Ik hou ervan om me terug te trekken in onze yurt, het vuur aan te maken, kaarsjes aan te steken en me te laten omringen met mooie, zachte en inspirerende muziek.
Het zijn die momenten waarin ik even de drukte van het leven achter me laat en voor mezelf zorg en me onderdompel in mijn grote verlangen naar romantiek en verbondenheid.
Zoals ik vroeger dacht dat dit alleen te beleven viel met een partner die kon begrijpen wat er in me omging, heb ik geleerd dat deze momenten zeer waardevol kunnen zijn als je de verbinding eert met die prachtige ziel die je bent. Een bijzondere relatie die tot hiertoe nog niet zoveel namen draagt, maar waar velen naar op zoek zijn.
Zittende in mijn warme omhullende cocon komt de vraag naar boven wat de ware aard is van een liefdevolle relatie.
Ik ga ten rade bij één van mijn gidsen die me steeds bij staat wanneer ik voel dat dergelijke hersenspinsels op de voorgrond komen en vraag haar om me de weg te tonen doorheen dit kluwen van vele mogelijkheden.
Haar antwoord is verbluffend en wil ik graag met je delen. Zij spreekt tot mij…
“Relaties gaan niet over begrijpen en ontvangen of dichter bij mekaar komen, verbinden en openen, om de eenvoudige rede dat dit er al is. Het zijn echter uitnodigen om door te groeien naar een dieper geloof in – en zorg voor jezelf zodat je steeds opnieuw je hart kan openen.”
Zij neemt een spiegel en als ik erin kijk zie ik een groot hart van goud dat ik herken als het mijne. Ik pink een traan weg van ontroering en breng mijn aandacht verwachtingsvol terug bij haar.
Ik vraag haar wat ik kan doen om me meer te verbinden met dit gouden hart?
Mijn wijze gids zwaait met haar arm en zo opent ze als het ware een beeld van een prachtig geurende bloementuin. Ik zie mezelf wandelen tussen de geurende bloemen met een grote rieten mand in mijn armen. Eén voor één pluk ik de rijpe vruchten van de bomen, wandel naar mijn geliefde en schenk ze aan hem.
“Dit is het grootste geschenk dat je in een relatie kan geven”, spreekt zij, “het zijn de vruchten van wat je geleerd hebt in het leven, telkens opnieuw, en zij dragen de kracht van de liefde in zich. Elk leren omvat kracht, moed, vertrouwen en overgave en leidt uiteindelijk naar dat punt waar je bereid bent om voorbij de storm je hart terug te openen en liefde toe te laten.
Er is geen enkele vorm in materie die ooit de waarde heeft van deze kostbare vruchten… ze zijn onbetaalbaar.”
Haar woorden maken me stil en ik hoor het vuur in onze kachel op de achtergrond knetteren, alsof het nog meer kracht wil geven aan wat er gedeeld wordt.
In die stilte begrijp ik de uitdaging van het steeds verder groeien, telkens opnieuw ruimte vinden om weer te keren naar dat punt waar liefde zich toont. Soms zo ver verwijdert, maar in wezen altijd verbonden in het diepst van ons hart. Ik begrijp dat er niets valt te schenken als het niet zelf wordt gedragen. Hoe kan ik ooit liefde schenken als ik de liefde voor mezelf niet kan omarmen?
Ik leg een blok hout op het vuur en vraag me af wat er nodig is om daarin dichter bij mezelf te komen. Om die kostbare parel die we allemaal zijn te kunnen omarmen en koesteren als een grote schat.
Ik nodig je uit om op zoek te gaan naar jouw pad, jouw wijze om die grote liefde te ervaren, zodat het tekort dat je soms kan voelen niet de grote barriëre hoeft te zijn om, als je geliefde voor je staat, je armen te kunnen openen en samen te zijn in dat mooie gouden hart.
Het pad is open, je hoeft alleen maar te wandelen.
In liefde verbonden,
Griet.
“Als we de Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen.”
Ik hou van de aarde en steeds opnieuw zoek ik naar manieren om haar te eren, haar schoonheid te erkennen en haar te danken voor al wat ze me schenkt. 
Als we onze Aarde de tijd en ruimte willen geven om te healen dan is het belangrijk dat we leren om haar te zien als een deel van ons leven, van onszelf, naar wie we luisteren, die we eren en waar we actief zorg voor dragen. 
Dat was het moment waarop ik me loskoppelde van mijn oude ik, ik anderen niet langer de schuld gaf van wat ik miste en mijn ouders in het licht kon zetten en begreep dat zij het beste dat ze konden aan me geschonken hadden. Ik koppelde het oordeel over anderen los en opende me voor ware vriendschap…
Mijn jaren werken met zoekende mensen en het helen van hun oude wonden ligt me nauw aan het hart. Het schept me grote vreugde om voor even die baken van veiligheid en begrip te zijn waarin zij die hooggevoelig en zoekende zijn in het leven, voor even kunnen rusten, ademen en de kracht vinden om moedig hun pad te wandelen.
Hij toonde me dat er meer was dan wat ik nu ervaarde en leerde me dat begrippen als “troost me” of “zorg voor me” niet behoorden tot de ware liefde of oprechte vriendschap. Maar dat het aan mij was om zorg te dragen voor dat diepe innerlijke verlangen naar ware verbinding. Mijn nieuwe pad reikte naar een innerlijke ontdekkingsreis.
Het is goed om af en toe terug te blikken op wat geweest is, als toeschouwer te kijken en te zien dat alles altijd een oplossing in zich draagt. Het is belangrijk dat je onthoudt dat je een bron van wijsheid bent. 
De eerste dagen waren intens en moeilijk, ik had het gevoel dat ik in de spiegel keek naar een vreemd wezen. Ik heb nooit beseft hoe de vorm van mijn gezicht werkelijk was, ik keek naar de oneffenheden van mijn huid, de rimpels die met de jaren waren verschenen, hoe klein dan ook, ze leken gigantisch. Meerdere keren ging ik weg van de schildersezel om naar buiten te gaan en even een traan weg te pinken adem te halen en terug aan het werk te gaan. Ik verzamelde telkens opnieuw moed en overgave en was vastbesloten de reis verder te zetten.
Reeds sinds ik me kan herinneren was mijn neus een obstakel dat me in allerlei gekke dwalingen had gebracht. Als tienermeisje probeerde met allerlei hulpmiddelen mijn neus te verkleinen, te verdunnen, recht te krijgen… Ik was ervan overtuigd dat dit dierbaar geurorgaan elke mogelijke minnaar weer zou doen verdwijnen. 2 Dagen probeerde ik dit eigenaardig schepsel met verf en penseel op het doek te krijgen. Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost, maar ik kan in geen woorden de vreugde omschrijven toen ik door de ruimte riep: “Autumn Skye, ik heb een neus…. hij is fantastisch!” 
We hebben vaak gelachen met alle gekke dwalingen van iedereen en de warmte en liefde die uitging van de groep was als een streling in elk moment. Ik voelde draagkracht en warmte en veel waardering en dat deed me zoveel deugd.
Ik werd stil van mijn eigen creatie. Ik had nooit gedacht dat dit de ondertoon zou zijn van het ganse schilderij. Als ik kijk in die warme, stille ogen, de zachte blik, zie ik fijnheid en mededogen en dan weet ik dat mijn ziel verbonden is met deze pure essentie van wie ik ben.
Het is belangrijk om een ruimte te creëren waarin je alleen kan zijn met jezelf en met Spirit.
De angst en de pijn van wat komende is zijn een weerspiegeling van innerlijk sterven. Het graven en zoeken naar herinneringen die als lijm de scherven van de versplintering probeert samen te houden, werkt niet meer. Er is geen veerkracht meer, geen soepelheid, geen verbondenheid in deze uiterlijke staat van afgescheidenheid. 
Er is veel gaande in de wereld en het vraagt focus om uit de angst en verwarring verbonden te blijven met de diepe essentie van het leven. Het is de enige waarheid die we in ons dragen en die doorheen deze intense tijden geboorte wil vinden in dit leven. Je bent een kind van God, een weerspiegeling van goedheid en liefde en het leven nodigt je uit om die waarheid te herinneren, te omarmen en te leven. Je leeft in een eindeloze stroom van warme omarming en alles wat er nodig is wordt je ten allen tijde geschonken. Wat belangrijk is, is dat je hart verbonden is met deze waarheid en dat is is je grootste taak in dit leven.