Niets kan weerstaan aan de kracht van het licht, een moedige beweging van een verloren ziel…
Iedereen kent wel die momenten waarin duisternis met beetjes het leven binnen sijpelt. Je voelt je plots stil worden, je weet jezelf geen houding meer te geven, je hebt het gevoel dat je plots geen deelgenoot meer bent van de vreugde van het leven,…
Soms is het gewoon een woord dat je leidt naar deze donkere oorden waarin je het gevoel van verbinding met de wereld stilletjes achter je laat.
Je zou het kunnen vergelijken met de regen die het raam met beetjes bedruipt. Eerst zie je enkele druppels verschijnen, je merkt verwondert op dat het regent, maar enkele ogenblikken later wordt je zicht troebel en verdwijnt met beetjes de buitenwereld… je komt thuis in het land van verloren vreugde. Wat eerst nog fijn en verbonden leek te zijn heeft plaats gemaakt voor het gevoel van afgescheidenheid, tekort,…
Wanneer het weer buiten guur is zoekt de mens een schuilplaats bij het warme vuur van de kachel. In een deken gewikkeld geef hij zich over aan het spel van de vlammen en de koestering van de gezegende warmte. Het is goed om je dit te herinneren wanneer de storm van het leven zich aan je toont, want wat je nodig hebt om te leren over je innerlijke werelden is een veilige ruimte om in thuis te komen. Waar je stil bij jezelf kan zijn en je je los maakt van de uiterlijke wereld.
In deze ruimte kan je vrede uitnodigen in je hart. Je kan je terug openen voor de warmte van je ziel zodat je de kwetsbaarheid durft te voelen. Het is goed om hier te zijn.
Een tijdje geleden nodigde ik een cliënt van me uit om in de duisternis waarin ze vertoefde slechts één kleine beweging te maken. Ik vroeg haar om een kaarsje te branden.
Toen zij later huiswaarts keerde was ik in gebed zeer nabij, ik voelde haar angst en pijn.
We spraken af dat we elkaar ongeveer een week later weer zouden ontmoeten en ik was blij toen ze na deze tijd bij me aanbelde. Ik had veel aan haar gedacht.
Toen ik de deur opende keek ik in haar ogen en was blij verrast met het nieuwe dat ik kon waarnemen. Nieuwsgierig liet ik haar binnen en nodigde haar uit om haar ervaring met me te delen. Ze vertelde me hoe moeilijk het was geweest voor haar om de kaars te ontsteken. Maar ze had geluisterd en naarmate de dagen vorderden merkte ze dat ze bij haar thuiskomst er telkens naar uitkeek om het kaarsje te branden.
De avond voor haar terugkomst voelde ze een rust wederkeren die ze niet kende en het verwonderde haar dat ze niettegenstaande de duisternis waarin ze nog steeds verkeerde uitkeek naar dit lichtpuntje.
Ze had uren naar het kaarsje gekeken, had geen woorden voor wat het met haar deed, maar ze voelde de stille verwondering.
Ik was dankbaar voor haar moed en haar kracht om in het diepe dal zich toch te verbinden met de keuze om het licht toe te laten.
Eén kleine beweging kan alles veranderen.
Wanneer je de duisternis in je voelt groeien herinner je dan dit moedige verhaal. Neem een kaars, steek ze aan en verwelkom het licht in jezelf. Verbind je met dit kleine vlammetje. Duisternis zal verdwijnen, want niets kan weerstaan aan de kracht van het licht.
In lichtkracht verbonden
Griet
👍 🙏 Dankjewel ☺️
Lieve Griet,
dankbaar voor je mooie woorden. Ze herkenbaar, dank om dit te delen.
Warme groet,
Marleen