Op 24 juni startte mijn grootmoeder haar volgende, grote avontuur. Wanneer ik 4 jaar oud was en mijn moeder stierf, nam ze me op in haar huis en hart, en gedurende 20 jaar leefden we samen. Reflecterend op onze tijd samen zie ik de honderden lessen die ze me meegaf. Mieke was een wijze vrouw.

Haar lessen deel ik vaak wanneer ik lesgeef, en ik zal er ongetwijfeld later meer over schrijven, maar hieronder deel ik graag de brief die ik voorlas op haar uitvaart. Na het lezen van deze tekst maakten we met de 200 mensen die aanwezig waren in meditatie een brug van licht voor haar ziel, terwijl we het lied zongen waarvan je de tekst hier naast haar foto kan zien.

Net zoals alles in haar leven, maakte ze ook deze overgang met volle overgave en liefde.
Gezegende reis Mieke! Je deed dat schitterend. Tot gauw!

Er is een Afrikaanse spreuk die zegt dat er een dorp nodig is om een kind groot te brengen. Dus wat ik hier wil delen is mijn ervaring met deze wonderlijke vrouw die evenveel liefde bevatte als een dorp. Als familie schreven we niet voor niets onder haar naam ‘Eindeloze bron van liefde’, want dat is wie ze was. Wanneer je bij haar was, voelde je haar liefde. Mieke was iemand die je optilde. Ze heeft mij duizenden keren opgetild en ik wil graag wat van die liefde die ze mij gaf en waarmee ze alles in mijn leven veranderde, met jullie delen.

Mieke,

Toen papa stierf, 2 en een half jaar geleden, begon ik dromen te krijgen over jouw sterven. Vaak wanneer ik terug naar huis reed na een bezoek, huilde ik op de terugweg. Het was alsof het leven me begon voor te bereiden.
Eén van mijn laatste dromen over jou vertelde dat je zou vertrekken voor de zomervakantie, en dat deed je, maandag. Dus ik zie je nu al knipogen en lachen: “Ja manneke, timing hé.”

Toen ik 2 weken geleden voor het laatst bij je was en je na een 2 uur lange uitstap met de rolstoel in het park weer in je zetel zat, zei je: “Ja jongen, dat had je zeker nooit gedacht, om me zo te zien, met een lichaam zo versleten. “ De tranen schoten me in de ogen. “Ik zal er op een dag niet meer zijn…” zei je me, zoals je al wel vaker had gezegd.
Maar deze keer was anders en ik zat huilend naast je en zo zaten we daar samen. Je was stil en liet me huilen. Na een tijdje lachtte je naar me, zoals je dat altijd deed.

En nu is het zover. Mijn laatste voorouder gaat. Al jaren denk ik over wat ik je nog zou willen zeggen, om je uit te wuiven. Als ik iets wil delen is het mijn dankbaarheid, want jij bent de reden dat ik hier sta. Ik eer je vandaag door enkele van mijn duizenden herinneringen te delen.

Ik ben 4. Jouw dochter Gitta, mijn mama, is net overleden en ik zit aan je keukentafel. Je maakt een tekening voor me van het ziekenhuisbed en mama erin. Haar ogen zijn gesloten, een rode roos ligt op haar hart. “Mama gaat nu naar de hemel, “, zeg je me, “bij de sterren.“ Ik geloof je, en nog steeds schilder ik sterren in al mijn schilderijen.
Ik was een kind met zoveel verdriet in een lichaam te klein om het te bevatten. Je nam me in huis en je omarmde me met je wondermooie hart. Waar je eigen tranen naartoe vloeiden heb ik nooit gezien. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent: mijn nieuwe moeder. 20 jaar lang zouden we samenwonen.

Ik ben 13 en het begint fout te lopen. De school lukt niet, de pesterijen in de chiro doen me zoveel pijn. Ik voel me zo alleen, zo onzeker. Je zit bij me met woorden van eindeloos begrip. ‘Wandel maar verder jongen”. Ik geloof je en ik wandel verder. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent, mijn rots. Mijn hoop om verder te gaan.

Ik ben 15 nu en voel me erg eenzaam en verscheurd in een wereld die ik niet begrijp. Ik verlies mezelf in allerlei dwaalwegen.’s Avonds, zitten we vaak samen aan de keukentafel. Ik huil omdat ik mijn weg niet vind. Ik vind de wereld zo moeilijk. Je bent er en vertelt me over Jezus en om een of andere reden wordt ik altijd rustig dan. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent , mijn brenger van vrede.

Ik loop jarenlang verloren in een nacht die maar donkerder lijkt te worden. ’s Nachts ga ik vaak wandelen, alleen door de straten. Ik wil niet op de wereld zijn. Vele jaren later vertel je me over deze tijd. Je vertelt me hoe je altijd kaarsen brandde als ik nachten wegging. Opdat ik veilig zou terugkomen. Hoe gehavend ik ook was, je was daar en je geloofde in mij, ook al geloofde ik niet in mezelf. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent , mijn veilige thuishaven.

Enkele keren, alleen in de nacht, alleen in mijn wanhoop, dwaalde ik naar de rand van de duisternis. Altijd wanneer ik dicht bij de rand kwam, verscheen jouw gezicht voor mijn ogen. Je keek zwijgend in mijn ogen en dat was voldoende. Ik huilde en ik bleef. Jouw gezicht maakte dat ik deze wereld niet kon verlaten, ik kon jou dat niet aandoen. Jouw liefde, en de liefde van het meisje dat me omarmde toen, zijn de reden waarom ik hier vandaag sta.

Je vertelde me pas vele jaren later dat er een tijd was dat ik zoveel pijn had, dat je op een avond je kaars aanstak en sprak tot God. Je zei God: “als mijn jongen echt niet hier kan blijven, als deze wereld te hard voor hem is, laat hem dan alsjeblief gaan op een zachte manier. Ik zal hem wel loslaten en een manier vinden om verder te gaan. “
Ik was toen 16 denk ik en jij bent er, mijn licht in het duister. Ik geloof dat dat licht maakte dat ik kort erna mijn pad vond.

Ik ben 20 nu en wandel mijn nieuwe pad. Het is alsof we hand in hand wandelen. Ik voel dat je blij bent. Je steunt me in alles. Je herleest al mijn gedichten, je werkt mee aan kunstwerken. Overal ben je in betrokken en je gelooft in me.

Vokke, je man, sterft en je toont me jouw kracht om verder te wandelen. Je toont me hoe we verder leven en hoe het leven verder stroomt. Je bent er en je toont me de kracht van je hart, die enkel groter wordt. Het lijkt alsof je alles wat naar je toe stroomt kan omarmen.

Iedereen was welkom. Mijn nieuwe vriendin kreeg meteen haar eigen kamer: “Er is plaats genoeg, zei je dan. “, en je omarmde haar.

Je was altijd open om te leren. Ik kwam enthousiast terug van een intense 10 daagse stiltemeditatie en zeg: ‘Mieke, dat moet je echt ook eens meemaken’. Dus kort erna zit je er zelf, en kort erna ging je zelfs nog een keer terug voor 10 dagen, om je innerlijke wereld nog dieper te verkennen.
Wanneer ik in India ben en een nieuwe 10 daagse stiltemeditatie afrond, roept de oude leraar me apart voor we vertrekken. Hij kijkt me in de ogen en zegt me, zomaar uit het niets: “Young Man, Please give my highest regards to your grandmother, she is a great soul.“. “Doe alsjeblief mijn hoogste groeten aan jouw oma, ze is een grote ziel. ”

We zitten elke ochtend en elke avond een uur samen in meditatie. Tot we na een jaar of zo naar elkaar kijken, samen in de lach schieten en beslissen dat we het beu zijn en iets anders willen gaan doen.

Er is de aanslag in New York. Ik wil 2000 gebedsvlaggen zelf maken en ze laten tekenen door 2000 kinderen en ze op te hangen in een groot kunstproject voor vrede. Dus je trommelt de familie op en neemt je stikmachine. Wekenlang werken we samen voor vrede. Je was even fier wanneer we ze samen zagen wapperen en we met 150 mensen hand in hand onze wensen voor vrede meegaven met de wind.

Je bent in die tijd mijn mede-avonturier. Yoga, reiki, rituelen in de natuur, je doet het allemaal mee. “Mijn God leeft in alles”, vertel je me. “In de bomen, in het gras, in de wind.” Je vertelt me hoe je spreekt met de kruiden en groenten in de tuin. En dat citroenmelisse je zoete dromen geeft, en salie maakt je sterk.
Wanneer ik twijfel over mijn pad neem je mijn handen en zeg je me: “Roel jongen, sommige mensen zijn bedoeld om zoekers te zijn. Je bent dat altijd geweest en je zal dat altijd zijn. Deel wat je vind met de mensen Roel, dat is wat jij moet doen.” En dat doe ik.

Eindeloze avonden zitten we vaak tot 2 uur ’s nachts te praten over God, over het zorgen voor de Aarde, over natuurvolkeren, over het helend vermogen van liefde. Wanneer ik je vertel over wat ik leer van sjamanen, vertel je honderduit over hoe de natuur tot je sprak in je kindertijd, hoe de wind en de bergen je hielpen je verdriet uit te schreeuwen toen Gitta stierf. Het is alsof alles wat ik met je deel bekend is voor jou. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent, mijn beste vriendin.

We kopen jaartickets voor de stadsschouwburg en zien tientallen dans en toneelstukken samen. We gaan vaak met 2 op stap en ik herinner me hoe ik je de trappen van de schouwburg ophielp, altijd arm in arm. Ik ben zo fier om samen met jou te zijn. Je noemde die tijd dat we samen waren na Vokke’s dood ‘je tweede leven’. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent, als een zielezus.

Ik ben 24 nu en ontmoet Griet. Zonder aarzelen omarm je haar en zij en haar 3 kinderen zijn voor jou meteen je familie. ‘Ik wist dat je ging komen’, zeg je tegen Griet. En zo was het, je hart was altijd open en je omarmde iedereen. Onze dochter Noa werd geboren, je eerste achterkleinkind. Ik vond woensdag Noa’s geboortezakje met een knuffelsteen op je kamer. Na 14 jaar lag het nog altijd naast je bed, dichtbij.

We zijn nu 6 jaar geleden, we groeten samen het lichaam van Dries, je kleinzoon. Wanneer we terug naar de wagen wandelen ben je zo vredevol. “Huil je niet nu Dries vertrokken is?”, vraag ik je. “Nee jongen, “ zeg je. “Dries is op een goeie plek nu, ik ben blij dat hij nu rust heeft. En wij wandelen verder. We wandelen verder jongen.” Ik herinner me de diepe vrede die je in je droeg en die iedereen zoveel kracht gaf. Onze terugrit is gevuld van dankbaarheid en we lachen om de fijne herinneringen aan Dries. Je laat me zien dat we altijd verbonden zijn, voorbij de dood. En samen wandelen we verder. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent, mijn leraar.

Je hielp me om mijn ogen te openen en te zien dat ik niet alleen ben, maar deel van de meest prachtige familie, die er is voor elkaar. Wanneer ik dit maandag na je sterven zei, vertelde tante Magda: “Dat komt allemaal door Mieke, dat is wat ze in ons allen wakkerroept. “

En nu is het zover. Mijn laatste voorouder gaat .

3 dagen geleden zit ik naast je lichaam. Ik vertel je over hoe ik me soms zo eenzaam voel. Ik hoor je stem, klaar en duidelijk, binnenin mij: “voel je toch niet eenzaam jongen, voel je verbonden. “ Een les die ik zal oefenen, elke dag opnieuw. En zo hoor ik jouw stem helder in mijn hart. Ik ben zo dankbaar dat jij er bent, hier vanbinnen, als gids.

Ik zag je laatst een goeie 2 weken geleden. Mijn wagen vol met de spullen uit je service flat, de zetel heb ik Met Marcel bovenop het dak gebonden, je vond het een schitterend zicht. Marcel trok er lachend een foto van.

Ik zit bij je in je kamer. Je hebt een aktiviteit in het rusthuis gepland maar ik zeg dat ik gerust wat kan blijven. Je lacht: “die aktiviteit zal voor een andere keer zijn dan”. We nemen je rolstoel en we gaan samen opnieuw naar het park, waar we aan de trappen van het oude gemeentehuis zitten, genietend van de zon.
Anderhalf uur zitten we daar en we spreken over de familie, over liefde, over de dood, en waar we naartoe gaan. Je vertelt me je mooiste droom die je na mama haar sterven van haar had. “We zaten gewoon naast elkaar”, zeg je: “ er werd niets gezegd, we zaten gewoon daar en we waren samen. Dat was genoeg en het was zo zalig. ” Je ogen fonkelen wanneer je dat vertelt.

Na die woorden zitten jij en ik ook een tijdje in stilte samen, genietend van de zon. We rijden dan verder, langs de bomen waar je zo van hield.

Toen ik enkele uren later je kamer verliet, na het drogen van mijn tranen, sprak je me nog na. Ik sta in de deuropening en kijk om, en je zegt me je laatste woorden: “Bedankt Roel jongen. Ik ben zo blij dat je geweest bent. Je hebt mijn dag weer zo bijzonder gemaakt. “
“Ik ben ook zo blij”, zeg ik, met een krop in mijn keel. We lachen, en ik wandel voort met tranen die over mijn wangen lopen.

Dus hier sta ik nu Mieke. Je geloofde steevast in die wereld van licht die op je wacht. Dus hier, nu jij in die deuropening staat, geef ik je nog de woorden van mijn hart:

Danku Danku Danku Mieke. Ik ben zo blij dat je geweest bent. Je hebt me duizenden keren opgetild. Je bent de reden waarom ik hier ben. Je maakte alles zo bijzonder.
Je hebt schitterend geleefd. Je hebt ons allen zoveel gegeven. Het is goed zo. Wandel nu maar voort.

Wij zegenen jouw reis met al onze liefde. Dank je voor alles. Tot gauw.

Met een grote groep mensen wandelen we over de hete kolen van het roodgloeiende vuur. De nieuwjaarsvuurloop is telkens opnieuw een heerlijk samenzijn. Intenties voor het nieuwe jaar worden neergeschreven om ze daarna al dansend over het vuur te verspreiden..

Het is voelbaar hoe een nieuw begin steeds gepaard gaat met het oude dat wordt afgesloten. We vieren feest en danken voor het leven dat ons geschonken is en onze vreugde is groot voor dat wat zich nu wil ontvouwen..
Voor velen van ons doet het deugd om oud achter te laten, liefst zo snel mogelijk en hopend dat dat wat geleefd is voorgoed verdwenen mag zijn.

Maar wat als je even durft stil te staan bij het pad dat werd bewandeld en zich nu sluit voor dat nieuwe begin. Naar die momenten waarop ook schoonheid en liefde zich toonden en vreugde zo aanwezig was. Want hoe dikwijls probeer je niet te vergeten wat is geweest en durf je niet te omarmen uit angst dat je terug moet keren naar wat voorbij is?

Dus wees moedig en open en omarm zodat wat hard is kan verzachten en openen tot een gebed van dankbaarheid voor wat geleefd en geleerd is.

En verder heb ik begrepen dat elk verhaal een begin en een einde in zich draagt en daartussenin wordt gedanst, gezongen, geweend, gedeeld, gegroeid, gespeeld… Het leven daagt je uit om verder te groeien tot wie je werkelijk bent, steeds opnieuw. Wat krachtig is in dit gebeuren, is wanneer je elke gedachte van einde of begin achter je durft te laten en slechts alleen vandaag beleefd als je meest kostbare dag van dit leven, de eerste stap van dit nieuwe begin.
Wandel in die vrede van wat zich nu ontvouwt en met grote dankbaarheid voor alles wat je wordt geschonken en heb lief, telkens opnieuw.
Je wordt gedragen.

Namasté,
Griet.

Samen staarden we in de vlammen van het roodgloeiende vuur, mijn cliënt en ik. Ik kon de stilte proeven en hierin nestelde zich een glimp van vertrouwen dat ons verbond. De zoete warmte maakte haar zacht en toegankelijk en nodigde haar uit om te kijken vanuit een hoger perspectief.

“Ik begrijp het niet”, zo sprak ze, “het lijkt alsof het leven zijn essentie is verloren. Ik heb gedaan wat ik kon en wat binnen mijn mogelijkheden lag op dat moment. Ik heb mijn geliefde bemind vanuit het verlangen dat hij de pijn van mijn eenzaamheid en het niet begrepen zijn kon balsemen. Ik geloofde dat hij diegene was die mij de liefde voor mezelf zou schenken en me kon tonen de schoonheid van mijn vrouw zijn.”

Ik knikte en begreep wat zij bedoelde; eenvoudigweg omdat ook ik dit heb gekend.

En opnieuw kwamen de woorden vanuit haar oprechte hart: “Ik ben gegroeid en heb geleerd dat het slechts de liefde is voor mezelf die me zal zalven en zegenen en me zal vrij maken van het verlangen naar eenheid in dit menselijk bestaan.”

We staarden in de vlammen die knetterend zongen een lied van stille dankbaarheid. De pijn van loslaten ebde langzaam weg zoals de zee die zich terugtrekt als haar tijd is gekomen.

En in die stilte omarmden we de liefde in haar meest pure vorm.

Velen zijn op zoek naar verlichting en een nieuw pad. Maar soms wordt vergeten dat de ware wijsheid gedragen wordt in de diepte het hart. Hoe graag je ook wil dat alles verandert, dat mensen zich anders gedragen, situaties verbonden worden met liefde, dat angst plaats maakt voor diep vertrouwen…. de weg valt innerlijk te bewandelen, het pad groeit van binnenuit. Dus wees moedig en trouw aan wat het leven je schenkt, want elke beweging is een uitnodiging om meer te worden dan wie je nu bent. Het wonder wil door jou geboren worden!
Omarm.

Namasté,
Griet.

Mijn vader verliet na een langdurig ziekteproces het leven toen ik net een twintiger was. Een gebeurtenis die me zeer uit balans haalde en diep raakte.
Ik was bezig met het uitzoeken van wie ik was en waar ik naartoe wilde, en had nog niet echt stil gestaan bij het mysterie, zoals ik dat toen ervaarde, van de dood.
Ik herinner me wel mijn verdriet, maar vooral ook de pijn die ik voelde rond het verdriet dat leefde doorheen mijn moeder. Ik denk dat dit me nog het meest raakte en ik vond geen weg om dit alles te begrijpen.

Jaren later, op een dieptepunt in mijn leven, ontmoette ik mijn vader opnieuw, maar dan op een heel andere en bijzondere wijze.

Het huwelijk met de vader van mijn drie grote meisjes liep in die tijd op zijn einde en ik voelde een grote verlatenheid in mezelf. Jaren had ik geprobeerd om deze relatie te redden, maar ik was op dat punt gekomen waarop ik besefte dat ik alleen nog maar kon loslaten. De uiteindelijke breuk had een grote impact op me en deed me zakken in de diepe dalen van de ziel.

Ik herinner me nog hoe ik tijdens het verlaten van mijn thuis, tussen de verhuisdozen gezeten als een hoopje ellende, steeds meer wegzonk en het gevoel had dat ik het leven achter me liet. Mijn kinderen sliepen bij vriendjes, de nacht was stil en koud, wat me restte was een kreet van wanhoop: “Vader, help me!”

Plots voelde ik een warme omhulling rond gans mijn lichaam, alsof ik gedragen werd in 2 stevige armen. Mijn lichaam ontspande zich en ik gaf me over aan deze zachte en koesterende energie. Ik liet mijn tranen stromen, liet me wiegen in deze liefdevolle handen en kwam thuis in een wereld die ik niet kende en moeilijk kan beschrijven, maar toch zo vertrouwd aanvoelde. Ik voelde mijn vaders aanwezigheid en liefde. Op dat ogenblik opende er zich een dialoog tussen ons die zo helend was voor heel het proces waarin ik me toen bevond. Hij gidste me doorheen het aanvaarden van het afscheid en ik leerde hem kennen als een meest liefdevolle ziel, vader in de andere wereld, vrij van de aardse beperkingen en lessen die hij hier op aarde kwam leren en hem zo menselijk maakte. Zijn stralende aanwezigheid was als een balsem op de wonde.

Ik voelde me open en verbonden, badend in een liefde die ik nog nooit eerder had beleefd en in deze staat bleef ik tot het eerste ochtendlicht zachtjes de ruimte binnendrong. Ik stroomde over van dankbaarheid, van liefde en van kracht om weer recht te staan en het leven in te gaan.

Sindsdien is mijn vader mijn steun en toeverlaat gebleven en ik voelde steeds opnieuw die draagkracht en omarming als ik er om vroeg.

Pas toen mijn moeder vele jaren later overleed, verdween hij uit mijn innerlijke wereld. Alleen de zeer praktische dingen zoals: “Griet, mazout” , “Griet, naar de garagist gaan,…” deelde hij met me. In mijn beleving was de zorg voor de overgang van mijn moeders ziel een prioriteit en ik kon dit helemaal begrijpen.

Ik leerde dat het leven niet eindigt na de dood, relaties kennen geen einde maar leven verder in de geesteswereld die de grens van de dood overschrijdt. Vanuit deze werelden is er eindeloos veel ondersteuning en aanmoediging voor ons. De voorouders zingen van vreugde bij elke nieuwe stap die we zetten, zij dansen mee de dans van het leven, houden je als het nodig is in veilige en liefdevolle armen.

We hebben er ons bij neer te leggen dat het leven hier in menselijke gedaante eindigt en het is goed om te weten dat er na de dood geen einde is maar een nieuw begin. Relaties deinen uit naar een kosmische ruimte waarin vernieuwde vereniging mogelijk is. In die ruimte kunnen we mekaar blijven steunen, dankbaarheid voelen en waarachtige verbinding leren. De voorouders zijn vrij van het aardse leven, zij zijn verbonden met de onvoorwaardelijke liefde van waaruit ze ons omarmen.

Het voorouderveld is een bron van kracht, waar we gidsing of healing kunnen ontvangen. Door hiermee verbinding te maken open je een wereld waarvan je de meerwaarde kan meedragen in de rest van je leven en die je zal leren dat we de tranen die we voelen voor het afscheid kunnen ruilen voor de vreugde van een vernieuwde verbinding.

In liefde,
Griet.

ps: Ook dit jaar komen we in cirkels samen om het werk met de voorouders te delen. Je bent van harte welkom:
– 27 & 28 oktober: “Ancestral Healing intensive”
– 2 nov: Samhain Rituele dans
– 3 nov: Samhain zweethutceremonie

Enkele maanden geleden plantte ik zoals elke jaar de zaadjes van zonnebloemen in onze tuin. Ik hou ervan om de paadjes te versieren met deze prachtige bloemen en zij brengen zegeningen voor iedereen die het pad bewandelt…

Vanaf dan wandelde ik dagelijks door de tuin, en sprak mijn woorden van dank voor hen. Ik zag dat de droogte de groei vertraagde en daarom besloot ik mijn douchewater op te sparen zodat ik het aan hen kon geven. Zelf dook ik dagelijks in het zwembad en voor zover ik kon horen zag ik er behoorlijk netjes uit.

Net voor we op vision quest vertrokken zag ik dat één van de kleine stengels gebroken was. Ik herinner me mijn gemengde gevoelens van teleurstelling, onmacht, onbegrip,… tot ik op het idee kwam de stengel te spalken, zoals wij mens dit doen met onze gebroken botten. Zorgzaam, voorzichtig en heel toegewijd spalkte ik dit groeiende plantje. Voor we op quest vertrokken vertelde ik haar dat ze de kracht had om te groeien, net zoals de anderen.

Tijdens onze reis kwamen de bloemen vaak in mijn gedachten. Ik voelde mijn bezorgdheid omwille van het droge weer maar ik keerde telkens weer terug naar mijn geloof in hun kracht.

Vandaag wandel ik door de tuin, doorheen een poort van gele juwelen. Ik ben blij met de regen, en zo ook mijn zusters. De gebroken stengel groeide krachtig verder en werd een schitterende plant die 6 prachtige bloemen draagt.

Ik geloof in de eenheid tussen al wat leeft. Wat je doet voor jezelf doe dat ook voor een ander, woorden die op dat moment de aanzet waren om de tere stengel te spalken. Mijn hart is blij en dankbaar als ik hen ’s morgens groet en die vreugde draag mee doorheen gans de dag.

Ik hoop dat deze woorden een uitnodiging moge zijn om te herinneren dat we leven op een schitterende planeet. Velen beleven tijden van eenzaamheid en zijn op zoek naar ware vriendschappen. En ook ik ken dat gevoel. Toewijding aan wat je lief is, is een kracht die veel verder gaat dan de menselijke relatie alleen. Zorg dragen voor al wat leeft draagt geschenken in zich die je hart op een wonderlijke wijze kunnen beroeren. En ja, ik zoen de bloemen, dans tussen de vlinders, zing met de vogels en ben dankbaar voor elke nieuwe vrucht.

Open je hart voor deze wonderen van het leven, zij staan klaar om hun magie met jou te delen..

In liefde verbonden,
Griet.

We leven in een tijd waarin we steeds opnieuw uitgenodigd worden naar binnen te keren zodat we kunnen terug komen tot de essentie van wie we zijn. Uitdagingen zijn uitnodigingen om die beweging te maken. Het openen van het Hart is een keuze die reeds lang gemaakt is in de ziel en waarvan ik geloof dat ze verbonden is met de openbaring van de hemel op aarde, waarvan we af en toe een glimp kunnen zien of ervaren. In vele gevallen spreken we dan over “de wonderen van het leven”.

Het is een pad dat we allen bewandelen op onze eigen manier.
Spirit Practice, het beoefenen van de verbinding met Spirit, is belangrijk en noodzakelijk zodat je je steeds opnieuw kan verbinden met die innerlijke bron die leeft en werkt doorheen jou. Zij omvat de wijsheid en de inspiratie die nodig is om een rijkelijk leven te leiden, in alle opzichten.
Er zijn vele manieren om dit te beoefenen en uiteraard kiest ieder wat het beste bij hem of haar past.

Ik schrijf deze woorden vanuit de noodzaak in mezelf en ik heb het geluk dat al mijn werk verweven is rond een stem die door me spreekt.. Mijn leven ontvouwde zich vanuit al mijn ervaringen tot een pad van toewijding en dit is niet verschillend van enig ander. Mijn bewondering en dankbaarheid gaat uit naar elk lied dat wordt gezongen, elk vriendelijk woord dat wordt gesproken, elke mooie omarming, elk zacht gebaar, vanuit toewijding aan spirit, aan het Open Hart.

Laat vandaag het open hart door jou spreken, wees opmerkzaam in elke ontmoeting, voel dankbaarheid voor elk gesproken woord, weet dat het leven je uitnodigt om door te groeien tot die mooie kern die leeft in jou. Vandaag is een kans om nog meer jezelf te zijn. Het leven heeft je lief.

Namasté,
Griet.

Mijn reis naar het mooie en o zo lieflijke Maui liet een enorme indruk op me na. Nog steeds word ik stil en zacht en vervaagt mijn blik wanneer ik terugdenk aan die dagen die ik mocht doorbrengen op het eiland dat de naam draagt van “Het open hart”.

Een vriend van ons nodigde ons uit om een bezoek te brengen aan dit Hawaiiaanse eiland tijdens de periode waarin de walvissen veelvuldig aanwezig zijn. We zouden kunnen zwemmen in de oceaan met deze indrukwekkende dieren en tevens beloofde hij ons om samen het eiland te verkennen. Zijn huis was onze thuis.

Wat doe je dan… zeker als Hawaii reeds jaren bovenaan je verlanglijstje staat….

Ik kan moeilijk beschrijven wat er allemaal gebeurde op deze wonderlijke plek, maar ik weet dat mijn verblijf daar mede bijdroeg tot het in de wereld brengen van mijn missie. Ik deel een ervaring die me zeer nauw aan het hart ligt en nadien schreef ik volgende woorden die ik graag deel:

“Ik herinner me hoe ik drijvend in die gigantische oceaan, omringd door walvissen, mijn tranen liet overstromen in het mooie heldere water dat me zo droeg. Mijn hart werd zacht en liefdevol en ik voelde overgave aan het leven, aan het pad dat ik wandelde, ik was één. Zoals een moeder die wiegt en sust en koestert de pijn en de vreugde van haar kleine kind, zo gaf ik me over aan deze immense ervaring. Ik had het gevoel dat ik verdween en alleen nog maar deel was van deze gigantisch oceaan van liefde..

Mijn hart herinnerde haar openheid en uit elke traan stroomde de belofte om mijn talenten ten volle in te zetten voor het ontwaken van de mens en het opnieuw ervaren dat we één zijn met al wat is. “

Sindsdien is er veel verandert in mijn leven. Angsten laat ik los, ongeloof omarm ik, liefde verwelkom ik elke dag. Donkere dagen schenk ik licht, ik omarm mezelf en herinner me mijn schoonheid.

Ik kan niet omschrijven wat ik voelde in de nabijheid van die wonderlijke dieren, groot en krachtig en onmetelijk liefdevol. En woorden schieten me tekort.
Maar wat ik voel is dat het tijd is dat je terug keert naar de essentie van wie je bent. Dat je begrijpt dat je een wezen bent van liefde en het is je taak om uit te zoeken hoe je opnieuw je hart kan openen.
Je hebt waarschijnlijk ervaringen die je weerhouden om open en liefdevol te zijn. Maar toch.. zijn het niet die momenten die je koestert waarin je je liefdevol voelde omarmd?

Wees moedig en bereid om te wandelen doorheen de sluier die er leeft rond je hart. De eerste liefde die je zal ontmoeten is de liefde voor jezelf. Je bent een wonderlijk wezen, perfect zoals het moet zijn. Volmaakt en prachtig en één met al wat is. Elke stap is een juiste en draagt bij tot het herinneren van deze waarheid.

Het is in deze handelingen dat de ware ziel zijn thuis vindt zodat ze zich opnieuw kan verenigen met alles wat haar omringt.

Ik wens je een schitterend pad!
In liefs,
Griet.

“Zij is gek”, wordt soms gesproken, en niets is minder waar… maar haar tegen houden zou haar alleen maar kortwieken in het delen van de liefde die ze draagt, veilig en geborgen, en deelt als vanzelf….en met zovelen.

Wat hou ik van die momenten waarop ik vrij kan surfen op de golven van het leven. Waarop mijn geliefden vertoeven in het land van de dromen, en de stilte van de nacht mij fluistert dat de tijd rijp is om te volgen waar de ziel zo naar verlangt….ik me geen zorgen hoef te maken dat ook maar iemand zich afvraagt wat leeft in mij dat ik me zo gedraag.

Die momenten waarop ik in de nacht mijn laptop open en op zoek ga naar wat het mysterie me vertelt….overtuigd dat het zal spreken doorheen de beelden die verschijnen op dit kleine witte scherm. Of is het de maan die me roept en wiens stem ik ontvang, mijn sjaal doet omslaan om te dansen en te zingen in haar heldere witte licht dat me omarmt in deze magische bijzondere nacht. In de stilte van deze kostbaarheid zijn het de sterren die begrijpen, dat wat voor velen ongrijpbaar is…
Het zijn die momenten waarop het leven geen zorg nodig heeft en me uitnodigt om helemaal mezelf te zijn…

Zo af en toe is goed om jezelf die ruimte te geven en af te wijken van het schema dat je zelf hebt opgebouwd. Je terug te trekken en los te maken van alle verantwoordelijkheden die je soms zo achtervolgen. En terug die gekte te voelen die vrouwen zo verbindt.
Niemand heeft schuld aan dit gebeuren of is oorzaak van dit verlangen. Het is gewoon de vrouwelijke ziel die wil bewegen, onstuimig als de golven van de zee, wil dansen in de gekte van de wervelende wind, wil rusten in de armen van de stille nacht.

“Zij is gek”, wordt soms gesproken, en niets is minder waar… maar haar tegen houden zou haar alleen maar kortwieken in het delen van de liefde die ze draagt, veilig en geborgen, en deelt als vanzelf…en met zovelen.

Daarom, als dit verlangen je roept, wees dan wild of krachtig of juist heel stil, maar volg de roep die leeft in jou en adem in met teugen de vreugde van dit gekke spel! Het maakt je mooi en bijzonder en herinnert je eraan dat je mag zijn zoals je bent. Dat kind, dat veulen of die gekke vrouw. Mystiek of ondoorgrondelijke of gewoon eenvoudigweg jezelf.

Hartegroet,
Griet.

“Als we de Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.”

Sinds mijn kindertijd heb ik een diep gevoel van thuiskomen in de natuur. Wanneer het leven te heftig is, is dat de plaats waar ik rust kan ervaren, me verbonden kan voelen en terug kan keren naar de kern van mijn wezen.

Een zonnestraal kan je hart verwarmen en de bomen zijn veilige bakens die rust en steun bieden. Misschien heb je zelf wel ooit dat moment gekend waarop je starend in het water op zoek was naar een oplossing of een teken voor wat er zo in beweging was in je leven. Tot plots de wind een rimpeling tovert in de waterspiegel en je gewoon -zonder nadenken- het oude loslaat en de nieuwe ruimte betreedt.

Ik hou van de aarde en steeds opnieuw zoek ik naar manieren om haar te eren, haar schoonheid te erkennen en haar te danken voor al wat ze me schenkt.

De vraag is dan ook wat we kunnen doen als mensheid om een nieuwe gezonde relatie met onze Grote Moeder tot stand te brengen? Hoe kunnen we dieper in verbinding zijn met haar en de liefde voelen zoals een kind dat voelt voor zijn moeder?

Wij westerlingen zijn niet gewend om van hieruit het leven te beoefenen maar ik geloof dat we allemaal in staat zijn om mee te bouwen aan de ommekeer waar de Aarde ons toe uitnodigt.
Durven we controle los te laten en zorgzaamheid opnemen? Menselijkheid de plaats van arrogantie laten innemen; het overheersen en heersen laten wijken voor harmonie en waardering?

Als we onze Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.

Ik hoop dat mijn woorden je moge inspireren, dat ze een uitnodiging mogen zijn om je mee te verbinden met dit vernieuwd samenzijn. De aarde heeft ons nodig, wij zijn haar gasten. Laten we dit ten allen tijde herinneren en voor waar nemen.

In name van onze Grote Moeder, Pachamama.
Hartegroet,
Griet.