Hoe het onmogelijke mogelijk werd

Het is ongeveer 3 en een half jaar geleden, de telefoon rinkelt…: “Hallo, ik heb vorige week met jullie mee bomen geplant voor het Hartebos en heb gehoord dat jullie dringend een nieuwe woonst zoeken. Ik heb een mooie hoeve, met spiritueel centrum, en zou heel graag willen dat jullie deze plek van me overnemen.”

Ik sta stil aan de telefoon en voel mijn hart bonzen. Golven van gevoelens gaan door me heen: We hebben al zoveel gezocht, zovele plekken bezocht, maar dit is anders, ik voel het met heel mijn wezen.

Enkele dagen later rijden we met de wagen vol vraagtekens en verwachting naar de plek. We reden voorbij het Hartebos, de plek van een vriend waar we enkele weken geleden met meer dan 100 mensen bomen hadden geplant voor de vrede en de Aarde. De gps geeft aan ‘nog 1 minuut rijden’. We beginnen te lachen. “Dit is wel heel vreemd”, zeggen we lachend.

De deur gaat open, een stralend gezicht lacht ons toe en gidst ons doorheen de hoeve. We volgen haar met onze voelsprieten wagewijd open. We zijn stil. De plek is stil. We luisteren…

Wat later staan we alleen in de tuin van de hoeve. Alles lijkt in verwachting, in serene stilte.
Griet en ik lachen. Noa lacht.

En zo, zonder duidelijke aankondiging, ontstond er een aaneenschakeling van wonderen: de middelen die we nodig hadden kwamen via onverwachte wegen, tientallen handen kwamen samen voor de grote verhuis en honderden handen hielpen in de laatste 3 jaren voor de zovele werken en middelen die nodig zijn om een centrum als deze te kunnen verbouwen en vormgeven.

Gedurende 5 jaar hadden we gezocht, maar nooit hadden we de volle klik, of waar we dat wel hadden waren de middelen te beperkt. We brandden jarenlang vele kaarsjes, stuurden onze gebeden mee met het vuur en de stoom van de zweethut, we bleven geloven en we bleven dromen. We lieten iedereen weten over onze droom. We verloren soms de hoop, maar vonden ze altijd weer terug. En dan, vanuit het niets, ging de deur open.

Terugkijkend op deze magische stroom van gebeurtenissen, kom ik altijd terug uit bij de keuze die ik maakte om voor een droom te gaan. Een droom voor de Aarde. Een droom die me inspireerde om een oproep te doen en met vele mensen samen een bos te gaan planten. Natuurlijk konden we niet weten dat de vrouw die ons de hoeve doorgaf zich geroepen zou voelen om mee te planten voor vrede en de Aarde.

De laatste weken heb ik veel teruggedacht aan dit wonder. We werken momenteel veel in de nieuwe gemeenschapstuin die we deze lente aan het opbouwen zijn en dit vervult me van een diepe dankbaarheid. Niet alleen om de plek, maar om zovele mensen die hier komen om naar hun eigen innerlijke wijsheid te luisteren. Om er te zijn voor elkaar, om te luisteren naar het leven. Om te delen en te dromen en te bouwen.

En als ik in heel dit gebeuren iets leerde, dan is het dat we allen hier zijn om te delen. Om elkaar te inspireren, om te dragen, om toe te juichen en om door te geven wat ons geschonken werd. We zijn er om ons in te zetten voor een waardige, mooie droom.
We zijn niet alleen, we zijn met velen. We zijn samen op deze aarde en er zijn zovele manieren waarop we elkaar kunnen inspireren en steunen. Maar het is aan ons om er ja tegen te zeggen.

Dus wat je dromen ook zijn: blijf geloven en vooral: blijf zaaien.
Zaai inspiratie, zaai hulpvaardigheid, zaai vertrouwen overal op deze wereld.
Je dromen wachten op jou! Blijf altijd je inspiraties volgen. Hou de stroom niet tegen.

En blijf jouw droom verbinden met je droom voor de Aarde.
Want wanneer jouw droom verbonden is met je droom voor de Aarde, het is dan dat je je werkelijke stem zal zien groeien.

Dus hier, zittend en uitkijkend op een tuin die me vervult van dankbaarheid, zeg ik je: “Het onmogelijke is mogelijk!”
Deel je dromen met je vrienden, laat elkaar weten wat we belangrijk vinden.
Laten we toejuichen, helpen, steunen, en altijd geloven!

Ga ervoor en volg je hart!
Roel