Kinderen, lopend over vuur en alle harten vernieuwend

Vorige zaterdag hielden we één van de meest vervullende open Vuurloopceremonies tot nu toe, met een groep enthousiaste deelnemers die maar bleef vuurlopen, keer na keer.

De vlammen hadden hun licht vrijgegeven en een middag lang onze gebeden, intenties en balast met gulzige gloed omarmd. Er heerste een sterke focus in de groep, die zich ontwikkelde tot moed en ontvankelijkheid tegelijkertijd.

In de groep waren een jongen van 12 en zijn zus van 9 jaar oud. Hun aanwezigheid vervulde mijn hart de gehele dag. Zoveel zuivere woorden spraken ze, recht vanuit het hart, alsof het spreken tot de vlammen en het luidop bidden en wensen een vanzelfsprekendheid voor hen is.

Op één moment was ik samen met hen, hun moeder en nog een andere deelneemster in een groepje. We gaven druppels water aan het vuur voor de dingen die we wilden loslaten. De jongen nam wat water en gaf het aan het vuur: “Ik laat los, mijn angst dat de wereld vergaat van alle vervuiling”, een gebed dat iedereen in de groep enkel kon bevestigen. En zo bleven ze maar bidden die twee, voor de dieren, de mensen, de andere deelnemers in de groep.

Die avond, bij het schemerduister, wandelden en dansten de allen over het vuur. Ik legde 5 verschillende kolenbedden, waarvan de laatste opgedragen was aan het grotere geheel. De twee kinderen bleven maar lopen over de kolen, meteen aanschuivend in de rij om opnieuw te kunnen. Maar in het vuurlopen hoorde ik hun intenties, voor de wereld, voor zichzelf, voor vrede en voor liefde. En met elke voet die eenieder van de groep op de kolen zette, werd mijn hart nog voller en vredevoller. De drums en stemmen zongen, de hemel was zwaar van wolken, de kolen gloeiend en biddend, samen met al onze harten.

Het laatste kolenbed eindigde, het meisje stond voor de kolen. Iedereen in de groep klapte, vol dankbaarheid en enthousiasme voor zo’n mooi ritueel. Het meisje zei: “Nog een laatste keer”, en ze liep over de kolen. Terwijl ze bij haar moeder ging staan liep haar broer over de kolen. Ik zag haar kijken, aarzelen, om dan toch weer naar het begin van de kolen te rennen, ze ademde diep in en zei “Ok, dan nog eens een laatste keer”.

Met deze 2 mooie zielen die over het vuur lopen, keer na keer, kan ik niet anders als zeker te zijn dat stralende lichten ons zullen gidsen naar een steeds mooier wordende toekomst, waar we alle kunnen leven vanuit het hart en het beste van onszelf eindeloos kan blijven groeien. Ik kies er voor om dat geloof te blijven voeden, altijd.

In deze wereld van snelle verandering is het essentieel je te richten op wat onveranderlijk is: de pure levensvonk, het tijdloze gebed van verbondenheid en de stilte die ons allen draagt.

Het is op ceremonies als deze dat de gemeenschap kan drinken van de kracht, waar mensen onvoorwaardelijk elkaar steunen, toejuichen en terugkeren naar de essentie. Maar deze keer waren de kinderen opnieuw een grote leraar, in hun spreken van gebeden, hun oprechte kracht en puurheid die alle harten vernieuwt.

Met dit alles nog steeds gloeiend in mijn hart, kijk ik uit naar de start van Initiation met Peggy Dylan komende zondag, waarin we 7 dagen lang met deze vuurloop-meester zullen groeien in leven, de ziel en de kracht van ware transformatie. We komen samen met een mooie en sterke groep mensen, om diep te duiken in de eigen creatiekracht. Dat is wat mij vervult en vreugde schenkt en dat is dus wat ik wil voeden.

Ik geloof dan iedereen het innerlijk vuur moet koesteren. Maar vooral: Hoe het vuur ook moge branden bij jou, geef het door aan anderen!
hartegroet
Roel