd wat je wou zeggen, dat je relaties met mensen zijn uitgeklaard.
Als we op die manier leren wandelen met de dood, leren we pas werkelijk leven. We richten op ons wat werkelijk belangrijk is. We brengen harmonie in ons leven.
Maar bovenal: we dansen deze éne dans voluit, wetende dat dit leven, één groot geschenk is.
Deze éne dag, is de dag waarin het zich voltrekt. Niet morgen, maar vandaag!
Leef voluit!
Ga voor je dromen!
en maak de wereld een betere plek, overal waar je komt!
Hartegroet,
Roel
PS:
>> Reacties kan je hieronder posten. >> Voor het ontvangen van de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt. >> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op de Anam Cara Nieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels. >> Als je dit project graag een steun wil geven is dit heel erg welkom. Meer informatie kan je vinden op de pagina ‘Steun Anam Cara’
Het was meer dan 3 jaren geleden dat we als gezin nog een degelijke vakantie hadden genomen. Om een of andere reden bleek er nooit de nodige tijd of middelen te zijn om er eens even helemaal tussenuit te zijn.
In juli kreeg ik 21 dagen lang les van hem in zijn unieke airbrustechnieken, terwijl ik van 
Ik leerde Andrew zijn werk ongeveer 7 jaar geleden kennen, en werd van die dag een enorme fan van zijn unieke beeldentaal. Op miniteuse en exacte wijze heeft hij een techniek ontwikkeld waarin hij verstilde, haast sculpturele uitziende figuren vormgeeft, die zich tonen in hun verhouding tot het licht. Een beeldentaal die volledig uniek en ontzagwekkend mooi is. Het is alsof je kan kijken in een wereld van engelen , een wereld vervuld van hemelse kracht.
Toen ik 3 jaren geleden bijna de kans had om deze cursus te volgen, had ik me de intentie gemaakt om onder zijn begeleiding een portret te maken van onze dochter Noa, en om daarin haar spirituele essentie uit te drukken zoals ik ze ervaar. En nu, na al de jaren, was het zover en kreeg ik de kans om de vele lange dagen werk die deze techniek vraagt, onder de schitterende begeleiding van deze meester schilder door te brengen.
Terwijl ik deze woorden schrijf zijn we ondertussen in de bergen van Zuid Frankrijk. Noa slaapt naast me in de zetel, na een lange dag stappen in de bergen, waarin we de Vision Quest plaatsen voor de deelnemers verkenden. Wat verder op tafel ligt het werk dat ik onder begeleiding van Andrew maakte. Het toont Noa in haar verbinding met het licht, dat zowel rondom haar is als binnenin. In haar hart plaatste ik een lotusbloem, van waaruit een witte vlam schijnt en alles verlicht. Het werk is nog niet helemaal af, maar vervult me met blijdschap en liefde wanneer ik het zie. Het is hoe ik haar zie en hoe mijn ziel spreekt. Hier rechts van deze tekst kan je een detail zien.
Ik geloof in de wonderen van het leven, en ben steeds opnieuw verast door de voortreffelijke plannen die het leven voor ons in petto heeft. Er is altijd een groter plan aan het werk, dat ik niet helemaal kan vatten, maar wat me gidst, stuurt en inspireert. Dat is het wonderlijke van het leven, het is altijd in ontvouwing, altijd groeiende tot een nieuwe, nog ruimere expressie.
Wat mijn contact met deze bijzondere ziel me leerde, is dat de kracht van diepe intentie om trouw te zijn aan het innerlijk licht, en van hieruit te handelen, heel je leven kan vervullen. Zijn leven en werk toont het, en ook in mijn leven is deze intentie zich altijd bewuster gaan vormgeven.
Aangekomen in de mooie streek van de Katharen trokken we onder de stralende zomerzon de heuvels in van het prachtige domein van onze lieve vrienden Tom en Marine. We gingen vandaag op zoek naar plaatsen in de natuur waar binnen enkele dagen een groep mooie mensen voor 11 dagen samen komen om er hun 
Toen ik op zekere dag met Noa en Clovis, een vriendje dat ze daar leerde kennen, een duik ging nemen in de rivier vlakbij Torri gelegen, werden we verrast door een plotse regenbui. De dichtsbijzinde schuiplaats die we konden vinden was het kleine idylische kerhofje gelegen in de schaduw van de rivier. We vonden er een klein kapelletje waar een open deur ons verwelkomde. Een hemels geschenk bleek enkele ogenblikken later toen ik de kinderen voorstelde om één voor één een lied te zingen om de tijd een beetje te doden. We toverden onze mooiste liederen tevoorschijn waarna we telkens stil werden door de magische klank in dit kleine kapelletje. Onze stemmen klonken als hemelse gezangen, en toen we de kleine mooie Maria ontdekten zongen we voor haar. Het maakte ons stil en ingetogen en voor even verdween de wereld van riviertjes en dammen bouwen uit onze realiteit. 
Ik hou van de herfst. Niet omwille van de zoete melancholie die deze periode in zich draagt of de eerste koude avonden die de warme haard verwelkomen, maar de pracht en de rijkdom en het goud dat de natuur toont, de weelde en de eindeloze overvloed vervullen mijn hart telkens weer en nodigen me uit om verlangend uit te kijken naar de stilte van de winter. 