Een tiental dagen geleden stond ik met mijn goede vriend Wim bij het vuur waarin de stenen voor de Zweethut Ceremonie aan het opwarmen waren. Hij zei me iets wat veel voor me betekende.

Ik vertelde hem over mijn ervaringen van de weken ervoor en de impact ervan. Ik had de avond voor die zweethut het artikel “De Kracht van het Gebed en de Cirkel” geschreven. Een artikel waarvoor ik erg dankbaar ben. Dankbaar voor de kracht die me raakte, en voor het feit dat ik het neerschreef. Aan de reacties van vele mensen te horen, raakte ook hen deze woorden.

Wim en ik spraken over de kracht van het gebed en de zegen die we ervaren dat we steeds opnieuw kunnen samenkomen in cirkels om te bidden voor wat er in onze harten leeft. Te bidden voor elkaar en voor onszelf. Al de gebeurtenissen van de afgelopen weken maakten dat ik me erg ontroerd voelde. Ik schreef het artikel met tranen van dankbaarheid in mijn ogen. Een dankbaarheid die zich nog steeds voortzet.

Een gedachte die me diep beroerd had deelde ik met hem: “Stel je voor dat niemand voor je bid, dat je ziek bent, of stervende, en niemand bid voor je…”
Nog steeds maakt deze gedachte me stil. Ik had nog nooit zo stil bij gestaan. Deze gedachte maakt het leven dat we leiden, vol cirkels, rituelen en gebeden, zo kostbaar en belangrijk.

Wim en ik keken terug naar de tien jaren waarin we elkaar kennen en steeds opnieuw in cirkels samenkomen. We deelden onze dankbaarheid met elkaar en hij lachte plots. Hij zei: “Ja, bidden voor elkaar, dat is het helemaal. En als dat gedaan is, dan beginnen we opnieuw!” En zo is het. Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw.

In vele sjamanistische volkeren leeft de traditie waarin je bidt voor de 7 generaties voor je en de 7 generaties na je. Je bidt voor je vrienden, familie, voor de mensen, de Aarde. Op deze manier wordt een web gevormd, dat maakt dat niemand vergeten wordt en er voor zorgt dat er in moeilijke tijden altijd iemand is die voor je bid, zodat je de zegen en kracht van deze spirituele praktijk kan ontvangen.

Maar ook maakt het dat je voortdurend in contact komt met de stem van je hart. Want uiteindelijk is wat we ‘gebed’ noemen, gewoon jouw contact vanuit je hart met het Leven. En bovenal opent het gebed ons voor de zegeningen van het leven en voor nieuwe dimensies van het hart. We hoeven daarvoor geen specifieke religieuze opvattingen te hebben, gewoon de openheid om ons hart te verbinden met de bron van leven, hoe we die bron ook wensen te noemen.

Een vriendin van me heeft het momenteel erg moeilijk. Er brand een kaarsje voor haar hier naast me. Ik zie haar graag. En in het kaarslicht brand het lied van mijn hart, dat vertrouwt in het leven en deuren opent naar hulp, kracht en ondersteuning, vrede, vriendschap en liefde.

De meeste mensen hebben ooit wel de kracht van het gebed ervaren. Meestal pas in moeilijke momenten, waarin we ons openen voor een grotere kracht, voor een grotere liefde, voor de hulp die het leven ons wil bieden. En wanneer we ons openen begint het leven door ons te stromen, om pijnen te genezen, de liefde te herinneren en onze waanbeelden en angsten los te laten.

Het is goed ons steeds opnieuw te verbinden met die mooie kracht die door ons wil stromen. Om ons te openen voor groeiende liefde en, eens we overstromen, alles te zegenen wat leeft. We verbinden ons zo weer met het Levensweb en kunnen thuiskomen in het hart, waar alle zegeningen geboren worden. We worden dan weer wakker als mooie mensen, met een stralend hart.

In liefde,

Roel

Je kan hieronder je reactie plaatsen…
Indien je op de hoogte wil blijven van deze blog kan je je rechtsbovenaan op deze pagina inschrijven voor de Blog-Nieuwsbrief…