Ik herinner me nog goed mijn eerste Vision Quest. Ik was 17 en zoekende naar bestemming, naar zin, naar mijn plaats in de wereld. Mijn leraars gaven me een plek in de bossen, aan een kleine dolmen van 3 stenen, waaronder ik kon schuilen bij de regen.

Het was de eerste keer in mijn leven dat ik alleen in de natuur verbleef, zittend in een cirkel van gebedszakjes die ik in de maanden ervoor had gemaakt. De dagen en nachten die ik daar doorbracht markeerden de start van een diepere toewijding aan het pad dat mij roepte: een pad van dienstbaarheid, van verbondenheid, van het verkennen van mijn hart door deze oude manieren van healing en verbinding.

De wind werd mijn leraar en sprak tot me over standvastigheid. De regen maakte mijn tranen wakker: de vele tranen die ik had verstopt en daar rust vonden, op de rotsen in het bos. De mieren leerden me dat er een groter plan bestaat, ook al lijkt het alsof ik niet wist wat ik deed met mijn leven. De nacht werd één van mijn grote liefdes, die nog steeds groeiende is.

Deze zomer gingen we met een schitterende groep mensen naar de bergen in Zuid Frankrijk. Gedurende 6 maanden hadden ze zich intensief voorbereid en hun toewijding, verbondenheid en openheid hebben me zoveel geleerd. (Je kan de fotos hier zien)

Wakend aan het vuur herinnerde ik de Quests die ik zelf heb gedaan in al die jaren. Mijn momenten met bomen, met de zon en de diepe omarming van de aarde. Momenten die mijn liefde voor Moeder Aarde steeds meer deed openbloeien en me leerden dat we allen hier zijn om deze aarde tot een betere plek te maken.

Het terugkeren naar die verbinding van de natuur is zo belangrijk, en toch maken veel mensen maar weinig tijd om zich zo te openen voor de kracht van de natuur. Ga terug naar de natuur. Al is het voor een uur, een avond, een nacht. Zit met de bomen, luister naar rivieren, naar winden, naar regen.

Deze aarde is zo bijzonder. Laat haar schoonheid en kracht je leraar zijn!
Ze zal je helpen je hart te openen.
Ze zal je toefluisteren hoe je voluit kan leven.
Ze zal je omarmen, onvoorwaardelijk.

Hartegroet
Roel

Ps: Als je mee met ons Moeder Aarde wil vieren, dan ben je van harte welkom op zaterdag 20 augustus op het schitterende Feest voor Moeder Aarde

Dit weekend zaten we in de zweethut ter voorbereiding van de Vision Quest en werden we diep geraakt door de kracht van de ceremonie.
Ik weet hoe ik 20 jaar geleden mijn eerste zweethut deed en een diepe erkenning voelde met deze mooie ceremonie, die me altijd terug brengt naar het centrum, naar de eenvoud, naar stilte. Al gauw zat ik meerdere malen per maand in de zweethut, die me hielp om mijn tranen los te laten en mijn hart weer helemaal te verbinden met het leven.

Deze ochtend zag ik deze schitterende Eagle Feather Teaching van Adrian Lachance. Ze beschrijft exact wat ik zo sterk ervaar de laatste maanden: het kunnen terugkeren naar je essentie is altijd beschikbaar. En volgens mij is dit de kern en het doel van spiritualiteit: om altijd dieper terug naar onze essentie en eenvoud terug te keren, om het hart te omarmen, zodat we op een goede manier kunnen leven, en ons hart kunnen laten spreken.

Ik wens je dan ook een pad toe dat doordrongen is van die momenten. Zoek ze op, via meditatie, gebed, wandelingen in de natuur of wat het voor jou ook mogen zijn. We hebben zo elk onze eigen manieren om terug te keren naar het centrum, maar het is aan ons om er tijd voor te maken, om deze ontmoetingen met je kern te eren en te omarmen. Want ze tillen ons op wannneer het moeilijk is, ze brengen terug hoop wanneer we het pad niet meer weten, ze maken het hart weer zacht wanneer we ons hebben afgesloten. Ze brengen ons terug naar het ware leven: open, krachtig, enthousiast en dankbaar.

Ik wens je zo een pad toe, op je eigen manier, zodat je vanuit je hart, dit kostbare leven ten volle mag leven.

Ik wens je een schitterende dag,
Roel

Ik herinner het me nog goed hoe, nu 20 jaar geleden, mijn eerste leraren me gidsten in het maken van mijn eerste sjamanistische trancereizen. Die eerste ervaringen met de trancereis waren uitdagend voor me. Ik ‘zag’ niets, er was enkel mijn drukke geest die krampachtig zocht naar herkenning, naar rust. Ik voelde me gefrustreerd wanneer ik andere leerlingen hoorde spreken over reizen in andere werelden en het ontmoeten van dieren en gidsen die hen hielpen. Ontmoetingen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou hebben.

Maar, wanneer ik terugkijk, gebeurde er op die avonden wonderen. Het monotone tromritme en de zang van mijn leraar nodigden me steeds opnieuw uit om te vertrouwen en na een tijdje merkte ik een zacht gezoem in mijn lichaam, een trilling die heel mijn lichaam vulde. Mijn geestelijke onrust bleef, maar ik voelde mijn lichaam gonzen terwijl de trom me dieper binnenin leidde. En in die gewaarwording werd een nieuw pad voor me geopend.

Ik herinner me dat ik in één van die eerste reizen het gevoel had dat er een rots voor me stond, die me tegenhield. Mijn hart bonsde in mijn keel. Er kwamen geen andere beelden, maar ik voelde me in een andere wereld terwijl een stem tegen me sprak en me vertelde dat ik uit de cyclus van zelfhaat en zelfvernietiging moest stappen. Dat ik mezelf uit mijn drugsverslaving moest bevrijden en terugkeren naar mijn hart dat verliefd is op deze wonderlijke aarde. Ik werd gewezen op het feit dat wat ik elke dag beslis, mijn leven zal vormen.

En zo was het elke cursusavond opnieuw: mijn leraar drumde en ik keerde terug naar die wereld van mijn zoemend lichaam. Ik ‘zag’ in die eerste trainingreeks maar af en toe een flits, maar die stem gaf me elke cursusavond nieuw advies. Ik begon de weekends waarin ik in discotheken wanhopig trachtte mijn onmacht uit mijn lichaam te dansen, in te ruilen voor de zweethut, die al gauw één van mijn grote liefdes werd. Ik begon t’ai chi te beoefenen, nam mijn studies op, stapte over naar biologische voeding en verkende met groot enthousiasme dit nieuwgevonden pad.

Ik leerdde dat het trancewerk me kracht en inspiratie bracht om nieuwe wegen voor mezelf te openen.

Jaren gingen voorbij en mijn trancereizen werden helderder en groeiden, samen met mij. Stap voor stap vonden mijn ogen nieuwe werelden, voorbij de initiële duisternis. Ik ontdekte werelden van gidsen die me hielpen mijn wonden te helen, mijn tranen los te laten en moed en begrip te vinden. Het was alsof ik langzaam mijn plek begon te vinden in dit bestaan. Ik trok naar de bossen, spendeerde veel tijd met de bomen en mijn weekends waren altijd gevuld van verdere training in dit pad van eenvoud en spirit.

Naarmate mijn leven veranderde, veranderden mijn trancereizen. Ik werd me steeds dieper bewust van deze tijdloze dimensie, waar eindeloos veel kracht, inspiratie en zegen op me wachtte. Maar ik begreep dat het niet enkel over de reizen ging, maar over het leven zelf, over de lessen, over het groeien als mens en het omarmen van het hart.

Nu, 20 jaar later, voel ik nog steeds bij elke reis de diepe dankbaarheid voor mijn eerste leraren die me de poorten naar de spiritwereld toonden. Ze hielpen me liefde terug te vinden in mezelf, en moedigden me aan via de trancereis te leren vanuit mijn eigen directe ervaring.
Ze lieten een licht branden in mijn leven, van waaruit ik mezelf uit de duisternis kon halen. Maar ze toonden me ook het pad van de Aarde, van vuur, van stenen, van bossen, van zweet en gebed. Ze toonden me een pad waarin ik zaden plantte, en nog steeds zie hoe ze groeien en groeien.

Ze hielpen me het pad naar mezelf te vinden.

Enkele weken geleden begeleidde ik een basiscursus sjamanisme en was ik blij om een toegewijde groep mensen te gidsen in het maken van hun eerste trancereizen. Ze leerden reizen naar de 3 werelden, maar ook healingreizen maken voor zichzelf en anderen en het werken met zegeningen die zij kunnen meedragen in hun leven. Het was een prachtige groep die mijn hart vulde met vreugde.

De dag na het weekend ontving ik van één van de deelnemers een email. Het was een bescheiden en rustige man die mijn aandacht trok door zijn oprechte benadering van het werk. We wisselden niet veel woorden gedurende het weekend, maar ik wist dat er iets moois en krachtigs aan het gebeuren was in hem.

In zijn email beschreef hij hoe in zijn trancereis vroeg wat hij voor het water van deze planeet zou kunnen doen. Zijn spirithelpers adviseerden hem om te beginnen met het delen van de kennis die hij in de laatste 14 jaar over water en gezondheid had verzameld. Hij schreef hoe hij op zondagavond toen hij thuiskwam, meteen een nieuwe reis voor zichzelf maakte om meer te leren.

In die reis gaf zijn gids hem duidelijke instructies hoe hij kon starten met het delen van zijn water-wijsheid met anderen, op een zodanige wijze, zodat mensen overal kunnen beginnen met brengen van goed, levendig water in hun leven. Hij schreef: ‘Mijn interesse voor drinkwater is beginnen groeien van in 2002 (14 jaar geleden dus) en al jaren vraag ik me af hoe ik die kennis in de wereld kan brengen. Hoe ik dienstbaar kan zijn naar mijn medemensen i.v.m. water. En kijk, nu met het “reizen” wordt dat allemaal ineens duidelijk. Ik voel het Roel, mijn leven gaat terug zinvol worden. Ik ga me amuseren. Nogmaals bedankt!’

Toen ik zijn oprechte woorden las, voelde ik de tranen van dankbaarheid over mijn wangen stromen. Want wat een geschenk is het, wanneer iemand een manier vind om de geschenken van hun ziel te delen. Om betekenis te vinden in het leven. En om betekenis te geven aan het leven.

Dus met dit alles in mijn hart, begon ik met het schrijven van dit artikel.

En opnieuw verscheen er een korte e-mail. Een vrouw stuurde me de link naar haar nieuwe website, waar ze natuur-kampen voor kinderen aanbiedt, om ze te helpen zich opnieuw te verbinden met de aarde, vanuit aanwezigheid, zorg en eerbied. Een mooi project, waarin ze ook gezinnen die het financieel moeilijk hebben de mogelijkheid biedt.
Bij haar link stuurde ze me dit korte bericht: “1 jaar later… Na het beeld, het inzicht tijdens de basiscursus sjamanisme, Bedankt!”

We leven in een tijd met zoveel mogelijkheden. Maar wat ik zelf erg voel is dat deze tijd een oproep is om de geschenken die we in ons dragen te delen met anderen op manieren die ons vreugde geven. Voor mij is dat het delen van dit oeroude pad, voor anderen is het werken met water, of natuurkampen voor kinderen. We hebben allen een lied in ons, een lied dat wil gezongen worden.

Maar wat onze roep ook is, wanneer we de wijsheid vinden om ons hart opnieuw te verbinden met de aarde en de wereld, het is dan dat we het medicijn voor onze tijd werkelijk gevonden hebben.

Wat we gevonden hebben in onze duisternis en kunnen doorgeven aan anderen, kan soms iemands leven veranderen. Zo was het met mijn leraars en zo was het voor deze 2 mensen.
We hebben allen iets dat het leven ons leerde. Het is aan ons om de geschenken door te geven.

Dank voor het zijn hier met me!
Laat me gerust weten welk lied er in jou wil groeien!
Roel

Het ritueel veranderde mijn leven, ik omarmde mijn angst en werd een ganse nacht gedragen in de armen van Moeder Aarde. Gewiegd, gezegend, getroost, herkend,…

De bergen van Italië, het is zondagmorgen. Sinds een week verblijven we in het wondermooie dorpje Torri Supperiori in Italië, een ecologische gemeenschap die open is voor bezoekers die mee willen genieten van hun ecovriendelijke principes. We zijn hier drie weken om ons te verdiepen in de Mish-techniek, die gebruikt werd door de oude meesters van de schilderkunst.

Het is voor het eerst dat ik mededeelnemer ben aan deze cursus en ik voel me gezegend om deze nieuwe bron in mezelf te ontdekken. Een pad dat me beweegt in vele richtingen en de momenten waarin ik baad in het zweet hebben zeker te maken met de hitte waarin we vertoeven, maar als ik heel eerlijk ben is het vooral de angst om te falen die me soms naar de keel grijpt.

Ik herinner me hoe ik jaren geleden, nog voor ik Roel leerde kennen, deelnam aan eenSacred Burial Ritueel om deze angst van beklemming, falen, me gevangen voelen,… achter me te laten. Ik had een panische angst voor te kleine ruimtes, was als de dood voor elk gevoel van gevangenschap en was vastbesloten om me hier vrij van te maken.

Het ritueel veranderde mijn leven, ik omarmde mijn angst en werd een ganse nacht gedragen in de armen van Moeder Aarde. “Gewiegd, gezegend, getroost, herkend”,… zijn woorden die mijn ervaring raken maar de ware diepte reikt veel verder. Ik voel me gezegend dat ik ondertussen samen met Roel dit mooie ritueel begeleid en opnieuw in deze ervaring van diepe dankbaarheid kan stappen.

Mijn innerlijke strijd van dit moment doet me afdwalen naar dit mooie ritueel dat een fundament is waarop ik nog steeds verder bouw. Ik heb begrepen dat ik opnieuw uitgenodigd wordt om me te verbinden met een dieper vertrouwen en de kracht van het gedragen zijn in het proces van creatie, zoals ik mijn nacht die ik doorbracht in de Aarde kan omschrijven. Ik geef me over aan mijn innerlijke twijfels en hoor de stem van de kunstenaar in mij die zingt en jubelt. Mijn werk wordt geboren en is erg verbonden met mijn innerlijk visioen. Shanti, waarover ik enkele dagen geleden een video postte, is mijn toverwoord op dit moment en de wijdsheid van de bergen hier omarm ik als een grote uitnodiging om het lied van mijn ziel verder in beeld om te zetten.

We kennen allemaal die momenten van angst en twijfel en ik geloof dat iedereen zal beamen dat dit geen goede wegwijzers zijn. Maar om werkelijk verandering te brengen en door te groeien naar een dieper vertrouwen is het soms nodig om stappen te zetten die bepalend zijn voor je verdere pad.

Het Sacred Burial Ritueel was en is voor mij nog steeds een mijlpaal en ik draag het levend in mijn herinnering mee. Mijn liefde voor de aarde is daar in een dieper perspectief geboren en in alles wat ik onderneem is dat terug te vinden. Het heeft me getekend in mijn ware zijn, iets waar we toch allemaal naar op zoek zijn. De tekening van mijn ziel en van wie ik ben raakt steeds meer en meer mekaars beeld en zoals ik dat ervaar is dat de essentie van het leven.

We zijn gezegende wezens en dragen de geschenken van liefde in ons, het is de kunst om ze naar voor te brengen. Laat dit een uitnodiging zijn. Wanneer angst opkomt, weet dan dat dit een uitnodiging is tot nieuwe groei, tot doorgroeien naar een hoger perspectief. Iets wil geboren worden, wil het licht van de aarde zien. Ga op zoek naar wat jou helpt om door deze barriëre van angst door te breken. Waar we ook zijn op dit moment in ons leven, het is aan ons om onszelf te bevrijden van angst. Het pad ligt open, het is aan jou om het te bewandelen!

Elke twee jaar begeleiden we het diep transformerende Sacred Burial ritueel in de natuur van Orval. Als je wil deelnemen, wacht dan niet te lang, want het aantal deelnemers is beperkt. Je kan alle info vinden op de Sacred Burial pagina. Wie weet zie ik je daar!

Hartegroet,
Griet.