De aarde ontwaakt, de lente toont zich en dat maakt me blij en dankbaar. Ik zie hoe de nieuwe bloemen zich door de harde aarde wringen en hun frisheid voedt mijn lichaam en ziel met vreugde.
Als kind kon ik uren door de velden dolen op zoek naar niets. De bomen waren mijn vrienden en zo moeilijk als het soms was om een plek te vinden tussen de mensen, zo eenvoudig was het om thuis te zijn in de natuur.
Ik vond mijn toevlucht tussen de hemelse geuren van seringen, meiklokjes en appelbloesems. De geuren herinnerden me aan een tijd die ik toen niet kon benoemen, aan een thuishaven die ik hier zo zocht, een essentie waarvan ik voelde dat ze me niet had verlaten.
Het leven nodigde me uit om te groeien, en soms beangstigde me dat enorm. Maar ik leerde dat elke nieuwe stap, elke kleine verandering me meer bij mezelf bracht en bij mijn taak als mens hier op aarde.
Nu, jaren later, voel ik me thuis en verbonden met het leven. De aarde draag ik in mijn armen, en ik zorg voor haar als een kind. Ik koester, zegen, dank,… Ik fluit met de vogels, dans met de wind, groet ’s morgens de bomen en ben blij als de ochtendzon haar eerste gloed toont. De regen verfrist en maakt helder, wat een zegen.
Maar het is ook deze aarde die tot me spreekt met haar dringende vraag om hulp. Zij heeft ondersteuning nodig, want zij is toe aan een nieuwe geboorte. Ik hoor haar roep en vraag wat ik kan doen, dat is wat het werken met rituelen en sjamanisme me leerde: dat het luisteren naar de aarde fundamenteel is.
Zoals een vrouw weet hoe zij een kind op de wereld brengt, zo kent ook de aarde het geheim van de wedergeboorte. Het is tijd dat we leren luisteren zodat we haar stem kunnen horen. Wanneer ik dit neerschrijf voel ik hoe diep me dit alles raakt. Het is tijd om opnieuw de oude wijsheden te laten spreken zodat we een dienaar van de aarde kunnen zijn.
Laat dit een oproep zijn om het nieuwe bewustzijn te betreden. Groet het eerste ochtendgloren en eerste ochtendlied. Sterk je dialoog met de bomen en wees een hoeder van het dierenvolk. Wees zorgzaam met al wat groeit en bloeit. En luister in de stilte naar het lied dat doorheen ieder van ons wil zingen. Een lied van het nieuwe ontwaken in elk van ons. Het lied dat de liefde in zich draagt en alles verbindt.
Hartegroet,
Griet.
PS:
>> Reacties kan je hieronder posten. >> Voor het ontvangen van de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt. >> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op de Anam Cara Nieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels. >> Als je dit project graag een steun wil geven is dit heel erg welkom. Meer informatie kan je vinden op de pagina ‘Steun Anam Cara’.
Ontroerd lees ik het stukje dat je schreef. De harde grond die zich in de loop van de tijd rondom mijn hart verzameld heeft zal uiteindelijk wijken voor de komst van een nieuw bloempje.
Dank je Griet, voor de herinnering die je schrijven in me oproept…
Hey Griet, eerst dacht ik dat dit geschreven was door Roel, maar eigenlijk doet het er niet toe wie het geschreven heeft. Het voelt heel erg vanuit je hart geschreven. Ik vind het mooi hoe jij beschrijft wat je voelde als kind en herken dat dit NU pas bij mij nu aan de orde is! Dank voor je mooie verhaal! <3
DANk GRIET voor dit open-hart-ig verhaal!
Mooi…heel mooi …en herkenbaar!
Goede avond Griet,
Fijn dit te lezen, hoe jij op jonge leeftijd het bewustzijn van dit alles en de essentie ervan hebt blijven omarmen en je weg hebt gevonden in het pure. Het zijn, als ieder ander natuurlijk levend organisme op aarde.
Je verbonden voelen met de bomen, ze eens een goeie knuffel geven, zo van die hele dikke, die daar al honderden jaren aan het groeien zijn, ze ons zuurstof geven, een mooi groen gebladerte, vele vogeltjes die op hun takken gaan zitten en fluiten, nestjes maken… Vindt die reuzen van bomen zo imposant, zo stevig geworteld, zoveel kracht… en dan in de lente ontluikt er naast die boom, zo op nog geen meter er vandaan een krokus of een narcis, zo klein en fris, zo anders maar o zo levendig en kleurrijk… en ja zo ontluiken er ook telkens weer binnen in ons van die bloemetjes en krijgen we weer nieuwe inzichten, die verder ons leven bepalen.
Daar is de de lente, daar is de zon… O wat ben ik blij.
Het is een mooi gegeven dat alles altijd een nieuwe kans krijgt. Niets gaat verloren, dat wat afsterft mag weer gaan bloeien in een nieuwe vorm. Iets om dankbaar voor te zijn. -zin in lente!- Bedankt voor je mooie woorden Griet.
altijd weer ontroerd door jouw scherpzinnige en tegelijk zachte verwoording en vertolking van wat je schrijft. 😉