Ik herinner me hoe ik jaren geleden in de zweethut zat, samen met mijn vrienden, dicht bij mekaar met een gevoel van diepe verbondenheid. Mijn vreugde bij de aanvang had plaats gemaakt voor een stilte die me terug bracht naar herinneringen aan mijn eerste grote liefde.
Oude pijn van bedrog en leugen sloop naar binnen en nam bezit van me. Alsof mijn lichaam in stukken werd gereten krimpte ik in mekaar en verdween in deze roes van kwaadheid en gekwetst zijn. Het zweet droop van mijn lichaam en ik snakte naar frisse lucht. Het gevoel dat ik zou barsten en geen ruimte kreeg maakte dat ik de koelte van de aarde onder me opzocht. Ik legde me neer op de aarde, gaf me over en vroeg om hulp. En toen werd het stil rondom mij…
Een lied werd gezongen, mijn hart opende zich en ik voelde hoe graag ik had gezien, hoe diep ik had bemind. Doodsbang was ik om dit te voelen, alsof ik overspel pleegde in mijn eigen verhaal. Maar de stoom in de hut deed me nog dieper buigen en hierin opende ik mijn hart nog meer. Ik werd warm en zacht en ontspande mijn verkrampte lichaam. Ik opende mijn handen en herinnerde me opnieuw mijn grote liefde. Het werd stil in mij en in die stilte kon ik omarmen, loslaten en vergeven. Wat overbleef was een dieper begrijpen van wat eens pijn was geweest.
Sinds deze ervaring leerde ik hoe belangrijk het is om vergeving toe te laten. Het is niet iets dat je kan afdwingen of vooraf plannen. Maar de intentie tot vergeving maakt dat het proces tot leven kan komen. De oude ervaringen zullen zich aandienen en nodigen je uit om het verleden los te laten en in het nu aanwezig te zijn.
Sinds mijn zweethutervaring besloot ik om bewust met dit proces van loslaten aan de slag te gaan. Kleine gebeurtenissen alsook grotere en dieper ingedaalde ervaringen toonden zich. Het waren geschenken die zich toonden en ik voelde hoe ik door die los te laten meer ruimte kreeg, me gemakkelijker begon te openen, me lichter voelde, ruimte kreeg en ervaarde hoe een licht in mij werd geboren.
Als je verhangen blijft aan het verleden, is het moeilijk om vergeving een kans te geven. En in elke oude ervaring hiervan is een vonk te vinden waarin je kan werken met het schenken van vergeving aan jezelf. Hoe dikwijls heb je jezelf niet verweten dat je niet kon zien wat er gebeurde, dat je dacht dat je de verkeerde keuze had gemaakt, dat je besefte dat je niet oprecht was? Hoe moeilijk kan het soms zijn om daarin zachtheid en liefde te brengen?
Blijven hangen in het verleden is verbonden blijven met het geloof dat je als slachtoffer in het leven staat. Het koppelt je los van elke mogelijkheid tot groei.
De andere of jezelf vergeven helpt je om de fouten van het verleden los te laten.Het ontlast je geest en opent je voor de positieve stroom van het leven Het geeft je de kans om op het nieuwe pad te gaan staan en dit te bewandelen. Het geeft je de ruimte om te bouwen aan nieuwe relaties, nieuwe paden, een nieuwe liefde, nieuwe verbondenheid. Het opent je zodat je het nieuwe licht kan ontvangen.
Midwinter is een magische tijd die van oudsher wordt ervaren als één van de krachtigste momenten van het jaar. Het is het moment waarop het licht wordt geboren.
Het wiel van de zon staat op dat moment op haar keerpunt en een nieuwe beweging ontstaat: de groei van het licht. Het nodigt je uit om duisternis achter je te laten en je te verbinden met de geboorte van het nieuwe licht in jou.
Open je voor deze ervaring! Laat het nieuwe licht door jou geboren worden.
Hartegroet,
Griet.
Ik geloof dat dit de grote uitnodiging in deze tijd is: waar je ook bent, wat er ook gaande is, je hebt altijd de kans om licht te brengen. Je maakt lichter wat zwaar is, met je woorden, met je glimlach, met een helpende hand. En het is dan dat jouw kracht genezend wordt. 
Het is stil en donker. De gloed van de warme stenen is zichtbaar.
“Ja”, klinkt het in de hut, “wij kennen het proces van creatie, want wij zijn het die het leven schenken aan onze kinderen”. 
De hut gaat open en een frisse bries bereikt ons allen. We ademen, we danken, we zijn stil.
