In de stilte van de ziel is er een plaats waar thuiskomen huist. Een plaats van omarming en gedragenheid in al wat is.

Wanneer je je opent voor de ervaring van dit wonderlijke zijn, ontstaat er een resonantie waarin de werkelijke schoonheid van het leven zich kan ontvouwen. Nood aan, hopen op, wachten tot,… verdwijnen als in een lichte bries die zachtjes fluistert dat het goed is.

Wat zich ontvouwt is de wonderlijke ervaring dat alles perfect is zoals het is en altijd zo zal zijn.

Het leven is veranderlijk, dat weten jullie wel, maar om te kunnen wandelen in die armen van geborgenheid is er overgave nodig en diep geloof. Je kan dit beoefenen door terug te keren naar die momenten van stil aanwezig zijn, elk oordeel te laten vervagen en te omarmen, je mooie zelf.

Wandel in die stille kracht, alleen voor vandaag en wat zich morgen zal tonen zal ook hierin mogen rusten.
Ik wens je een stralende dag toe!

In liefde,
Griet.

Heel het corona gebeuren heeft me diep doen duiken in onze tuin. In het begin om mijn idee dat ik ons gezin moest voorzien van eten te sussen, nadien om mijn dankbaarheid voor de aarde te vieren en nog later om mijn passie voor tuinieren terug te voelen.

Elke morgen wandel ik door onze tuin, bewonder alle groen, zit ik nog steeds op mijn bankje, geniet ik van de liederen van de vogels en hang een lintje in de boom op de vrouwenplek en dank voor alle overvloed.

Het is mijn medicijn in deze tijd. Ik kan er terecht met mijn zorgen, mijn dwalingen, mijn verlangens, mijn hoop, mijn verdriet en alles wat daar bijhoort. Wat het met me doet is me verlichten, oplossen, omkeren en terug brengen naar de eenvoud van wat is. Naar het kostbare nu, naar dankbaarheid en naar stille vreugde en diep geloof dat het leven goed voor me is.

Het oogsten is ingezet, het zaaien gaat verder en het uitplanten is mijn geschenk. Elk plantje is verbonden met een gebed voor de aarde, en voor allen hiermee verbonden. Voor liefde en voor verbondenheid in elk hart.

De pandemie heeft me geraakt en het was alsof de collectieve pijn en angst voelbaar was tot in mijn hart. Het was een innerlijke zoektocht naar vertrouwen en geloof en die gaat nog steeds verder.

Ik ben me er zeer van bewust dat we te gast zijn op onze mooie plek, dat ze ons niet toebehoort, maar dat we er gebruik van mogen maken. En tot nu was zij een plaats waar velen verbinding konden vinden, mensen elkaar konden ontmoeten.

Sinds heel het corona gebeuren is het hier stil en zijn we nog steeds gesloten. Hier en daar sijpelt er iemand binnen en dat doet deugd. De rust en de stilte hebben me de ruimte gegeven om te overschouwen en uit te zoeken wat voor nu werkelijk belangrijk is. “Introspection time” noemt één van mijn leraren het.

En zo neem ik het ook. Mijn dankbaarheid en toewijding draag ik op aan jullie, mijn vrienden. En zo ook mijn vrienden de bomen, de bloemen, de dieren, de vlinders, de bijen, de zon, de wind….

Onze tuin toont me dat het leven verder gaat, steeds opnieuw een begin en een einde heeft, een cirkel die nooit wordt onderbroken. De zon komt op, de maan neemt over, de nacht is stil en de vogels verwelkomen met hun ochtendlied.

Dit is mijn medicijn maar ik geloof dat ieder zo het zijne heeft. Het zijn de kleine dingen die het groot maken. Een ochtendwandeling, een lied voor een kind, zorg voor ouderen, een stil gebed, een kaars branden,….

Laat ons onze medicijnen samenbrengen en schenken aan het wereldhart. De wereld heeft dit zo nodig! Eén verandering is kostbaar voor zovelen. Zoals een schaakbord… één beweging verandert gans het spel.

Wees krachtig, moedig, open en wandel. Omarm wat beweegt in je mooie hart. Wees zacht voor je meest kostbare zijn. En weet dat het leven je lief heeft!

Voor vandaag wens ik je vreugde en dankbaarheid toe. Voor de kleine dingen en voor je grote hart!
In liefde verbonden,
Griet.

Do not seek love. Do not leave yourself for love, and search for love in the other. Love is not an object, it cannot be given nor taken away. It cannot be found nor lost. Love is not a feeling, a state, or a peak experience, but what you are, presence itself.

Do not confuse love with attraction. Attraction comes and goes, can fade over time. Do not confuse love with longing. Longing is impermanent, transitory. Do not confuse love with feelings of bliss, pleasure, an excited nervous system. These passing states cannot last; it is not in their nature. Even promises, given with such certainty today, with the best of intentions, can fade tomorrow, or be broken.

Love, however, does not fade. Love cannot diminish over time. Love is not a commodity, a shifting form. Love is a field, a field within and without us, a field in which thoughts, feelings, even the most seemingly solid plans for the future, can appear and disappear.

Love holds hope as much as loss, excitement as much as boredom, crushing disappointment as much as bliss. Love is the field for the shifting forms, the ground that holds us as we walk, sit, talk or do not, feel what we feel in each other’s presence, go about the business of our day, plan, eat, hope, say goodbye, try to love.

Love is greater than us. We do not generate it with words and deeds, or even intentions, but we are continually embraced by it, held in its vastness, no matter what we do, or do not. We are married, we divorce; we are friends, we are lovers; we break up, we break together; we are born, we die; the field endures.

Nobody has ever given us love; that is the great illusion. We have simply remembered the field in each other’s presence, sometimes, recognised eternity in the midst of the everyday, then credited another. Love never came from outside of us; we simply touched our own presence, fell into the love that we are, and cannot not be.

And nobody ever took love away from us; we simply forgot the field, and ‘blamed’ the other, and looked for love again, feeling its absence, lost in a narrative of ‘lost love’. Yet love was there, even in its apparent absence; it was present, even in the loss. It cannot be broken; a wave cannot crush the Ocean.

Do not seek love, do not look for the light, but be it, offer it; the joy of loving another is infinitely greater than the joy of fearfully clinging to another’s love, for deep down you know it is only an illusion that what you have always longed for could ever have come from outside of you. You are the One; you have always been the One.
The search ends exactly where it began – in presence.

You realise you are love itself, and this changes everything; love is yours, forever, even when it’s not.

– Jeff Foster