Anam Cara Blog

Niet omdat hij boven de andere uitschiet maar gewoon omdat hij nieuw is in al zijn aspecten.

Hij is bijzonder omdat hij je de mogelijkheid geeft te kiezen voor een dag van liefde, van vreugde en creatie.

Hij nodigt je uit om van elke ontmoeting een unieke ontmoeting te maken, en van elk moment een Heilig moment.

Moge alle zegeningen tot jou komen.

Hartegroet,
Griet

Ken je dat gevoel van verliefdheid
uitreikend naar het nieuwe begin,
verlangend naar de pieken
en daarna duikend de diepte in.

En hopend te vinden
een gevoel dat het leven wordt geleefd.
omdat we angstvallig zoeken
naar een richting die onze verdwaaldheid niet eert.

Niet wetend en dolend
en zoekend naar een plaats
waar begrip en vertrouwen
het thuisgevoel verhaald.

Maar het zijn niet deze momenten
waarin waarheid een bedding vind
want alles is vergangkelijk
dat is waar het leven ons herwint.

En al dat verlangen
naar een levend gevoel
dat de belofte van vreugde
en liefde in zich draagt
is slechts een dwaling en illusie
van de zo hopende ziel
die niet durft te landen
in het oneindige stille verhaal.

Er is een tedere onbeschreven plaats
die huist in ieder van ons.
Verbonden met het leven
en waarin je spirit ontmoet.

En ja, hier eindigt het verlangen
maar het is daar dat je spirit je roept
om samen te wandelen
vrij van enig verhaal.

Durf te omarmen
en open je voor dit pad
waarin spirit je zal gidsen
en wandelen hand in hand

Voorbij de illusie
en vrij van het idee
Niets moet zachter of liever
maar gewoon open en vrij en ja, soms alleen.

In de armen van spirit
Gedragen ben jij
o Kostbare Schoonheid
zo open en zo vrij

Hierin kan je ontmoeten
je metgezel van de ziel
omarmend in heel je wezen
want het leven heeft je lief.

In liefde
Griet.

Wanneer ik ’s ochtends door het raam kijk en de roodborstjes en meesjes zie eten van de zelfgemaakte notenstrengen en de duif die ons dagelijks komt groeten door te landen op een hoge tak in de boom, dan word ik herinnerd aan iets anders dan wat de buitenwereld me nu reflecteert.

Ik word herinnerd aan een wereld vol verwondering, een wereld van magie. Die werelden die door fotografen zo precies worden bestudeerd om werkelijk weer te geven en die waarschijnlijk het kunstenaarshart van onder andere Monet zo heeft beroerd.

Wanneer ik wandel door de heide en de ochtenddauw tekent kristallen op de tere randen van bladeren en struiken en boom, dan word ik geraakt diep van binnen door wat ik geloof dat de essentie is van schoonheid en van al wat leeft. En ik voel dat tere smelten zoals de streling van een liefdeshand of de zachte, wonderlijke glimlach van een klein en onschuldig kind.

Ik heb de eerste bloemenzaden reeds besteld en mijn handen jeuken om terug te keren tot het planten van zaad in onze o zo kostbare moeder planeet.
We hebben een keuze in deze onbekende en onvoorspelbare tijden. We kunnen verdwalen in de drama’s en angst of we kunnen terugkeren naar wat zo diep in ons leeft. Verhalen die verbonden zijn met de magie van het leven, met ons menszijn in zijn meest ware vorm. Met de waarden die werkelijk bij ons horen zoals liefde, zorgzaamheid en samenzijn met al wat leeft. En in gemeenschap verbonden.

Er is een kracht in ieder van ons die roept om die verbinding te blijven eren en naar boven te halen. Dat wat werkelijk waardevol is en essentie in zich draagt. Datgene dat ons steeds opnieuw herinnert aan dat we levend zijn en verbonden, en niet alleen in lichaam maar ook in de geest.

Het is onze taak om deze kostbaarheden door te geven aan een kinderhand, zodat ook zij blijven herinneren en beleven, dat wat werkelijk waarde heeft en op hun beurt kunnen doorgeven aan de volgende generaties, zij die na hen leeft…

Laat ons ons vandaag verbinden met het werkelijk verhaal van ons menszijn!

Laat ons herinneren….

In verbondenheid,
Griet.

Woorden zijn pure creatiekracht. Ze kunnen vernietigen en helen. Eén van mijn leraars zei ooit dat goede sjamanen vaak meesters zijn met woorden.

Ik had het grote geluk om op te groeien bij een vrouw die een meester was in woorden. Ze was een magier van het hart en hoe meer ik terugkijk op onze jaren samen, hoe meer ik zie hoe ze haar meesterschap weefde in alles.

Ik herinner me de laatste dag die ik met haar doorbracht tot in de kleinste details, alsof die in mijn geheugen gegrift staat. Al meer dan een jaar had ik dromen die me vertelden dat ze zou overlijden voor de zomervakantie. Dromen die me heel aandachtig maakte in elk moment dat ik met haar mocht doorbrengen. Ze maakten me zorgzaam, bewust.

Dit was de vrouw die me in haar armen nam toen ik 4 was en mijn moeder, haar dochter, overleed. Mijn vader was niet aanwezig toen. En zo, bij gratie van het leven, werd ze mijn spirituele moeder. Ze was mijn eerste spirituele leraar. Ik kan boeken schrijven over de wijsheid die ze met me deelde en haar onwankelbare toewijding aan mededogen en liefde.

In mijn tienerjaren begon mijn onverwerkt verdriet me in te halen. Ik verloor me in drugs, zelf-haat, zelf-pijniging. Maar hoe donker de reis ook was toen, we bleven samenkomen aan de keukentafel, ’s avonds laat. Het was als een bedevaardsoord voor mijn hart, waar ik opgetild werd door de urenlange gesprekken. Ze luisterde naar mijn pijn en liet ruimte voor mijn tranen. Ze vertelde me verhalen die mijn ziel troostte.

Later, toen ik mijn eigen pad begon te vinden, brachten we steeds meer avonden door aan de keukentafel. Tot uren in de nacht praatten we over spiritualiteit, God, de natuur, gezondheid. Ze geloofde in me, en ze gaf me ook tegenwind af en toe. En altijd fonkelden haar ogen.

Die laatste dag dat ik haar zag, spendeerden we uren in het park. Zij in haar rolstoel in de zon, ik op de trappen van het oude gemeentehuis. En zoals altijd praatten we verder over waar ons hart zo vol van was. We spraken over de reis van de ziel, God, de familie. En we spraken over de dood, die voor ons beiden altijd een metgezel is geweest.

Toen ik haar terug naar haar kamer had gebracht, zat ik naast haar en we waren stil. Ik voelde met heel mijn wezen dat een afscheid in de lucht hing en begon te huilen. Het enige wat ik voelde was de angst die zo in mijn hart klopte. Ze was altijd mijn thuishaven geweest doorheen zoveel stormige periodes. En in elke donkere nacht had ze me verteld over het licht, en dat mijn pad het juiste pad was. En altijd opnieuw zei ze me ‘wandel maar voort jongen’. Woorden die ik haar nog steeds hoor fluisteren wanneer het moeilijk is.

Die laatste dag zat ik zo naast haar. Ze zei niets, ze keek naar me en glimlachte en liet mijn tranen stromen. Na de tranen zei ik haar: ‘hoe moet ik verder wandelen als jij er niet meer bent?’

Ze tuurde even in het niets en keek dan naar me met die fonkelende ogen: ‘dat gaat vanzelf jongen, je zal dat wel zien’.

Zo zaten we nog samen en ik gaf haar die laatste knuffel. Toen ik naar buiten wandelde riep ze mijn naam.

Ik draaide me om en zag haar zitten in haar zetel. Op een of andere manier wist ik dat dit de laatste keer dat ik haar ogen zo zou ontmoeten. ‘Dank je Roel jongen. Dank je om mijn dag weer zo bijzonder gemaakt te hebben.’
Ik dankte haar, deze vrouw die heel mijn leven zo doordrongen heeft met haar bijzondere ziel. Stil huilend liep ik door de gangen van het rusthuis. De verplegers zagen mijn tranen maar ik gaf er niet om. Ik koesterde die tranen. Vloeibare liefde. Het eerbetoon van mijn bonzende hart.

En zo werden haar laatste woorden mijn leraar. Elke dag opnieuw probeer ik om iemands dag wat meer bijzonder te maken. Ik val en ik sta weer recht.

We zijn allen hier op deze aarde met een reden. En die reden is liefde.
En ik weet dat de nachten soms duister en lang zijn.
En ik weet dat het moeilijk is soms, om terug op te staan.

Maar wat ik ook weet, is dat dit pad van het hart, ons meesters wil maken.
Meesters van het hart. Meesters over onze woorden.
Opdat we woorden mogen spreken die optillen en genezen. Die ruimte geven en verbinden.

Liefste metgezel op het pad,
Ik eer dat je hier bent.
Ik geloof in de liefde die in je leeft.

Wandel maar voort.

Dat zijn de woorden van mijn leraar. Ik geef ze graag aan jou.

Hartegroet,
Roel

Toen ik vanmorgen wakker werd, mijn wekker afduwde en dacht: “Draai ik me om of niet…” herinnerde ik me dat het leven me vandaag weer zal uitnodigingen tot zoveel groei. Om meer te worden wie ik ben, om meer verbonden te zijn met mijn ware zielskern die soms tastbaar is en soms zo ver weg.

En dat deze uitnodigingen zoveel vormen dragen, me doen bewegen tot het verschijnen van een grote glimlach, soms vele tranen, een bedenkelijke frons, vele vragen, een nieuw verhaal, een schaterlach, zoveel dankbaarheid… en zoveel meer. Maar wetende dat alles een begin heeft en ook een einde, kijk maar naar de natuur….

Want de zon komt op en gaat ook weer onder en de regen doet zijn intrede en geeft voeding aan al wat leeft, maar is ook eens geëindigd, en een bloem opent haar frêle blaadjes en verspreidt haar tedere geur om nadien zachtjes terug naar binnen te keren en opnieuw te sluiten…

Wetende dat dit alles een begin heeft en ook dat einde, is dit een uitnodiging om het leven te eren voor wat het je geeft.

Durf te rusten in het gevoel van het moment. Te zakken, te ervaren en dan weer te voelen… dat alles een einde heeft en ook weer een nieuw begin.

Laat vandaag die uitnodiging zijn.

In liefde verbonden,
Griet.

Mijn ochtendwandelingen brengen me terug naar het moment. De schoonheid van de aarde raakt me telkens diep.

Zoals de wereld nu beweegt op zoek naar nieuwe balans, is het aan ons om innerlijk verbonden te blijven, de voeten op de aarde te houden en het hart open.
Op zoek naar en landen in een eenvoudige spirituele beoefening zoals een meditatie, een wandeling, een fietstocht,…

Luisterend naar de adem en in de stilte van het moment.

En een gebed dat misschien wil worden gesproken.

Laat ons moedig verbonden blijven.

Hartegroet,
Griet.

Net voor de zon opkomt en de ochtend zich toont, zingt ergens een vogel dat eerste lied. Het is de klank die wordt ingezet om de nieuwe dag in te gaan.

Wanneer je je hiervan bewust bent kan je kiezen, wat de toonaard zal zijn van jouw nieuwe begin.

Namasté,
Griet.