Reizen doorheen de duisternis

Ik herinner het me nog goed hoe, nu 20 jaar geleden, mijn eerste leraren me gidsten in het maken van mijn eerste sjamanistische trancereizen. Die eerste ervaringen met de trancereis waren uitdagend voor me. Ik ‘zag’ niets, er was enkel mijn drukke geest die krampachtig zocht naar herkenning, naar rust. Ik voelde me gefrustreerd wanneer ik andere leerlingen hoorde spreken over reizen in andere werelden en het ontmoeten van dieren en gidsen die hen hielpen. Ontmoetingen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou hebben.

Maar, wanneer ik terugkijk, gebeurde er op die avonden wonderen. Het monotone tromritme en de zang van mijn leraar nodigden me steeds opnieuw uit om te vertrouwen en na een tijdje merkte ik een zacht gezoem in mijn lichaam, een trilling die heel mijn lichaam vulde. Mijn geestelijke onrust bleef, maar ik voelde mijn lichaam gonzen terwijl de trom me dieper binnenin leidde. En in die gewaarwording werd een nieuw pad voor me geopend.

Ik herinner me dat ik in één van die eerste reizen het gevoel had dat er een rots voor me stond, die me tegenhield. Mijn hart bonsde in mijn keel. Er kwamen geen andere beelden, maar ik voelde me in een andere wereld terwijl een stem tegen me sprak en me vertelde dat ik uit de cyclus van zelfhaat en zelfvernietiging moest stappen. Dat ik mezelf uit mijn drugsverslaving moest bevrijden en terugkeren naar mijn hart dat verliefd is op deze wonderlijke aarde. Ik werd gewezen op het feit dat wat ik elke dag beslis, mijn leven zal vormen.

En zo was het elke cursusavond opnieuw: mijn leraar drumde en ik keerde terug naar die wereld van mijn zoemend lichaam. Ik ‘zag’ in die eerste trainingreeks maar af en toe een flits, maar die stem gaf me elke cursusavond nieuw advies. Ik begon de weekends waarin ik in discotheken wanhopig trachtte mijn onmacht uit mijn lichaam te dansen, in te ruilen voor de zweethut, die al gauw één van mijn grote liefdes werd. Ik begon t’ai chi te beoefenen, nam mijn studies op, stapte over naar biologische voeding en verkende met groot enthousiasme dit nieuwgevonden pad.

Ik leerdde dat het trancewerk me kracht en inspiratie bracht om nieuwe wegen voor mezelf te openen.

Jaren gingen voorbij en mijn trancereizen werden helderder en groeiden, samen met mij. Stap voor stap vonden mijn ogen nieuwe werelden, voorbij de initiële duisternis. Ik ontdekte werelden van gidsen die me hielpen mijn wonden te helen, mijn tranen los te laten en moed en begrip te vinden. Het was alsof ik langzaam mijn plek begon te vinden in dit bestaan. Ik trok naar de bossen, spendeerde veel tijd met de bomen en mijn weekends waren altijd gevuld van verdere training in dit pad van eenvoud en spirit.

Naarmate mijn leven veranderde, veranderden mijn trancereizen. Ik werd me steeds dieper bewust van deze tijdloze dimensie, waar eindeloos veel kracht, inspiratie en zegen op me wachtte. Maar ik begreep dat het niet enkel over de reizen ging, maar over het leven zelf, over de lessen, over het groeien als mens en het omarmen van het hart.

Nu, 20 jaar later, voel ik nog steeds bij elke reis de diepe dankbaarheid voor mijn eerste leraren die me de poorten naar de spiritwereld toonden. Ze hielpen me liefde terug te vinden in mezelf, en moedigden me aan via de trancereis te leren vanuit mijn eigen directe ervaring.
Ze lieten een licht branden in mijn leven, van waaruit ik mezelf uit de duisternis kon halen. Maar ze toonden me ook het pad van de Aarde, van vuur, van stenen, van bossen, van zweet en gebed. Ze toonden me een pad waarin ik zaden plantte, en nog steeds zie hoe ze groeien en groeien.

Ze hielpen me het pad naar mezelf te vinden.

Enkele weken geleden begeleidde ik een basiscursus sjamanisme en was ik blij om een toegewijde groep mensen te gidsen in het maken van hun eerste trancereizen. Ze leerden reizen naar de 3 werelden, maar ook healingreizen maken voor zichzelf en anderen en het werken met zegeningen die zij kunnen meedragen in hun leven. Het was een prachtige groep die mijn hart vulde met vreugde.

De dag na het weekend ontving ik van één van de deelnemers een email. Het was een bescheiden en rustige man die mijn aandacht trok door zijn oprechte benadering van het werk. We wisselden niet veel woorden gedurende het weekend, maar ik wist dat er iets moois en krachtigs aan het gebeuren was in hem.

In zijn email beschreef hij hoe in zijn trancereis vroeg wat hij voor het water van deze planeet zou kunnen doen. Zijn spirithelpers adviseerden hem om te beginnen met het delen van de kennis die hij in de laatste 14 jaar over water en gezondheid had verzameld. Hij schreef hoe hij op zondagavond toen hij thuiskwam, meteen een nieuwe reis voor zichzelf maakte om meer te leren.

In die reis gaf zijn gids hem duidelijke instructies hoe hij kon starten met het delen van zijn water-wijsheid met anderen, op een zodanige wijze, zodat mensen overal kunnen beginnen met brengen van goed, levendig water in hun leven. Hij schreef: ‘Mijn interesse voor drinkwater is beginnen groeien van in 2002 (14 jaar geleden dus) en al jaren vraag ik me af hoe ik die kennis in de wereld kan brengen. Hoe ik dienstbaar kan zijn naar mijn medemensen i.v.m. water. En kijk, nu met het “reizen” wordt dat allemaal ineens duidelijk. Ik voel het Roel, mijn leven gaat terug zinvol worden. Ik ga me amuseren. Nogmaals bedankt!’

Toen ik zijn oprechte woorden las, voelde ik de tranen van dankbaarheid over mijn wangen stromen. Want wat een geschenk is het, wanneer iemand een manier vind om de geschenken van hun ziel te delen. Om betekenis te vinden in het leven. En om betekenis te geven aan het leven.

Dus met dit alles in mijn hart, begon ik met het schrijven van dit artikel.

En opnieuw verscheen er een korte e-mail. Een vrouw stuurde me de link naar haar nieuwe website, waar ze natuur-kampen voor kinderen aanbiedt, om ze te helpen zich opnieuw te verbinden met de aarde, vanuit aanwezigheid, zorg en eerbied. Een mooi project, waarin ze ook gezinnen die het financieel moeilijk hebben de mogelijkheid biedt.
Bij haar link stuurde ze me dit korte bericht: “1 jaar later… Na het beeld, het inzicht tijdens de basiscursus sjamanisme, Bedankt!”

We leven in een tijd met zoveel mogelijkheden. Maar wat ik zelf erg voel is dat deze tijd een oproep is om de geschenken die we in ons dragen te delen met anderen op manieren die ons vreugde geven. Voor mij is dat het delen van dit oeroude pad, voor anderen is het werken met water, of natuurkampen voor kinderen. We hebben allen een lied in ons, een lied dat wil gezongen worden.

Maar wat onze roep ook is, wanneer we de wijsheid vinden om ons hart opnieuw te verbinden met de aarde en de wereld, het is dan dat we het medicijn voor onze tijd werkelijk gevonden hebben.

Wat we gevonden hebben in onze duisternis en kunnen doorgeven aan anderen, kan soms iemands leven veranderen. Zo was het met mijn leraars en zo was het voor deze 2 mensen.
We hebben allen iets dat het leven ons leerde. Het is aan ons om de geschenken door te geven.

Dank voor het zijn hier met me!
Laat me gerust weten welk lied er in jou wil groeien!
Roel