We wandelden samen, zonder woorden, want zelfs de lucht voelde zo kwetsbaar en niet open en vrij.
En de ziel droeg dat diep verlangen om te begrijpen of te worden begrepen, maar ook daar was de kwetsbaarheid te teer.
Het was de zon die de herinnering van vertrouwen bracht, die verlichtte wat er leefde in dat grote gevoelige hart.
Mijn cliënt keek me aan en deed me even twijfelen, tot zij de volgende woorden sprak:
“Hoe graag ik ook zou willen troosten of wegwandelen van wat er leeft in mij, zodat ik de ander niet hoef te kwetsen met woorden die alleen maar vergroten, die stille pijn… Maar wanneer waarheid komt vanuit de ziel die spreekt, kan ik niet anders dan haar omarmen en in het leven brengen, door de zachte woorden die ik nu deel”
We wandelden verder, deze keer arm in arm… en het zonlicht verwarmde onze hoofden en een glimlach van dieper begrijpen en dankbaarheid verscheen.
Laat vandaag zacht zijn…
In liefde verbonden,
Griet.
Speak Your Mind