Dat het leven soms bewogen kan zijn had ik al een hele tijd geleden begrepen. Soms hoop ik stilletjes dat wanneer er weer iets nieuws zich aandient dit ook het laatste mag zijn…..niets is natuurlijk minder waar.
Ondertussen weet ik wel dat alles voorbij gaat, ook deze momenten, en dat  ze een zegening zijn voor het leven..

Mijn aanzet tot dit schrijven is de nieuwe stap die mijn oudste dochter zet in haar leven. Zondag verlaat zij het ouderlijk huis hier bij ons om haar eigen leventje te gaan leiden. Ik heb veel bewondering voor wat ze doet en ben ondertussen dankbaar voor wat het mij brengt in mijn leven.

Ik herinner me nog het moment dat ze me het nieuws vertelde. Ik zag twijfel in haar ogen en voelde ook haar angst om haar boodschap over te brengen. Op dat moment voelde ik van alles door me heen bewegen….verdriet, kwaadheid, afwijzing, angst….. Ik heb een paar dagen rondgelopen met een grote krop in mijn keel, met het gevoel dat ik als moeder zoveel was vergeten te doen voor haar, dat ik nog zoveel tijd nodig had om  zoveel dingen samen te leren, te bespreken, te vertellen, te luisteren naar haar verhalen. Ik zag mijn gezin letterlijk uit elkaar vallen.

Als reactie begon ik extra lekker te koken, stelde haar voor om samen naar de film te gaan, of misschien moesten we toch maar samen uit eten gaan….Sarah keek me telkens heel verwonderd aan en had voor al die dingen nu geen tijd. Daar stond ik dan, uit het lood geslagen, het noorden kwijt en zoveel spijt om al mijn tekorten.

Na enkele dagen realiseerde ik mij hoe belangrijk het is om werkelijk samen te zijn. Om deze momenten te koesteren. Om werkelijk naar mijn kinderen te kijken en te luisteren. En dat wil niet zeggen dat ik dat voordien niet deed maar ik beleef deze momenten veel intenser. Ik kan verwonderd luisteren naar hun woordenwisselingen, glimlachen wanneer ze samen verhalen vertellen die zo ver van mijn eigen leefwereld staan, en voel me zo gezegend en rijk met hun aanwezigheid in mijn leven.

Ik koop poetsgerief, handdoeken, spaar elke dag een briefje in haar spaarpot,koop haar favoriete pot choco (3 potten :-)) en dat doet me deugd. Alsof ik haar dit als laatste toch nog wil meegeven, zo  nog even wil laten voelen dat ik zoveel van haar hou.

Ik voel dat onze relatie nu groeit naar vriendschap en dat ik een zorg achter me mag laten.
Ik ben dankbaar voor  alle wijze woorden van alle vrouwen die dit reeds meemaakten.
Ik ben dankbaar voor het kaarsje dat zondag voor Sarah en mezelf brandt.
Ik ben dankbaar voor mijn mooie dochter.
Ik ben dankbaar voor het samen zijn, en daarmee bedoel ik niet alleen het gezin waarin ik leef maar voor het samenzijn op elk moment in mijn leven. Of dat nu is met mensen, met de natuur, met onze dieren,… Ik voel me zo gezegend.

Ondertussen voel de krop in mijn keel en voel hoe ik bang ben voor het afscheid. Iets wat in mijn leven altijd al moeilijk is geweest. Ik heb geleerd die krop om te ruilen voor een potje tranen, dat is gewoon veel gemakkelijker.

Ik voel dat het allemaal gaat over vertrouwen en overgave, en ik ga er helemaal voor.

Ik wil  alle vaders en moeders zegenen in dit leven, dat ze allemaal hun weg in liefde mogen bewandelen. Ik zegen mezelf in mijn moederschap, ik zegen alle mooie momenten en alle momenten waarvan ik het gevoel heb dat ik tekort heb geschoten. Zegenen doet deugd, maakt zacht, geeft een nieuwe impuls, schept nieuwe mogelijkheden.

Ik vertel steeds aan mijn Reiki-studenten dat het goed is om hun handen te leggen wanneer het moeilijk is. Ik ben zo dankbaar voor dit pad, voor deze fijne en koesterend energie.
Ik vermoed dat ik deze dagen nog veel mijn handen zal leggen en zal vragen dat Reiki bij me wil zijn om me te ondersteunen. Het maakt me zacht en ook weer sterk en geeft me een enorm gevoel van verbonden zijn, vertrouwen en dankbaarheid.

De laatste dagen denk ik vaak terug aan het moment dat ik mijn thuis achter me liet. Sereniteit was ver zoek, ik pakte in terwijl mijn ouders op vakantie waren omdat ik toen niet de woorden vond om hen te vertellen dat het tijd was voor mij om op mijn eigen benen te staan. Dit moet niet gemakkelijk geweest zijn voor hen, maar ik ben nog steeds dankbaar dat mijn moeder de eerste stap zette naar een nieuwe vorm van ontmoeting. Ik begrijp nu mijn vader en moeder veel beter en heb veel respect voor wat zij in dit leven voor me gedaan hebben.

Ik begrijp nu ook dat ouders het beste voor hebben met hun kinderen, op hun manier, vanuit wat zij leerden in dit leven, met hun pijn en hun vreugde. En misschien ervaarden we dit als kind soms als verkeerd of tekort,  dan zijn dit de wonden waar we nu mee aan de slag kunnen om te genezen.

Vroeger dacht ik dat kinderen een beperking in vrijheid waren, nu weet ik dat zij een poort zijn naar innerlijke  vrijheid, een spiegel die leidt tot groei wanneer we bereid zijn erin te kijken. Zij tonen ons de weg naar onze pijnen en leiden ons zo naar de mogelijkheid tot genezing. Zij leren ons over onvoorwaardelijke liefde in de ruimste zin van het woord.

Ik ben eindeloos dankbaar voor deze mooie weg.

In liefde,
Griet.

Je kan je reactie hieronder posten.
Als je op de hoogte wil blijven van onze Blog Artikels kan je je inschrijven rechtsbovenaan deze pagina.