Vorig weekend gingen we van start met het Eerste weekend van “Het Pad van de Gewonde Genezer”, een training in sjamanistisch healingwerk. Het weekend liet een grote indruk op me na, die me wat stil maakte. Nu, vier dagen later, merk ik dat ik nog steeds wat stiller ben dan normaal. Niet alleen de deelnemers maakten in dit weekend een dieper contact met hun leraars en gidsen uit de sjamanistische dimensie, maar ook voor mij was dit zo.
Op een gegeven moment tijdens het weekend deden de deelnemers een sjamanistische trancereis naar een leraar in de onderwereld: een genezer(es) met wie ze contact maakten om te leren over wie we zijn en hoe we meer kunnen leven vanuit de ervaring van heelheid en verbondenheid.
Ik tromde en zong mee met mijn leraars, terwijl de deelnemers zich begaven op een reis in de dimensie van de ziel. Mijn aandacht was volledig gericht op een gebed voor hun reis. Op een gegeven moment tijdens de reis kwamen er allemaal herinneringen naar boven. Herinneringen van een specifieke trancereis die ik een twaalf jaar geleden deed, toen ik mijn eigen training in het sjamanisme begon. Het was een reis naar de voorouders.
De reis die ik toen deed had een diepe indruk op me nagelaten. Na de reis huilde ik. Ik voelde me alsof ik tot in het diepste van mijn wezen geraakt was. En ongetwijfeld was dit zo. In deze reis ontmoette ik mijn voorouders en zij toonden me iets over wie ik werkelijk ben. Een ervaring die in vorm zo eenvoudig was, maar me doordrong tot in elke vezel. Een ervaring die een grote gids werd op mijn levenspad.
Nu, tijdens het trommen, spoelde deze golf van herinneringen over mee heen. Net als de deelnemers van dit healingweekend, werd ook ik opnieuw in contact gebracht met wat ik als de kern van mijn wezen ervaar. Ik kwam in contact met een ontzaglijk gevoel van lotsbestemming, van thuiskomen en essentie. Een heel eenvoudig gevoel mezelf te zijn.
Terwijl ik verder tromde en zong voor mijn reizende vrienden, ervoer ik een enorme stilte.
En in de stilte ruimte
En in de ruimte een allesomvattende leegte.
Het was alsof ik in de leegte de schepping omarmde.
Na deze trancereis en het delen van ervaringen deden we een specifieke meditatie die ik onlangs ontving tijdens een individuele healingsessie die ik voor iemand deed. In deze meditatie word je uitgenodigd het bewustzijn steeds een beetje meer te verruimen en alles te omarmen wat binnen dit bewustzijn aanwezig is. Het omarmen van het leven in de stilte…
Eergisteren was ik aan het werk bij Steven Vrancken, die me hielp met het opzetten van een inschrijfsysteem voor deze blog. (Je kan de artikels van deze blog nu per mail of rss ontvangen, maar dit terzijde)
Steven had ook deelgenomen aan het weekend. Ik vroeg hem of hij blij zou zijn moest ik deze meditatie zou opnemen en ter beschikking stellen op de website. Hij glimlachte breed en zei iets in de aard van: “Super!”
Dus gisteren begon ik aan het maken ervan, en je zal dit binnenkort vinden op deze site.
Nu, tenmidden van deze dagen, voel ik me erg verbonden met de stilte en de stille ruimte binnenin. Een gevoel van rust, iets wat ik soms wel verlies in mijn drukke leven en enthousiasme. Het is fijn naar de rode bladeren te kijken in de avondzon, te luisteren naar het riet dat zingt in de wind. Het is goed de stilte te voelen binnenin, nu de natuur rondom ons haar tocht naar de winter verderzet. Het zijn dagen waarin we uitgenodigd worden te eren wat voorbij is, ook al wat het soms moeilijk. Een tijd om kaarsen te branden en te bidden voor de voorouders, de stroom van ontelbare zielen die het pad op aarde voor ons bewandelden.
Vrijdag zullen we dansen voor de Voorouders, ons gebed, zweet en pompend hart met hen delen.
Dit weekend volgt voor ons een tijd voor diep gebed en zegen. Een weekend om de dromen die we kregen over de voorouders te delen met de deelnemers van ons sjamanistisch voorouderweekend. Een moment om samen te komen in een cirkel van zegen en te luisteren naar wat de voorouders ons toefluisteren. Te luisteren naar hun gebed.
Maar voor nu wil ik dit met je delen: wanneer je de stilte kan vinden in je eigen wezen, omarm dan de wereld. Omarm het leven met heel je hart. Deze tijd van het jaar is een mooie tijd, waarin we naar binnen keren om te herinneren. Waarin we kunnen loslaten wat voorbij is, zoals ook de bomen de bladeren laten gaan.
Laten we in deze tijd omarmen wat is. In alle zachtheid. Laten we omarmen als een koestering, een omaring die alles eert en toelaat. Een omarming in de stille vrede van ons wezen.
Ik wens je alle vrede toe die je zoekt…
Roel
Op een bepaald moment ervaarde ik dat mijn leven opgedeeld was in twee delen: het oude leven dat ik losliet en het nieuwe waarin ik mezelf helemaal terug vond. Ik heb lang het gevoel gehad dat ik met dat oude stuk niets meer te maken wilde hebben. Wat me toch bleef achtervolgen, was dat ik uit dit oude leven drie kinderen meedroeg, waarvoor ik enorm dankbaar ben. En zo voelde ik meer en meer dat er iets niet klopte in mijn denken rond heel dit gebeuren.
Ik ben hen vooral dankbaar voor wat ze mij tonen en de moed die ze opbrengen om binnen het onderwijs hun nieuwe zelf te zijn. Ik heb veel respect voor het werk dat ze doen.
De blog bied je de mogelijkheid onderaan elk bericht een reactie te plaatsen. Op deze manier kunnen we niet alleen onze visie delen, maar kan jij ook, als lezer, een bijdrage leveren aan de boodschap die we uitdragen. We willen deze technologie dan ook in het teken stellen van ons geschenk.