Toen ik vanmorgen wakker werd, mijn wekker afduwde en dacht: “Draai ik me om of niet…” herinnerde ik me dat het leven me vandaag weer zal uitnodigingen tot zoveel groei. Om meer te worden wie ik ben, om meer verbonden te zijn met mijn ware zielskern die soms tastbaar is en soms zo ver weg.
En dat deze uitnodigingen zoveel vormen dragen, me doen bewegen tot het verschijnen van een grote glimlach, soms vele tranen, een bedenkelijke frons, vele vragen, een nieuw verhaal, een schaterlach, zoveel dankbaarheid… en zoveel meer. Maar wetende dat alles een begin heeft en ook een einde, kijk maar naar de natuur….
Want de zon komt op en gaat ook weer onder en de regen doet zijn intrede en geeft voeding aan al wat leeft, maar is ook eens geëindigd, en een bloem opent haar frêle blaadjes en verspreidt haar tedere geur om nadien zachtjes terug naar binnen te keren en opnieuw te sluiten…
Wetende dat dit alles een begin heeft en ook dat einde, is dit een uitnodiging om het leven te eren voor wat het je geeft.
Durf te rusten in het gevoel van het moment. Te zakken, te ervaren en dan weer te voelen… dat alles een einde heeft en ook weer een nieuw begin.
Laat vandaag die uitnodiging zijn.
In liefde verbonden,
Griet.
Zo is het leven. Knuf Tonny