Jouw Visioen en de Sjamanistische workshop Familie van Licht

1 december, 2008 by 3 Comments

Lieve vrienden,

De tijd vliegt! Zoals elke maandag hebben we hier een artikel voor de deelnemers van de Sjamanistische  workshop “Familie van Licht“. Weer delen we hier met jou enkele vragen om over te reflecteren en je op deze manier uit te nodigen je dieper te verbinden met de intentie en kracht van deze workshop.

(Indien je graag deelneemt aan deze Sjamanistiche Vierdaagse maar nog niet op de hoogte bent van onze Give-Away, waarin we elke deelnemer die dat wenst 25 euro schenken, ontvangen, dan kan je hier meer lezen…)

Het feit dat je deelneemt aan deze workshop (of eender welke andere aktiviteit die gericht is op je persoonlijke groei), getuigt van een diep geloof in je eigen evolutie en de evolutie van de mensheid. Dit is onlosmakelijk verbonden met je eigen innerlijke wijsheid en de waarheid van je ziel.

Daarom nodigen we je uit over de volgende vraag te reflecteren en je te verbinden met de kracht die deze brengt. Zoals steeds kan je je woorden te delen via je reactie…

1 Wat is jouw visioen van het leven op aarde en de mensheid?

2 Tot wat zullen wij volgens jouw innerlijk weten als mensheid uitgroeien en wat is jouw bijdrage daarin?

We kijken uit naar je reactie!

Warme groet

Griet en Roel

Filed Under: give-away Tagged With: , , ,

Groeien in Verbondenheid

29 november, 2008 by 3 Comments

Dat het leven soms bewogen kan zijn had ik al een hele tijd geleden begrepen. Soms hoop ik stilletjes dat wanneer er weer iets nieuws zich aandient dit ook het laatste mag zijn…..niets is natuurlijk minder waar.
Ondertussen weet ik wel dat alles voorbij gaat, ook deze momenten, en dat  ze een zegening zijn voor het leven..

Mijn aanzet tot dit schrijven is de nieuwe stap die mijn oudste dochter zet in haar leven. Zondag verlaat zij het ouderlijk huis hier bij ons om haar eigen leventje te gaan leiden. Ik heb veel bewondering voor wat ze doet en ben ondertussen dankbaar voor wat het mij brengt in mijn leven.

Ik herinner me nog het moment dat ze me het nieuws vertelde. Ik zag twijfel in haar ogen en voelde ook haar angst om haar boodschap over te brengen. Op dat moment voelde ik van alles door me heen bewegen….verdriet, kwaadheid, afwijzing, angst….. Ik heb een paar dagen rondgelopen met een grote krop in mijn keel, met het gevoel dat ik als moeder zoveel was vergeten te doen voor haar, dat ik nog zoveel tijd nodig had om  zoveel dingen samen te leren, te bespreken, te vertellen, te luisteren naar haar verhalen. Ik zag mijn gezin letterlijk uit elkaar vallen.

Als reactie begon ik extra lekker te koken, stelde haar voor om samen naar de film te gaan, of misschien moesten we toch maar samen uit eten gaan….Sarah keek me telkens heel verwonderd aan en had voor al die dingen nu geen tijd. Daar stond ik dan, uit het lood geslagen, het noorden kwijt en zoveel spijt om al mijn tekorten.

Na enkele dagen realiseerde ik mij hoe belangrijk het is om werkelijk samen te zijn. Om deze momenten te koesteren. Om werkelijk naar mijn kinderen te kijken en te luisteren. En dat wil niet zeggen dat ik dat voordien niet deed maar ik beleef deze momenten veel intenser. Ik kan verwonderd luisteren naar hun woordenwisselingen, glimlachen wanneer ze samen verhalen vertellen die zo ver van mijn eigen leefwereld staan, en voel me zo gezegend en rijk met hun aanwezigheid in mijn leven.

Ik koop poetsgerief, handdoeken, spaar elke dag een briefje in haar spaarpot,koop haar favoriete pot choco (3 potten :-)) en dat doet me deugd. Alsof ik haar dit als laatste toch nog wil meegeven, zo  nog even wil laten voelen dat ik zoveel van haar hou.

Ik voel dat onze relatie nu groeit naar vriendschap en dat ik een zorg achter me mag laten.
Ik ben dankbaar voor  alle wijze woorden van alle vrouwen die dit reeds meemaakten.
Ik ben dankbaar voor het kaarsje dat zondag voor Sarah en mezelf brandt.
Ik ben dankbaar voor mijn mooie dochter.
Ik ben dankbaar voor het samen zijn, en daarmee bedoel ik niet alleen het gezin waarin ik leef maar voor het samenzijn op elk moment in mijn leven. Of dat nu is met mensen, met de natuur, met onze dieren,… Ik voel me zo gezegend.

Ondertussen voel de krop in mijn keel en voel hoe ik bang ben voor het afscheid. Iets wat in mijn leven altijd al moeilijk is geweest. Ik heb geleerd die krop om te ruilen voor een potje tranen, dat is gewoon veel gemakkelijker.

Ik voel dat het allemaal gaat over vertrouwen en overgave, en ik ga er helemaal voor.

Ik wil  alle vaders en moeders zegenen in dit leven, dat ze allemaal hun weg in liefde mogen bewandelen. Ik zegen mezelf in mijn moederschap, ik zegen alle mooie momenten en alle momenten waarvan ik het gevoel heb dat ik tekort heb geschoten. Zegenen doet deugd, maakt zacht, geeft een nieuwe impuls, schept nieuwe mogelijkheden.

Ik vertel steeds aan mijn Reiki-studenten dat het goed is om hun handen te leggen wanneer het moeilijk is. Ik ben zo dankbaar voor dit pad, voor deze fijne en koesterend energie.
Ik vermoed dat ik deze dagen nog veel mijn handen zal leggen en zal vragen dat Reiki bij me wil zijn om me te ondersteunen. Het maakt me zacht en ook weer sterk en geeft me een enorm gevoel van verbonden zijn, vertrouwen en dankbaarheid.

De laatste dagen denk ik vaak terug aan het moment dat ik mijn thuis achter me liet. Sereniteit was ver zoek, ik pakte in terwijl mijn ouders op vakantie waren omdat ik toen niet de woorden vond om hen te vertellen dat het tijd was voor mij om op mijn eigen benen te staan. Dit moet niet gemakkelijk geweest zijn voor hen, maar ik ben nog steeds dankbaar dat mijn moeder de eerste stap zette naar een nieuwe vorm van ontmoeting. Ik begrijp nu mijn vader en moeder veel beter en heb veel respect voor wat zij in dit leven voor me gedaan hebben.

Ik begrijp nu ook dat ouders het beste voor hebben met hun kinderen, op hun manier, vanuit wat zij leerden in dit leven, met hun pijn en hun vreugde. En misschien ervaarden we dit als kind soms als verkeerd of tekort,  dan zijn dit de wonden waar we nu mee aan de slag kunnen om te genezen.

Vroeger dacht ik dat kinderen een beperking in vrijheid waren, nu weet ik dat zij een poort zijn naar innerlijke  vrijheid, een spiegel die leidt tot groei wanneer we bereid zijn erin te kijken. Zij tonen ons de weg naar onze pijnen en leiden ons zo naar de mogelijkheid tot genezing. Zij leren ons over onvoorwaardelijke liefde in de ruimste zin van het woord.

Ik ben eindeloos dankbaar voor deze mooie weg.

In liefde,
Griet.

Je kan je reactie hieronder posten.
Als je op de hoogte wil blijven van onze Blog Artikels kan je je inschrijven rechtsbovenaan deze pagina.

Filed Under: Innerlijke Groei, Reiki Tagged With: , ,

Het Pad van de Leerling

26 november, 2008 by 2 Comments

Enkele weken geleden vroeg een vriendelijke man me of ik inwijdingen gaf. Uit zijn spirituele ervaringen begreep hij dat hij ‘sjamaan’ was, en vroeg me of ik hem kon inwijden. Een vraag die ik eigenlijk nog nooit eerder gehoord had.

Ik maakte hem duidelijk dat dit niet is wat ik doe. Als beoefenaar van het Sjamanisme help ik mensen contact te maken met hun spirituele gidsen, voornamelijk via sjamanistische trancereizen, rituelen en meditatie. Ervaringen die ons helpen dichter bij onszelf te komen, om ons te openen voor inspiratie en healing, om zo onze plaats in het grotere geheel te vinden en de geschenken die in onszelf leven te delen met anderen.

Het werken met Sjamanistische technieken is een pad dat men bewandeld. Het is een pad zonder eindpunt, waarin we steeds meer kunnen groeien in verbondenheid. Een pad van dat ons helpt te herinneren wie we werkelijk zijn: een onmisbaar deel van het levensweb, verbonden met al. Zoals ik het zie is er, net als in het leven, geen zijlijn in het Sjamanisme: je beleeft het, of niet. Er is enkel de reis, waarin we stap voor stap groeien, steeds meer, eindeloos.

Deze reis kan ons leren hoe we ten volle kunnen leven, hoe we ons kunnen inzetten voor wat leeft in ons hart en mooie dingen doen. En steeds opnieuw leren we, ontvangen we inzichten, krijgen we de kans te genezen wat genezen mag worden en kunnen we ons openen voor de schoonheid die door ons wil stromen. Stap voor stap, steeds opnieuw.

Voor mij is een van de pijlers van spiritualiteit dan ook ‘Luisteren’. Het opzij zetten van onze overtuigingen, oordelen en ideeën, om te luisteren met de oren van de ziel. Te luisteren naar ons hart en te herinneren wie we werkelijk zijn, zodat onze innerlijke schoonheid en kracht zich kan ontvouwen.

Ik herinner me hoe ik een tiental jaren geleden enorm werd geraakt door iets wat mijn T’ai-chi lerares zei. Ik beoefende al enkele jaren intensief T’ai-Chi en studeerde in die periode bij verschillende leraars. Op een avond begon ze tot ons te spreken over Discipline. Ik was erg toegewijd aan mijn training, dus keek uit naar wat ze te vertellen had.

Wat ze zei was heel eenvoudig: “Discipline komt van het woord “Disciple”, wat leerling betekend. Een pad van discipline, is een pad waarin je steeds opnieuw bereid bent te leren, zo eenvoudig is het.”

Deze woorden zijn me bijgebleven. Ze leerde me heel veel over mezelf en hielpen me steeds meer te ‘luisteren’. Ze hielpen me mijn overtuigingen los te laten en te leren van de situaties, mensen en woorden die op mijn pad kwamen. Ze leerden me open te staan voor de lessen die er waren, en die ik enkel kon ontdekken door werkelijk te luisteren.

We zijn allen studenten in het leven. Op ontdekkingstocht, elk op onze eigen manier. Wanneer we onszelf steeds opnieuw kunnen openen voor de les die er schuilt, is elke dag vervuld van lessen en groei. Elke ervaring wordt een schatkist waarin nieuwe juwelen ons opwachten. Het leven word dan werkelijk een ontdekkingstocht. Er is altijd groei.

Ik denk dat dit zo is voor elke spirituele discipline, of zelf elke discipline in het algemeen. Je doet wat nodig is, en daarna doe je het opnieuw. Niet dat de vorm dezelfde hoeft te blijven, want vaak is het zo dat deze veranderd met de jaren. Maar je doet wat goed is voor jou, wat jou de ervaring van innerlijke groei geeft, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Er is uiteindelijk niemand die dat voor jou kan doen.

Dit is wat me raakt en ontroerd: wanneer we ons openen doet het leven wat het altijd doet: het stuwt ons voort, het roept ons wakker en nodigd ons uit te groeien.

Op deze manier is het pad van de leerling inderdaad een pad van discipline.

Het is goed om te luisteren naar het Leven en ons steeds opnieuw te openen voor de groei van ons wezen…

Ik wens ons allen dit pad toe…

Roel

ps: Je kan je reactie hieronder posten.
Indien je op de hoogte wenst te blijven van deze blog-artikels kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven.

Filed Under: Innerlijke Groei, Sjamanisme Tagged With: , ,

De Kracht die mensen verbindt

22 november, 2008 by 1 Comment

Een tiental dagen geleden stond ik met mijn goede vriend Wim bij het vuur waarin de stenen voor de Zweethut Ceremonie aan het opwarmen waren. Hij zei me iets wat veel voor me betekende.

Ik vertelde hem over mijn ervaringen van de weken ervoor en de impact ervan. Ik had de avond voor die zweethut het artikel “De Kracht van het Gebed en de Cirkel” geschreven. Een artikel waarvoor ik erg dankbaar ben. Dankbaar voor de kracht die me raakte, en voor het feit dat ik het neerschreef. Aan de reacties van vele mensen te horen, raakte ook hen deze woorden.

Wim en ik spraken over de kracht van het gebed en de zegen die we ervaren dat we steeds opnieuw kunnen samenkomen in cirkels om te bidden voor wat er in onze harten leeft. Te bidden voor elkaar en voor onszelf. Al de gebeurtenissen van de afgelopen weken maakten dat ik me erg ontroerd voelde. Ik schreef het artikel met tranen van dankbaarheid in mijn ogen. Een dankbaarheid die zich nog steeds voortzet.

Een gedachte die me diep beroerd had deelde ik met hem: “Stel je voor dat niemand voor je bid, dat je ziek bent, of stervende, en niemand bid voor je…”
Nog steeds maakt deze gedachte me stil. Ik had nog nooit zo stil bij gestaan. Deze gedachte maakt het leven dat we leiden, vol cirkels, rituelen en gebeden, zo kostbaar en belangrijk.

Wim en ik keken terug naar de tien jaren waarin we elkaar kennen en steeds opnieuw in cirkels samenkomen. We deelden onze dankbaarheid met elkaar en hij lachte plots. Hij zei: “Ja, bidden voor elkaar, dat is het helemaal. En als dat gedaan is, dan beginnen we opnieuw!” En zo is het. Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw.

In vele sjamanistische volkeren leeft de traditie waarin je bidt voor de 7 generaties voor je en de 7 generaties na je. Je bidt voor je vrienden, familie, voor de mensen, de Aarde. Op deze manier wordt een web gevormd, dat maakt dat niemand vergeten wordt en er voor zorgt dat er in moeilijke tijden altijd iemand is die voor je bid, zodat je de zegen en kracht van deze spirituele praktijk kan ontvangen.

Maar ook maakt het dat je voortdurend in contact komt met de stem van je hart. Want uiteindelijk is wat we ‘gebed’ noemen, gewoon jouw contact vanuit je hart met het Leven. En bovenal opent het gebed ons voor de zegeningen van het leven en voor nieuwe dimensies van het hart. We hoeven daarvoor geen specifieke religieuze opvattingen te hebben, gewoon de openheid om ons hart te verbinden met de bron van leven, hoe we die bron ook wensen te noemen.

Een vriendin van me heeft het momenteel erg moeilijk. Er brand een kaarsje voor haar hier naast me. Ik zie haar graag. En in het kaarslicht brand het lied van mijn hart, dat vertrouwt in het leven en deuren opent naar hulp, kracht en ondersteuning, vrede, vriendschap en liefde.

De meeste mensen hebben ooit wel de kracht van het gebed ervaren. Meestal pas in moeilijke momenten, waarin we ons openen voor een grotere kracht, voor een grotere liefde, voor de hulp die het leven ons wil bieden. En wanneer we ons openen begint het leven door ons te stromen, om pijnen te genezen, de liefde te herinneren en onze waanbeelden en angsten los te laten.

Het is goed ons steeds opnieuw te verbinden met die mooie kracht die door ons wil stromen. Om ons te openen voor groeiende liefde en, eens we overstromen, alles te zegenen wat leeft. We verbinden ons zo weer met het Levensweb en kunnen thuiskomen in het hart, waar alle zegeningen geboren worden. We worden dan weer wakker als mooie mensen, met een stralend hart.

In liefde,

Roel

Je kan hieronder je reactie plaatsen…
Indien je op de hoogte wil blijven van deze blog kan je je rechtsbovenaan op deze pagina inschrijven voor de Blog-Nieuwsbrief…

Filed Under: Innerlijke Groei, Sjamanisme, Zweethut Ceremonie Tagged With: , , , , , ,

Wanneer twee werelden samenkomen

30 oktober, 2008 by 1 Comment

Velen van ons ervaren op een bepaald moment dat het leven dat we tot hiertoe geleefd hebben geen voldoening meer geeft. Het gevoel dat er een andere weg is kan zich soms zo duidelijk aandienen, dat we besluiten om onze zoektocht te starten.
Wanneer we ons dan openen voor nieuwe mogelijkheden komen die als bij wonder vanzelf op ons pad. Het lijkt dan alsof ons oog valt op dingen die we voorheen nooit konden zien.

Ik heb vroeger vele vormen van dans gestudeerd telkens met de nodige frustratie erbij dat mijn lichaam niet beantwoordde aan de nodige lichaamsbouw die daarbij hoorde. Tot mijn oog viel op nieuwe vormen waarin ik in vrijheid mezelf kon zijn en leerde mijn lichaam te aanvaarden en te eren voor alle mogelijkheden dat het me bood. Ik herinner me nog dat ik op een bepaald moment een flyer vond waarop een workshop in Zwitserland werd aangeboden. In eerste instantie vroeg ik me af wie in godsnaam zo ver reisde om een workshop te volgen. Gek genoeg was ik enkele maanden later één van de deelnemers en ik kan je wel vertellen dat deze ervaring voor mij een nieuwe wereld opende.

Op een bepaald moment ervaarde ik dat mijn leven opgedeeld was in twee delen: het oude leven dat ik losliet en het nieuwe waarin ik mezelf helemaal terug vond. Ik heb lang het gevoel gehad dat ik met dat oude stuk niets meer te maken wilde hebben. Wat me toch bleef achtervolgen, was dat ik uit dit oude leven drie kinderen meedroeg, waarvoor ik enorm dankbaar ben. En zo voelde ik meer en meer dat er iets niet klopte in mijn denken rond heel dit gebeuren.

Ondertussen heb ik begrepen dat het belangrijk is de brug te slaan tussen beiden. Het oude te zegenen en de kwaliteiten die we daarin ontwikkeld hebben mee te nemen in wat we dan onze nieuwe werkelijkheid noemen.

Misschien had je wel een leidinggevende functie, was je fotograaf, lesgever, poetste je elke dag kantoren, werkte je in de tuinbouw of was je hoofd van een architectenbureau… en misschien doe je dat nog steeds.
Wanneer de wijze waarop je met alles omgaat verandert, gebeurt het vaak dat je het gevoel krijgt niet langer te kunnen functioneren binnen het leven zoals het was. En soms is het inderdaad tijd om deze activiteiten te verlaten.

Maar anderzijds is het belangrijk te beseffen dat je, tijdens deze ‘oude werkzaamheden’, veel geleerd hebt en dat ze de nodige stap waren om tot hier te komen. Waar je ook bent, je manier van aanwezig zijn in wat je doet, kan een heel positieve invloed hebben op iedereen om je heen.

Je dag beginnen met de intentie om iedereen die je vandaag ontmoet een warme glimlach te schenken opent harten. Een bloemetje op kantoor, een kristal dat je een mooie plaats geeft, de keuze om vanuit bezieling naar alles te kijken… verzin maar zelf.

Zoveel mensen staan klaar om de nieuwe wegen te bewandelen en misschien ben jij wel degene die hen uitnodigt met een simpel gebaar om die eerst stap te zetten. En hierdoor verander je misschien wel een mensenleven.

Uit ervaring weet ik dat het niet eenvoudig is om binnen een structuur die jij als ‘oud’ ervaart, op een nieuwe manier aanwezig te zijn. Het was voor mij een grote leerschool om mezelf te durven zijn in een wereld waarvan ik dacht dat ik alleen stond.

Voor ik besloot om me volledig te richten op het begeleiden van workshops en individuele healing consulten, heb ik jaren in het onderwijs gewerkt. Ondertussen ben ik erg dankbaar dat ik twee van mijn vroegere collega’s heb mogen inwijden in de Usui Reiki traditie.

Ik ben hen vooral dankbaar voor wat ze mij tonen en de moed die ze opbrengen om binnen het onderwijs hun nieuwe zelf te zijn. Ik heb veel respect voor het  werk dat ze doen.

Een andere Reiki student (om haar dan even zo te noemen) werkt ook in het onderwijs.  Ze vertelde me hoe ze haar handen legt op kinderen die zich pijn deden en zich alleen voelen. En hoe ondertussen de kinderen naar haar toe komen en zonder woorden haar hand nemen. Als dit niet mooi is!  Wat een  wonderbaarlijk werk, vanuit een stil weten en diep aanvoelen. Daar word ik dan heel stil van.

We zijn allemaal samen onderweg en de bestemming is voor iedereen hetzelfde. Wat een fantastische reis!
Deel dit met anderen, laat ze deelgenoot zijn van wat jij reeds leerde. Neem handen, zie graag, schitter, toon je kwetsbaarheid en heb lief. Welk mooier geschenk kan je nog delen?

We zijn allemaal op reis en de bestemming is voor ieder van ons dezelfde. Open mee de cirkel zodat iedereen zijn plaats daarin kan vinden, zodat we samen thuis kunnen zijn.
Dit is wat wij trachten uit te dragen en leven, in alles wat we doen en delen. Thuiskomen in ons leven op Aarde, thuiskomen in de cirkel. Iets waar we nog vaker over zullen schrijven, op weg naar de Familie van Licht.

In liefde,
Griet.

>> Reacties kan je hieronder posten.
>> Voor de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt.
>> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op deNieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels.
Filed Under: healing, Innerlijke Groei, Reiki Tagged With: , , ,
« Previous Page