Ik herinner me hoe ik op een bepaald moment in mijn leven leek te dansen tussen twee paden die elk verbonden waren met een eigen bestaan:
het oude leven dat ik losliet na een moeilijke scheiding en een periode van veel twijfel, verdriet en angst…
en het nieuwe waarin ik mezelf terug met beetjes begon te vinden, kon omarmen en zelfs vreugde voelde ontvouwen.
Voor een tijd had ik het gevoel dat het oude diende losgelaten te worden zodat het er niet meer was en ik in die vrije ruimte van het nieuwe pad mijn eerste prille stappen kon wandelen.
Wat me toch bleef achtervolgen, was dat ik uit dit oude leven drie prachtige kinderen meedroeg, waarvoor ik zoveel dankbaarheid kon voelen.
Steeds meer begon ik te begrijpen dat mijn denken en leven rond heel dit gebeuren me opsplitste en daarin schuilde een gevoel van verloren gegane glorie, gekke woorden die steeds opnieuw mijn gedachten doorkruisten.
Mijn zoektocht leidde me naar nieuwe inzichten die ik dankbaar begon te omarmen en waar ik een verbinding kon voelen met het goud dat zich voorzichtig toonde doorheen elke pijnlijke barst.
En zo ontstond er een brug tussen beide werelden, in het begin kwetsbaar en wankel en na een tijdje verankerd in wat ik nieuw en als kostbaar begon te ervaren.
Ik begreep dat de kwaliteiten die ik vergaard had doorheen het ganse proces van loslaten, omarmen en afscheid nemen, me dieper verbonden met het mededogen van wat wij als mens kunnen ervaren en waar we zo in mogen groeien.
Maar ook het pad dat ik had gewandeld droeg kostbaarheid in zich. Doorheen de sluiers van verdriet werd pril en teder dankbaarheid geboren. Als kleine herinneringen die mijn hart raakten en een glimlach toverden op mijn soms zo strakke zijn. Ik durfde toelaten wat me eens zo leek verloren.
Ik had geleerd over verliefdheid, dromen, opbouwen, teleurstelling en onmacht en nog zoveel meer. Met beetjes begon ik te omarmen, teder en zacht. Maar ook over trouw zijn aan wat zo wilde groeien, wat leefde in mezelf en de moed om daar mee verbonden te zijn nodigden me uit tot zoveel innerlijke groei.
Ik leerde dat de oplossing niet te vinden is in de buitenwereld, dat voedt slechts de illusie, maar dat het pad zo uitnodigt tot inkeer, lief te hebben, te houden van dat kleine kind dat leeft… ja, ook in jou.
En zo begon ik te wandelen, in het begin op teder mos, maar gaandeweg werd het pad stevig en verbonden met de schoonheid van al wat was. De zingende vogels, de stralende zon, dat heerlijke ochtendglorie en vlinders alom… De brug werd een pad van liefdevolle dankbaarheid, zo soepel en zo open en bejubeld door het leven zelf. Ik kon het oude zegenen en voelde de rijkdom van het vergaarde juweel.
Misschien leef jij ook in deze ervaring en ken je dit bewogen pad…
Het loslaten en omarmen van wat eindigt, in welke vorm dan ook.
Weet dat je bent gezegend met dit kostbare goud. Het leven zal je dragen en gidsen en uitnodigen tot het naar voor brengen van je meest ware zijn.
Mijn gebeden zullen je verwarmen en liefhebben, gewoon, omdat ik ook wandelde op dit doorleefde pad.
Wees soms moedig, soms zacht en soms verdrietig voor wat was.
Maar weet dat het pad zich opent zoals het ontwaken uit de stille nacht.
In liefde verbonden ,
Griet.
Lieve Griet
je woorden raken me diep. Ze ontroeren me. Ik weet dat ik de voorbije dagen soms in een kramp terecht kwam, bij het besef van het oude (in mijn zus-relatie) te willen loslaten. Je nodigt me uit om hier anders mee om te gaan. Dank voor deze inspirerende woorden!!
Dank je wel, Hilde! En vanuit het hart geschreven:-)
Dank je Griet,
Ik voel me zeer geïnspireerd door jouw mooi verwoorde ervaringen.
Dank je wel, Conny!
Prachtig Griet,
Het oude heeft me naar het nieuwe gebracht dus ik omhels het met veel dankbaarheid!!
Dit is ontsponnen uit het oude en wil ik graag delen:
EVEN,
Ik wandel in het park, het regent maar ik voel het niet, een diep verdriet omringt me,
de wereld vervaagt, dan dwarrelt een wit veertje naar beneden en plots
heel EVEN voel ik een glimlach, voel ik me lichter!
Ik sta voor een keuze, stop ik met leven of ga ik verder, de pijn is zo tastbaar en plots
heel EVEN, voel ik een kracht in mezelf zo klein als een zaadje en ik voel me sterker!
Het leven brengt me stromingen, ik haat het, heb het lief, biedt weerstand, omarm het en plots
heel EVEN voel ik de volmaaktheid in alles.
En ik besef: alles is liefde!
En koester ik voor altijd het EVEN!
Anne, om je kwetsbaarheid zo te delen! Dank je wel voor je keuze voor liefde! Ik voel me zeer geraakt door je zachte en warme woorden.
Wat mooi Griet. Dankjewel om dit persoonlijke verhaal met ons te delen. Het raakt me. Er zit ook zoveel universele waarheid in je verhaal.
Wat we allen nodig hebben is het weten dat we de weg naar binnen, de verbinding met ons hart, dier er altijd al was maar die we zelden ervaren, terug moeten vinden. En er altijd op vertrouwen dat we steun ontvangen van onze gidsen als dat vragen.
Er is zoveel in de buitenwereld dat ons afleidt…
Ik wens dat wij allen terug mogen leren zien en leven vanuit ons hart.
Namaste.
Dank je wel, Johan, voor je warme woorden. En ja, laat ons zien en leven vanuit het hart, dat raakt me. Dank je wel!
Bedankt voor het kwetsbare te delen… Het ga jullie goed en het ga de anderen goed en het ga mij goed…
Dank je wel, Huguette, voor je warme wensen!
Wat prachtig en ook poëtisch verwoord,
Ik zit ook in een loslaat en afscheidspad van het oude,
Om dat wat zich verborg en verbergt in mij toegang te geven.
Ja…stapje voor stapje…en breekbaar nog,
Maar groeiend, een zachte doorbraak naar en in bloei, tegelijk met de op handen zijnde en in de lucht en in alles wonende Lente.
Een nieuw begin met dankbaarheid en liefde voor wat ik naar eigen keuze achterliet, en laat.
En dan is er een zacht jubelen om Leven,
Leven wat door de poriën van mijn huid dringt om nieuwe vorm te krijgen..let manifesteren..
Niet meer vanuit het oude, maar met nieuwe ogen.
Dank je wel, mooie lieve sister.
En dat geldt ook voor alle reacties. 🙏
Dat alles haar potentie en essentie mag gaan leven,
De nieuwe Aarde…