Licht in een uitgestrekte leegte

De kersttijd doet me dromen. Het is de tijd van het jaar dat we schepen verbranden, gevuld met gebeden en omgeven door drums, zingende mensen en blije kinderen. Het is een tijd waarin ik me heel betrokken voel bij de aarde en me het pad van het hart voor de volgende jaren voor de geest haal. Een tijd om door te geven aan de kinderen wat we leerden, en een tijd om ons te openen voor datgene dat zich aan ons wil tonen, opdat we altijd meer mogen groeien, meer mens mogen worden.

Maar dit jaar, is het voor mij ook een jaar van diepe dankbaarheid en verwondering. Er zijn zovele helpende handen, zovele lieve zielen, zoveel dromers en healers en vrienden en leraren op dit pad. Ik heb geleerd met heel mijn hart dit jaar. Ik leerde om meer open te zijn, om hulp te vragen, om te omarmen en los te laten. Ik leerde kwetsbaar zijn, de wereld te omarmen, er meer te zijn voor anderen, eerlijk te kijken in het hart, trouw te blijven aan het pad.

Ik leerde vooral over mens zijn, over mezelf en anderen. En zeker in deze intense tijd, waarin we voor het eerst aan het grotere geheel om steun vragen, leer ik over schenken en ontvangen. Het is altijd mijn verlangen geweest om te schenken, en dat is het centrum geweest in Anam Cara, en al die jaren gegroeid. Daarom dat we zo blijven bouwen aan al die kosteloze initiatieven en de meer dan 40 aktiviteiten die we elk jaar gratis of op donatiebasis aanbieden. Want we geloven werkelijk dat iedereen op deze aarde hier is om een verschil te maken. En Griet en ik trachten dat op onze manier te doen, elke dag.

Wat ik leer in deze tijd, is het zien van de schoonheid in mensen. Er is zoveel schoonheid die stroomt doorheen mensen, doorheen woorden en ogen.

En zo zit ik hier in de stilte van de nacht. Noa en Griet slapen al lang, de hemel is vervult van sterren waar ik al heel mijn leven naar staar. Zo kijk ik ook vannacht, terwijl mijn ziel door de grote onmetelijkheid van het leven lijkt te dolen, soms rusteloos op zoek naar paden op deze aarde van drukte en dringende zaken. In dat zoeken, herinnert de ster me aan de stilte. Mijn dochter en vrouw herinneren me aan de liefde en mijn eigen hart herinnert me aan een schitterende toekomst.

Het is misschien omdat we enkele dagen geleden op een Joelefeest zongen voor het licht, met een groep waarin deze maal meer kinderen waren dan volwassenen. Het is misschien omdat ik in het ontmoeten van mijn familie gisteren, terugdenk aan de kinderjaren, de familiebanden, de liefde die er was en die ik soms toen niet kon zien.

Maar wat ik weet hier onder de sterren, is dat in elk van ons een kind van licht en liefde schuilt. Ik heb het ontelbare keren gezien en wanneer ik het vergeet, herinnert het leven me eraan. Dat dit innerlijk licht iedereen mag leiden, over paden van vriendelijkheid, van delen en waarheid. En dat deze gedachten en woorden en handen altijd instrumenten van mededogen mogen zijn.

Dat is wat ik denk of waaraan de ster me herinnert, in deze onmetelijkheid van het leven, in deze stille nacht.

Veel liefs voor ieder van jullie . Blijf dromen, bidden en liefhebben!
Je maakt een verschil.
Hartegroet,
Roel

PS: Indien je graag onze werking wil ondersteunen, kan je ons enorm helpen door onze benefiet campagne op Indiegogo te delen met je vrienden, of, als je je geroepen voelt, een kleine schenking te maken.