Zondag zaten we samen in de vrouwenzweethut om het zusterschap te herinneren en te vieren. Een moment waarop je als vrouw stil staan en opnieuw verbinding maakt met de innerlijke bron van wijsheid, verbonden met de immense kracht en ondersteuning van het wonderlijke voorouderveld.
Deze bijeenkomsten zijn een warme oproep om recht te staan in de lineage van de hoedsters van de aarde.
Maar deze keer werd ik geraakt door een eenvoudig en mooi lied dat plots weerklonk in de hut en dat is wat ik graag met je wil delen.
Het is stil en donker. De gloed van de warme stenen is zichtbaar.
22 Vrouwen zitten verenigd in de cirkel van de zweethut. Onze harten zijn open, de gebeden worden gesproken, liederen worden gezongen.
De hete stoom neemt mee en transformeert wat klaar is voor verandering.
Wij gaan akkoord dat het tijd is om als vrouw recht te staan en de plaats in te nemen als hoedster van de aarde. Unaniem geloven we dat de tijd is gekomen om een voorbeeld te zijn voor anderen, om zorg te dragen voor de bomen, de bloemen, de planten, het water… want dat is toch wat vrouwen doen.
“Ja”, klinkt het in de hut, “wij kennen het proces van creatie, want wij zijn het die het leven schenken aan onze kinderen”.
Wij zijn verbonden met de aarde, die schenkt, hoedt, draagt…eenvoudigweg omdat wij ook die kracht bezitten. Wij schenken, wij hoeden, wij dragen….
Opnieuw is het stil. Het water wordt over de stenen gegoten en opnieuw neemt de stoom ons mee in een dieper golf van overgave. Handen vinden mekaar, het zusterschap is wedergeboren.
De hut gaat open en een frisse bries bereikt ons allen. We ademen, we danken, we zijn stil.
Vanuit die stilte weerklinkt de vraag of een nieuw lied mag gezongen worden. Twijfelend, zachtjes, gevoelig dringen de eerste klanken en woorden tot me door. Ik word stil en herinner me. Ik kijk langzaam naar de zingende vrouw die haar tranen wegveegt. Ik voel de pijn van het verlies, maar ook de dankbaarheid voor wat geweest is.
De stemmen van de andere vrouwen voegen zich bij de tere klanken van dit mooie lied.. Wat afgescheiden was, wordt verbonden, en de pijn vervaagt in de bloem van dankbaarheid die zich opent.
Het is stil, onze harten zijn verbonden. Wij rusten in deze gloed van zachte liefde.
Een jaar geleden nam mijn lieve vriendin Els afscheid van het leven. Zij was één van die vrouwen die vanuit een zachte kracht en grenzeloze liefde haar dankbaarheid betoonde aan de aarde. Zij wist dit onder te brengen in een eenvoudig en mooi lied dat ik graag met je wil delen.
Dank je Els voor je fijnheid, zachtheid en grote liefde.
Hartegroet,
Griet
Dank je wel Griet!!! Een heerlijk mooi cadeau. Ik was erbij in de zweethut en dacht: “Dit lied vergeet ik nooit”. Toen ik thuis kwam was ik verdrietig omdat ik me de melodie niet meer kon herinneren. En nu krijg ik het zomaar cadeau!!!
Ik heb een paar jaar geleden bij Els en Aernoudt de transdans-opleiding gevolgd en heb zondag voor het eerst écht afscheid kunnen nemen van Els. Ze was zo steunend aanwezig en nu nog! Kristin xxx
Hey Kristin, ik voelde hetzelfde en mijn dag is vervuld van dankbaarheid hiervoor.
Dank om dit met me te delen!
Veel liefs,
Griet.
Op het moment dat JIJ onverwachts heel zachtjes jou hand in de mijne legde en wanneer er aan de andere zijde précies hetzelfde gebeurde, mij onbewust ondersteunend met precies diézelfde zachte uitnodigende kracht, ontstond er ruimte, daar waar woorden al enkele rondes achter elkaar in een blokkade zaten.
Griet, jij die zo voelbaar nét die ene langere ruimte liet, alsof je hiérop wachtte …
Ik dacht dat ik eerst iets hoorde uit te leggen, maar ik kreeg het in de verste verte niet gezegd…letters die in de foute volgorde in mijn keel stokten…
er waren misschien mensen die Els niet kenden, kon ik dit zomaar doen en wat zou het losmaken ?
…tot mijn ogen naar de zonnebloemen keken die mee het prachtige altaar vormden dat wij samen mochten hoeden, dat was voor mij dé uitnodiging om de woorden te laten voor wat ze waren en vanuit mijn hart Haar Lied te zingen.
Zonnebloemen, daar, nét dan, op het altaar.
Els hield zo van zonnebloemen en
het was ’toevallig’ tijdens de laatste snikhete festivalzomer, met onze blote tenen in het hoge gras, onder de zonnebloemen dat Els met dit lied leerde en waar we het ook voor het laatst samen, met de handen in elkaar zongen.
Het was alsof ze in de cirkel zat, daar bij ons aan het altaar, alsof ze ons voordien ook zo mooi in deze volgorde bij elkaar gedanst had, want herinner je je hoe graag we daar ‘zomaar ineens’ allemaal voelden bij elkaar te willen zitten, zelfs al moest de volgorde buiten daarvoor dan helemaal anders ?
Hoe intens daarna werd bevraagd bij elkaar en hoe puzzelstukjes door onze harten razendsnel in elkaar werden geklikt, om daarna schouder aan schouder samen te rusten in iets waar geen woorden voor bestaan en dat deinde uit naar de rest van de cirkel…
én dat is wat Els altijd deed. Overal.
Openen, Verbinden, Zaaien, altijd met dezelfde zachte Kracht en in dezelfde Schoonheid en met dezelfde diepe Liefde.
Hoe langer ik schrijf, hoe minder ik het wil beschrijven ‘het was alsof’
ze was daar, in é-l-k grassprietje, in e-l-k-e steen, in e-l-k bloemblaadje,
in al onze harten, in al onze handen…in ons zingen,
ze was en is bij ons, overal en in allés.
Zij Werkt in ons, door ons, voor ons én mét ons,
meer dan ooit en voor altijd.
Sacred Sisterhood.
Liefde.
Dit lied hoort bij de mantra en is daar uit uitstaan :
https://www.youtube.com/watch?v=nvnGOAqe6aU
” Wat afgescheiden was, wordt verbonden, en de pijn vervaagt in de bloem van dankbaarheid die zich opent.
Het is stil, onze harten zijn verbonden. Wij rusten in deze gloed van zachte Liefde”
Ja, Griet, helemaal en alleen zoals jij het altijd zo mooi kan verwoorden.
…we rusten in deze gloed van zachte Liefde
Dank je dank je wel <3
Ik ervaarde haar aanwezigheid ook, lieve zus. Wat een magische planeet hé!
Dank je wel om dit te delen.
Het heeft me tot tranen geroerd…
Er zijn veel plekken waar dit lied nog steeds weerklinkt, tijdens mantra-concerten, bijeenkomsten en rituelen. Het herinnert me er aan hoe Els haar liefde voor de Aarde vormgaf, en het herinnert me er aan hoe niks of niemand ooit echt gaat, maar voortleeft in Spirit.
Dank je wel lieve Griet, dank je wel lieve Els!
Dank je wel Aernoudt, ook mijn tranen waren tranen van dankbaarheid voor haar grote liefde en de ervaring die jij zo mooi beschrijft.