Vorige week waren wij samen met velen om afscheid te nemen van een dierbare vriendin. Na een periode van ziekte begrepen zij en haar man dat hun samenzijn hier in dit leven eindigde. In de drie weken tijd die hen nog restte, kwamen zij tot een vreugde en liefde die hen voorbij de grens van dood en leven verbindt. Het mee moge getuige zijn van dit pad van overgave dat twee schitterende mensen, die mekaar zo in liefde omarmen, bewandelen, maakt me heel stil vanbinnen.
Mijn respect voor hun zorg en toewijding voor mekaar en de vreugde en liefde die hen zo verenigt, is groot. Het is een zegen voor ons allen, toont ons de kern van onvoorwaardelijke liefde. Daar waar we durven loslaten zal alles zich tonen.
Toen ik op een zeker ogenblik tijdens haar afscheidscereomnie, hen beiden over mekaar zag zitten, hij in zijn menselijke gedaante, zij in haar Geestelijke vorm, zag ik hoe er geen scheidingslijn is. Er was en is alleen maar samen.
Toen ik zelf nog vrij jong was overleed mijn vader en begreep ik niets van de pijn die ik voelde. Was het de pijn voor het verdriet dat ik bij mijn moeder voelde, was het mijn pijn….ik kon er niet aan uit. Het heeft lang geduurd voor ik dit een plaats kon geven. Rond mijn 40 ste levensjaar zakte ik in een diepte die ik tot dan toe niet had gekend. Er kwam geen einde aan, ik zag de weg niet meer.
In deze diepte her-ontmoette ik mijn vader, in een vorm waarvan ik nooit had gedacht dat dit mogelijk zou zijn. Ik voelde zijn armen, zijn liefde, zijn zorg en dit heeft me nooit meer verlaten. Mijn dialoog met hem is sindsdien levendig en ik weet dat er grote draagkracht is van hem in alle bewegingen die ik maak in dit leven.
Toen heb ik begrepen dat dood slechts illusie is.
De scheidingslijnen worden steeds doorzichtiger. De hulp van zij die zijn heengegaan is enorm. De voorouders tonen zich. Het is aan ons om ons te openen voor hun liefde en ondersteuning, om het pad vrij te maken. Zodat we gedragen door hun goede raad, hun kracht en hun onmetelijke lichtvibratie, onze taak hier ter harte kunnen nemen.
Er is veel werk hier op aarde. Zolang er kinderen van honger sterven, geen thuis hebben en verloren lopen in deze wereld, zijn we niet klaar met het werk. Het is aan ons om onze taak ter harte te nemen
Het is tijd om bij de vrede te komen in onszelf. Zolang we die vrede niet voelen en leven, zal verdeeldheid zich tonen. Het is onze eerste taak in welke situatie dan ook, vrede uit te nodigen. Hierin kan het pad van overgave zich nestelen. Waar vrede is, kan liefde zich tonen, kan kracht zich verbinden en kunnen we tot ware verbinding overgaan. Daar kunnen we jubelen, vreugde zijn en kan onze haleluja weerklinken tot ver in de wereld.
Kerstmis is een tijd waarin we naar binnen keren, de komst van de Christus verwelkomen. Hij is symbool voor vrede en genade. Hij toont ons het pad van vergeving.
Het is tijd om als broeders en zusters de handen te geven, onze oordelen over mekaar los te laten en onze verantwoordelijkheid op te nemen voor het verdere bestaan van onze planeet. Onze voorouders vormen de cirkel rond ons, zij zijn de draagkracht, dragen de wijsheid en ondersteunen ons in het werk dat er te doen valt.
Laat ons deze cirkel van licht eren,
Wees in mijn naam verenigd, zijn woorden van God. En God is liefde. Wees in liefdes naam verenigd.
Laat ons samenzijn, laat ons ons openen zodat het werk door ons kan gebeuren, in grote dienstbaarheid voor het Geheel.
In liefde,
Griet.
