De Blog van Griet Heylen en Roel Crabbé
En soms laat je los
onverwachts
vanuit een beweging die niet langer verbonden is
met je denkende of zoekende geest.
Maar komende van diep van binnen
gestuwd door een ongekend weten
waarvan je voelt
doorheen alle verscheurdheid
dat dit wijsheid is.
Wandel in de gratie ervan vandaag!
In liefde,
Griet.
Jaren geleden maakte ik een sjamanistische reis om de ware aard van financies meer te begrijpen.
We woonden toen op een tussenplek. Het huisje in de velden hadden we omgeruild voor een nieuwe plaats waar we voorlopig konden landen. Een onteigening had gemaakt dat we snel moesten beslissen en het nieuwe huis was een plek vol uitdagingen. We zochten naar de plaats waar we een tempel konden bouwen, dat was de droom.
Ik reisde destijds naar de bovenwereld om meer inzicht te krijgen over wat er nodig was, en hoe ik kon doorgroeien om financieel sterker te komen staan.
En dit was één van de antwoorden:
“Je bent ziel in lichaam en die plaats heb je terug naar voor te brengen. Dat doe je door je te verbinden met schoonheid te brengen die de ziel raakt, zo kan zij terug openen. Zaai bloemen, dans, wees creatief, schrijf,….
Het werk is innerlijk, de buitenwereld is slechts een reflectie hiervan”
Voor vandaag glimlach ik met deze woorden. We hebben zo gewerkt, gezwoegd, gebouwd, neergezet,….en alles ligt stil. Het leven nodigt uit om verder innerlijk te wandelen.
Ik geloof dat voor velen dit innerlijk werk aan de orde is, gewoon omdat de situatie ons er zo toe uitnodigt. Een zoektocht naar die opening waar de schoonheid van de ziel is.
Daarom mijn vraag voor vandaag: “Wat kan jij doen zodat ook jouw ziel vandaag door schoonheid geraakt wordt?”
En hoe zou het leven eruit zien moesten we allen hierin wandelen?
In liefdevolle schoonheid verbonden,
Griet.
Wanneer we wandelen in het niet weten hebben we altijd de keuze om ons te verbinden met de drama’s van angst of met dat wat leeft in het diepste van ons ware zijn.
Om onze kern, die verbonden is met de meest echte waarden van de mensheid – zoals liefde, zorg, gemeenschap -, opnieuw wakker te maken.
In ieder van van ons leeft het menselijk weten dat we niet alleen hier zijn om te strijden voor materie of voor ons fysieke welzijn en overleving, maar om trouw te blijven aan die diepste waarden van het leven. Want deze doen ons ontwaken in ons lichaam en zo ook in de ziel.
Het zijn deze waarden die we meenemen in de toekomst, die we doorgeven aan onze kinderen en aan hun kinderen en zo verder…
Er is een herinnering dat we komen van een wereld waar licht en liefde de draagkracht waren en misschien zijn we dat vergeten. Maar een vonk ervan toont zich en vraagt ons in deze tijd om opnieuw die verbinding te maken.
In vormen als zorg voor anderen, voor dieren, , inkeer, terugkeer, omarming, connectie…
Het zijn de eenvoudige aardse dingen die ons uitnodigen om deze waarheid opnieuw te verankeren.
Laat ons daar samen bewust van zijn en dat als waarheid steeds meer in het leven brengen.
Laat daarom vandaag een dag van diepe herinnering zijn.
In liefde verbonden,
Griet.
Vergeet nooit:
Je hebt de omstandigheden
en je hebt de wijze hoe je ermee omgaat.
En als je houding klopt, dan veranderen de omstandigheden.
Daarom is het goed dat we toeschouwers worden, afstand kunnen nemen en de identificaties kunnen loslaten.
Als kwaadheid komt, het op te merken en er afstand van te nemen, er in te rusten en te durven kijken als een toeschouwer, je er niet mee te identificeren en zo de ware aard ervan te leren kennen.
Wat een leven toch….
Hartegroet,
Griet.
We wandelden samen, zonder woorden, want zelfs de lucht voelde zo kwetsbaar en niet open en vrij.
En de ziel droeg dat diep verlangen om te begrijpen of te worden begrepen, maar ook daar was de kwetsbaarheid te teer.
Het was de zon die de herinnering van vertrouwen bracht, die verlichtte wat er leefde in dat grote gevoelige hart.
Mijn cliënt keek me aan en deed me even twijfelen, tot zij de volgende woorden sprak:
“Hoe graag ik ook zou willen troosten of wegwandelen van wat er leeft in mij, zodat ik de ander niet hoef te kwetsen met woorden die alleen maar vergroten, die stille pijn… Maar wanneer waarheid komt vanuit de ziel die spreekt, kan ik niet anders dan haar omarmen en in het leven brengen, door de zachte woorden die ik nu deel”
We wandelden verder, deze keer arm in arm… en het zonlicht verwarmde onze hoofden en een glimlach van dieper begrijpen en dankbaarheid verscheen.
Laat vandaag zacht zijn…
In liefde verbonden,
Griet.
Vandaag is één dag, los van gisteren en vrij van wat gaat komen.
Maak daarom vandaag kostbaar!
Hartegroet,
Griet.
Zelfliefde is een sleutel tot geluk, niemand zal ooit bij machte zijn dit aan jou te schenken.
Daarom is het goed om te luisteren naar die innerlijke stem.
Laat dat vandaag je toewijding zijn.
In liefde, Griet.
Mijn moeder en ik, het verhaal van zovele vrouwen, van vele dochters, en ook van vele moeders. Een relatie die uitnodigt om te groeien in liefde, in begrip en in dankbaarheid.
Een relatie die je niet zomaar wegsteekt of waar je zomaar omheen kan wandelen. Maar waarin je leert omgaan met zovele facetten van het leven en van de liefde.
Dit zijn de aardse lessen die we hier leren. Zij gaan over geven en ontvangen, over loslaten en opnieuw verbinden, over meestromen en over de eigen stroom bepalen, over het loslaten van verwachtingen en het openen voor de nieuwe relatie die hierin verscholen zit.
Mijn moeder en ik, we hebben vele waters doorzwommen, sommigen van stevige diepte, anderen gedragen door een speelse lichtheid.
En wanneer de aardse relatie eindigt dan komt dat nieuwe begin…wat ik nu voel is eindeloze liefde en het lijkt of al wat we samen deelden een peulschil is van wat ik nu, jaren later, nog steeds ervaar.
Liefde leert me over onvoorwaardelijke verbinding, vrij van enige begrenzing. Het is aan mij om alert te zijn en niet te verdwalen in de werelden van spijt of tekort.
Jaren geleden ontmoette ik een oudere vrouw die me het volgende vertelde:
“Als moeder oefen je in vertrouwen en intuïtie.
Wanneer het leven je dochters schenkt is het goed om volgende raad ter harte te nemen:
Dochters varen voor je. Zij roeien in het kleine bootje en bepalen de weg. Jij vaart in jouw boot achter ze en kijkt toe. Wanneer ze botsen tegen de obstakels van het leven, ben je daar om hen op te vangen in je armen van liefde, hen te troosten, te luisteren en te begrijpen…….en dan weer los te laten.”
Ik heb deze les altijd ter harte genomen, mijn dochters hun water gegund en ik was en ben nog steeds daar als de zee te heftig is.”
Laat vandaag een dag van omarming zijn!
In liefde,
Griet
Laat ons diegenen zijn die verandering brengen. Die de moed bezitten om de innerlijke verhalen en dwalingen op te lossen zodat we leren kijken met ogen die werkelijk kunnen zien.
De “Nieuwe Warriors” van deze tijd.
Zodat we niet langer bang moeten zijn van onszelf of van de wereld die zich aan het ontvouwen is. Want waar we zachtjes in landen is wat velen noemen “De Nieuwe Tijd”.
Wat nodig is, is dat het oude instort, wat duidelijk aan het gebeuren is, de oude cultuur verdwijnt.
Maar het zaad dat we nu zaaien, zaadjes van kracht, van moed, van mededogen, liefde, en al die andere, bepalen het beeld van de toekomst. En laat dit vrij zijn van het verlangen of de hoop dat we de vruchten ervan nog zullen plukken.
Dus laat ons, moedige “Warriors van De Nieuwe Tijd”, het zaad met zorg kiezen zodat het zich kan verspreiden over de aarde en ten goede komt aan het welzijn van alle levende wezens hiermee verbonden.
Wij hebben een taak.
Laat vandaag opgedragen zijn aan het bewust kiezen van het juiste zaad en zo ook alle andere dagen…
Want weet je, de lente is reeds voelbaar…..
In liefde,
Griet.
Het heeft me zoveel tijd gekost om te durven aanvaarden dat het leven verandert.
Ik heb geworsteld, gewroet, gezocht, gebeden, gehoopt, verhalen gemaakt, ben in de diepte gedoken van dat ongekende en zo beangstigende niet weten, heb nachten gedroomd over de komst van de ware… en opende mijn hand voor dat kleine beetje hoop…
Ik klampte me vast aan ingebeelde scenario’s, droogde mijn tranen en vond opnieuw die wankele moed, ik gooide mijn anker in de armen van een geliefde, om vandaaruit opnieuw te landen in de regionen van de meest eenzame ik. Maar steeds opnieuw opende ik mijn hand voor dat kleine beetje hoop…
Mijn zoeken werd een dwalen en de zon ging op voor anderen, ik verloor haar warmte en landde in haar stille gloed. In een eenzaam dolen daalde ik af, maar gelukkig was er nog die beweging en opende ik mijn handen opnieuw voor dat beetje hoop….
Jaren zijn verstreken en nog steeds ken ik dit pad en ik omarm het teder en met liefde.
Wat ik leerde is hoop te laten varen want ik voelde hoe die verbonden was met mijn bijna onveranderlijk verhaal en met een smachtend verlangen om zo de pijn te kunnen ontwijken.
Wat ik leerde was me te richten op de eenvoud van dat enige moment, het waarachtige nu. Heel eenvoudig, heel onbewogen, in de stroom van het leven, openend voor de uitnodiging van dat ene kostbare nu.
Ik leerde mijn angsten te ontvangen en daarin samen te zijn. Als goede vrienden die elkaar iets willen tonen en elkaar uitnodigen om de dwaling te laten varen en gewoon te genieten van het mooie samenzijn.
Onbevangen en soms heel kwetsbaar, onderzoekend wat me zo bewoog om dan daarna te kunnen glimlachen wanneer een deeltje zich heelde en de nieuwe ruimte die daardoor ontstond zich als een vlinder die de cocon verlaat, door me bewoog.
En geloof het of niet, maar mijn hand ging open, niet langer voor dat beetje hoop, maar voor de liefde die daaruit voortvloeide voor de mooie ziel die in mij zo bewoog.
Ik leerde van mezelf te houden en het kind te omarmen, de tiener te eren in haar zoekende tocht. En de volwassene vond een bedding en werd een trouwe gids doorheen heel dit verloop.
Ik leerde om mijn eigen veilige haven te zijn, betrouwbaar, stevig en in rust. Zodat alles wat nog wilde helen een veilige bedding vond en zich kon tonen zoals dat paste voor hen, op zijn best.
Want nog steeds wandel ik verder doorheen dit hele proces. Benieuwd elke morgen en open voor de schitterende stralen van de opkomende zon. Want het gevoel diep verlaten vond plaats voor een nieuwsgierige blik: wat zal het leven me vandaag schenken en waartoe nodigt het me uit in ook nu weer, dit nieuwe begin.
Het leven verandert in elk moment en ertegen vechten heeft geen zin. Maar durven omarmen en voelen is volgens mij de sleutel die de deur opent naar het ware geluk. Waar liefde en omarming en tederheid thuis zijn zoals een bloem in de lente die zich opent voor de warmte die huist in het hart van ieder mens.
Laat daarom vandaag vloeiend zijn in zijn beweging, en open je voor het ontvouwen van de uitnodiging van dit nieuwe begin. Voelbaar in de ochtendlucht en de warmte die de zon reeds begint te schenken en anker je vertrouwen in de verandering die deze reeds brengt.
Namasté,
Griet.
