Heel je angst voor de dood

Als er één ding is dat mijn leven fundamenteel veranderde, dan is dat het omarmen van de fundamentele relatie met de dood.
Opgroeiend in een cultuur die het aftakelingsproces en de dood verstopt, hebben vele mensen een verwrongen relatie met sterven en voor mij was dat niet anders.

Mijn moeder stierf als ik kind was en ik ontwikkelde een grote fascinatie voor zowel de dood, als de ongeziene wereld. Maar mijn relatie was gebaseerd op mijn verdriet en een gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat me, achteraf gezien, zou leiden naar diepe verbondenheid en geinspireerd leven.

In het Tolteekse pad zegt men dat de dood aan je linkerzijde staat, elke stap van je leven. Wanneer ik er naar kijk, zegt Dood: “neen Roel, nu nog niet”. Maar er zal een moment komen, vroeg of laat, dat het tijd is. Er zal geen onderhandeling meer zijn, die poort zal zich openen en we glijden er door…
In mijn eerste Sacred Burial ceremonie, vele jaren geleden, leerde ik de dood omarmen.

Mijn leraar vroeg me te dansen alsof het mijn laatste dans was. Mijn hart pompte, mijn hart stroomde over voor de wereld, voor mijn familie en vrienden, voor de o zovele duizenden geschenken die het leven me bracht.

Ik zag honderden ogen, ik hoorde het geluid van de ratelpopulier, ik zag de dansen van vogels in de lucht, ik rook het mos en de varens. Het was alsof een tijdloze hand me bezaaide met parels, elke parel een geschenk van het leven. Alle kostbare momenten, die ik nooit had gekoestert, verzamelden zich in mijn hart.

Wat later ontmoette ik een leraar in de sjamanistische trancereis. Ze zei me om op mijn sterfbed te gaan liggen en mezelf af te vragen of ik werkelijk ten volle had geleefd. Sinds die les stel ik me met regelmaat voor dat ik op mijn sterfbed lig, en dan stel ik mezelf deze éne fundamentele vraag: “Heb ik werkelijk voluit geleefd?”

Van daaruit zie ik wat belangrijk is, wat niet, wat ik wil veranderen, waar ik wil vergeven, of vergeving vragen.

In de Noord Amerikaanse traditie leeft een spreuk, ‘Vandaag is een goede dag om te sterven’. Deze spreuk wil zeggen dat je geen open eindjes meer hebt. Dat je hebt gezegd wat je wou zeggen, dat je relaties met mensen zijn uitgeklaard.

Als we op die manier leren wandelen met de dood, leren we pas werkelijk leven. We richten op ons wat werkelijk belangrijk is. We brengen harmonie in ons leven.

Maar bovenal: we dansen deze éne dans voluit, wetende dat dit leven, één groot geschenk is.

Deze éne dag, is de dag waarin het zich voltrekt. Niet morgen, maar vandaag!

Leef voluit!
Ga voor je dromen!
en maak de wereld een betere plek, overal waar je komt!

Hartegroet,
Roel

PS:

>> Reacties kan je hieronder posten.

>> Voor het ontvangen van de Blog-Nieuwsbrief kan je rechtsbovenaan deze pagina inschrijven. Zo blijf je via mail onmiddellijk op de hoogte telkens wanneer er een nieuw artikel op de Anam Cara Blog verschijnt.

>> Voor de maandelijkse Anam Cara – Nieuwsbrief kan je inschrijven op de Anam Cara Nieuwsbrief-pagina. Deze Nieuwsbrief geeft een ruim overzicht van onze aktiviteiten, projecten en artikels.

>> Als je dit project graag een steun wil geven is dit heel erg welkom. Meer informatie kan je vinden op de pagina ‘Steun Anam Cara’