Jaren geleden maakte ik een sjamanistische reis om de ware aard van financies meer te begrijpen.

We woonden toen op een tussenplek. Het huisje in de velden hadden we omgeruild voor een nieuwe plaats waar we voorlopig konden landen. Een onteigening had gemaakt dat we snel moesten beslissen en het nieuwe huis was een plek vol uitdagingen. We zochten naar de plaats waar we een tempel konden bouwen, dat was de droom.

Ik reisde destijds naar de bovenwereld om meer inzicht te krijgen over wat er nodig was, en hoe ik kon doorgroeien om financieel sterker te komen staan.

En dit was één van de antwoorden:
“Je bent ziel in lichaam en die plaats heb je terug naar voor te brengen. Dat doe je door je te verbinden met schoonheid te brengen die de ziel raakt, zo kan zij terug openen. Zaai bloemen, dans, wees creatief, schrijf,….
Het werk is innerlijk, de buitenwereld is slechts een reflectie hiervan”

Voor vandaag glimlach ik met deze woorden. We hebben zo gewerkt, gezwoegd, gebouwd, neergezet,….en alles ligt stil. Het leven nodigt uit om verder innerlijk te wandelen.

Ik geloof dat voor velen dit innerlijk werk aan de orde is, gewoon omdat de situatie ons er zo toe uitnodigt. Een zoektocht naar die opening waar de schoonheid van de ziel is.

Daarom mijn vraag voor vandaag: “Wat kan jij doen zodat ook jouw ziel vandaag door schoonheid geraakt wordt?”

En hoe zou het leven eruit zien moesten we allen hierin wandelen?

In liefdevolle schoonheid verbonden,
Griet.

Mijn moeder en ik, het verhaal van zovele vrouwen, van vele dochters, en ook van vele moeders. Een relatie die uitnodigt om te groeien in liefde, in begrip en in dankbaarheid.

Een relatie die je niet zomaar wegsteekt of waar je zomaar omheen kan wandelen. Maar waarin je leert omgaan met zovele facetten van het leven en van de liefde.

Dit zijn de aardse lessen die we hier leren. Zij gaan over geven en ontvangen, over loslaten en opnieuw verbinden, over meestromen en over de eigen stroom bepalen, over het loslaten van verwachtingen en het openen voor de nieuwe relatie die hierin verscholen zit.

Mijn moeder en ik, we hebben vele waters doorzwommen, sommigen van stevige diepte, anderen gedragen door een speelse lichtheid.

En wanneer de aardse relatie eindigt dan komt dat nieuwe begin…wat ik nu voel is eindeloze liefde en het lijkt of al wat we samen deelden een peulschil is van wat ik nu, jaren later, nog steeds ervaar.

Liefde leert me over onvoorwaardelijke verbinding, vrij van enige begrenzing. Het is aan mij om alert te zijn en niet te verdwalen in de werelden van spijt of tekort.

Jaren geleden ontmoette ik een oudere vrouw die me het volgende vertelde:
“Als moeder oefen je in vertrouwen en intuïtie.
Wanneer het leven je dochters schenkt is het goed om volgende raad ter harte te nemen:
Dochters varen voor je. Zij roeien in het kleine bootje en bepalen de weg. Jij vaart in jouw boot achter ze en kijkt toe. Wanneer ze botsen tegen de obstakels van het leven, ben je daar om hen op te vangen in je armen van liefde, hen te troosten, te luisteren en te begrijpen…….en dan weer los te laten.”

Ik heb deze les altijd ter harte genomen, mijn dochters hun water gegund en ik was en ben nog steeds daar als de zee te heftig is.”

Laat vandaag een dag van omarming zijn!

In liefde,
Griet

Het heeft me zoveel tijd gekost om te durven aanvaarden dat het leven verandert.

Ik heb geworsteld, gewroet, gezocht, gebeden, gehoopt, verhalen gemaakt, ben in de diepte gedoken van dat ongekende en zo beangstigende niet weten, heb nachten gedroomd over de komst van de ware… en opende mijn hand voor dat kleine beetje hoop…

Ik klampte me vast aan ingebeelde scenario’s, droogde mijn tranen en vond opnieuw die wankele moed, ik gooide mijn anker in de armen van een geliefde, om vandaaruit opnieuw te landen in de regionen van de meest eenzame ik. Maar steeds opnieuw opende ik mijn hand voor dat kleine beetje hoop…

Mijn zoeken werd een dwalen en de zon ging op voor anderen, ik verloor haar warmte en landde in haar stille gloed. In een eenzaam dolen daalde ik af, maar gelukkig was er nog die beweging en opende ik mijn handen opnieuw voor dat beetje hoop….

Jaren zijn verstreken en nog steeds ken ik dit pad en ik omarm het teder en met liefde.

Wat ik leerde is hoop te laten varen want ik voelde hoe die verbonden was met mijn bijna onveranderlijk verhaal en met een smachtend verlangen om zo de pijn te kunnen ontwijken.

Wat ik leerde was me te richten op de eenvoud van dat enige moment, het waarachtige nu. Heel eenvoudig, heel onbewogen, in de stroom van het leven, openend voor de uitnodiging van dat ene kostbare nu.

Ik leerde mijn angsten te ontvangen en daarin samen te zijn. Als goede vrienden die elkaar iets willen tonen en elkaar uitnodigen om de dwaling te laten varen en gewoon te genieten van het mooie samenzijn.

Onbevangen en soms heel kwetsbaar, onderzoekend wat me zo bewoog om dan daarna te kunnen glimlachen wanneer een deeltje zich heelde en de nieuwe ruimte die daardoor ontstond zich als een vlinder die de cocon verlaat, door me bewoog.

En geloof het of niet, maar mijn hand ging open, niet langer voor dat beetje hoop, maar voor de liefde die daaruit voortvloeide voor de mooie ziel die in mij zo bewoog.

Ik leerde van mezelf te houden en het kind te omarmen, de tiener te eren in haar zoekende tocht. En de volwassene vond een bedding en werd een trouwe gids doorheen heel dit verloop.

Ik leerde om mijn eigen veilige haven te zijn, betrouwbaar, stevig en in rust. Zodat alles wat nog wilde helen een veilige bedding vond en zich kon tonen zoals dat paste voor hen, op zijn best.

Want nog steeds wandel ik verder doorheen dit hele proces. Benieuwd elke morgen en open voor de schitterende stralen van de opkomende zon. Want het gevoel diep verlaten vond plaats voor een nieuwsgierige blik: wat zal het leven me vandaag schenken en waartoe nodigt het me uit in ook nu weer, dit nieuwe begin.

Het leven verandert in elk moment en ertegen vechten heeft geen zin. Maar durven omarmen en voelen is volgens mij de sleutel die de deur opent naar het ware geluk. Waar liefde en omarming en tederheid thuis zijn zoals een bloem in de lente die zich opent voor de warmte die huist in het hart van ieder mens.

Laat daarom vandaag vloeiend zijn in zijn beweging, en open je voor het ontvouwen van de uitnodiging van dit nieuwe begin. Voelbaar in de ochtendlucht en de warmte die de zon reeds begint te schenken en anker je vertrouwen in de verandering die deze reeds brengt.

Namasté,
Griet.