Een vriendin van ons had een grote, mooie treurwilg voor haar huis staan. Een schitterende boom. Een tijd geleden belde ze me om te laten weten dat er een ziekte in de boom zat. Verschillende specialisten hadden de boom onderzocht en de stam zat vol schimmel. Omdat deze boom dicht bij enkele huizen stond en hevige wind de verzwakte stam zou kunnen doen kraken, werd hij gisteren omgedaan.

Ze had me een deel van het hout aangeboden, zodat we dit kunnen gebruiken voor het vuur van de Zweethut Ceremonie, waar we natuurlijk erg blij mee zijn! Dus stond ik daar met een lege wagen en aanhangwagen, om dit kostbare hout mee te nemen, opdat het later de stenen kan opwarmen voor onze gebeden in de zweethut.

Ik ben dankbaar dat we op deze manier de prachtige boom van onze vriendin kunnen laten verderleven.

Een vriendelijke man hing in de boom te bengelen, vakkundig, tak per tak, de kruin aan het ommantelen. Een hele tijd heb stond ik daar, vol verwondering zijn werk aan het aanschouwen. Heel alert haalde hij met een handzaagje elke zijtak van de hoofdtakken af, waarna hij ze op de juiste plaats liet vallen. Ik was verwonderd over zijn expertise, zijn focus, zijn aanwezigheid. Alsof zijn werk een nauwgezette, sierlijke dans tegen het hemelsblauwe doek was.

Terwijl ik daar zo stond toe te kijken, viel het me op dat hij zelden op een tak stond. Meestal hing hij aan de touwen, terwijl hij met zijn voeten tegen een tak steunde. Omdat ik zelf niet zo een grote fan ben van hoogtes, steeg mijn bewondering met de minuut.

Het deed me stilstaan bij twee belangrijke principes waar heel ons leven aan onderhevig is: Ervaring en Vertrouwen. Beide gaan hand in hand.

De enige manier voor hem om dit werk te doen, is een volledig vertrouwen te hebben in het touwwerk dat hem draagt. De jarenlange ervaring bracht hem dit vertrouwen. Hij heeft ‘de kneepjes van het vak’ geleerd en ongetwijfeld leert hij steeds bij… Het is de ervaring dat het fundament vormt waardoor hij vrijuit zijn werk kan doen. Ik zelf zou waarschijnlijk heel het touwwerk en klimharnas duizend keer nakijken, of enkele geruststellingen van de “expert” nodig hebben, alvorens mijn gewicht aan in alle vertrouwen aan de touwen toe te vertrouwen.

In ons leven is het ook zo. Telkens wanneer we groeien, wil het zeggen dat we onbekend terrein betreden. Vaak is dit een sprong in het diepe: een daad van vertrouwen en overgave. We zijn bang en zoals steeds doet onze geest wat ie het beste doet: fantastische verhalen creëren, of soms zelfs doemverhalen.

Maar om één of andere reden is er die roep tot groei. Wanneer we terugkijken naar ons leven, kunnen we allen zien dat deze angsten bij groei horen, en dat het vroeg of laat toch weer op hetzelfde neerkomt: Springen!

Zo herinner ik me de eerste keer dat ik deelnam aan een Zweethut Ceremonie. Ik herinner me  de knoop in mijn maag terwijl de stenen in het vuur lagen en we ons innerlijk voorbereidden. Ik was 18 en had nog nooit deelgenomen aan dit ritueel. De zweethut was deel van de voorbereiding op mijn eerste Vision Quest.

Mijn leven was, zacht uitgedrukt, een redelijke puinzooi op dat moment. Maar om één of andere reden kwamen langs alle kanten wegwijzers op mijn pad, die me brachten bij mijn eerste leraars. Het leven zoals het was gaf me geen voldoening, dus ik volgde de richtingen die het leven me toonde en zette de eerste stappen op wat een wonderlijk avontuur zou worden. Ik had vele angsten voor dit nieuwe pad, maar desondanks mijn angst, voelde ik dat ik dit moest doen.

Eens we binnenin de zweethut zaten verdween de knoop in mijn maag. Ik gaf me over aan de ervaring en liet me leiden door mijn leraar zijn stem en liederen. Zij gidsten me doorheen de tocht in mijn binnenste. Het was een zeer indringende ervaring waarin ik me voelde thuiskomen. Mijn ogen en hart opende zich voor de schoonheid van de aarde, de mensen, de stenen, het water… Het was alsof ik wakker werd uit een nachtmerrie. Niet dat mijn leven van de ene dag op de andere één en al rozegeur en maneschijn werd, zeker niet. Maar ik kreeg de ervaring dat dit ritueel me dicht bij mezelf bracht en me “wakker” maakte. Het opende voor mij ook het pad om me verder in het Sjamanisme te verdiepen.

De ervaring werd het begin van vele, vele zweethutceremonies. Ik was verkocht!

(Even terzijde: Om eerlijk te zijn: de knoop in mijn maag was er de tweede keer ook nog 😉 Ik ben een trage leerling wat dat betreft. Maar met termijn werd de knoop een gevoel van spanning, dat ik kende van de momenten voor examens en later werd ook die zachter… Kortom, de ervaring gaf me vertrouwen.)

Het leven nodigt ons allen uit om te groeien, elk op onze eigen wijze. En groei betekent dat we uit onze comfortzone stappen. Het is daarin goed te kijken naar de herinnering aan groei. De herinneringen die ons tonen dat we steeds datgene vinden dat we nodig hebben, wanneer we het nodige hebben.

Wanneer we stappen in het onbekende zetten, is het goed te leren van mensen die het pad kennen en hun wijze raad te omarmen. Zij hebben de stappen gezet waar wij bang voor zijn. Zij hebben de ervaring en die ervaring bracht hun het vertrouwen. Het is dit vertrouwen dat ze aan ons kunnen doorgeven, zodat we de angsten kunnen achterlaten.

Misschien sta jij nu ook op de drempel van een nieuw begin. Ook al heb je nog niet de ervaring in de stappen die je gaat zetten, je kan altijd beroep doen op het vertrouwen dat je verkreeg in het verleden. Je kan in dit moment die kracht in jezelf naar voren brengen. Elk begin is eng, maar met oefening, wordt het een deel van je: je groeit.

Het leven is een wonderlijke reis, waarin de paden open liggen. Ik hoop dat je mag springen, wanneer je voelt dat dit nodig is. En wanneer je springt, dat je een schitterende vlucht mag hebben!

Roel
Je kan je eigen ervaringen en inzichten delen via je reactie hieronder.