Gebedszakjes voor Zweethut RitueelZweethut

"Pad van Openbaring" - door Roel Crabbé

"In de duisternis en omarmende stilte van de zweethut ontwaakt het licht van de Morgenster, als een hart van kristal, helder en klaar, dat schittert voor al... herinnerend..." - Roel Crabbé

Hieronder kan je een artikel lezen van Roel Crabbé, dat zijn persoonlijk verhaal vertelt over enkele lessen die de zweethutceremonie en zijn leraars hem brachten en van waaruit een eigen vorm van zweethutceremonies ontstond.

 

“Come back with your own songs”

– de zweethut, sjamanisme, en leven in authenticiteit


Enkele jaren geleden, biddend in het duister, vulde mijn hart zich uit dankbaarheid voor de mooie lessen die ik leerde van Lakota medicijnman Wallace Black Elk. Ik ontmoette hem op een drie daagse workshop, waar Wallace de groep teachings gaf en enkele zweethutceremonies begeleidde. Ik was toen een jaar of 20 en sinds enkele jaren nauw betrokken bij het werk van mijn leraars, die me onderricht gaven in het sjamanisme, healing en rituelen.


Ze hadden de driedaagse voor Wallace mee op touw gezet en natuurlijk zou ik daar bij zijn. Terugkijkend hierop heeft één zin, die Wallace dat weekend verschillende keren herhaalde, mijn leven radicaal beïnvloed. De zin drong tot in het diepste van mijn wezen binnen en gaf me telkens opnieuw koude rillingen. Het was alsof die enkel voor mij bedoeld was, me rakend tot in m’n kern.


Ik had mijn eerste leraars in het sjamanisme ontmoet toen ik een jaar of 18 was. Ik zag hen een eenvoudig ritueel begeleiden dat zoveel indruk op me maakte dat de tranen van mijn wangen rolden. Ik voelde dat dit mijn weg zou worden en het was alsof ik voor het eerst in vele jaren m’n hart weer durfde openen.


Al gauw spendeerde ik haast elk weekend bij mijn leraars, die me enkele maanden na onze eerste ontmoeting begeleidden in mijn eerste vision quest, waarbij ik vier dagen en nachten alleen doorbracht op een krachtplek in Wéris. Als student wijdde ik haast al mijn vrije tijd aan het pad en werd vuurman voor hun zweethutten. Een taak die ik jarenlang deed met heel m’n hart, me steeds meer openend voor de lessen van de stenen, de vlammen, het water en de lucht. Ik voelde me weer deel van iets groter, een gevoel dat ik al heel m’n leven, onbewust, nastreefde.


De zweethutten, de drum, de natuur, de klankhealings, deze dingen werden m’n voornaamste therapie Ze hielpen me uit een jarenlange drugsverslaving en leerden me hoe ik stap voor stap m’n wonden kon helen.


Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik in de zweethut zat. Het was een zweethut ter voorbereiding van die eerste vision quest. Natuurlijk was ik erg benieuwd, enthousiast en doodsbang tegelijkertijd, zoals dat gaat met eerste zweethutten. Ik zat in de hut met m’n leraar en nog drie of vier andere mensen. Het was heel erg heet, maar die hele hut zat ik kaarsrecht in de vreemde gewaarwording dat ik dit al veel had meegemaakt. De liederen, de rode gloed van de stenen in het duister, het sissen van het water en de allesomvattende liefde die onze harten vervulde, het was alsof ik thuiskwam.


De tijd liep verder, vele zweethutten bijwonend op verschillende plaatsen in het land, Lakota liederen studerend, luisterend naar de krachten die tot me fluisterden in het duister.


En zo luisterde ik, nu bijna tien jaar geleden, samen met een veertigtal andere mensen, drie dagen lang naar een oude medicijnman, die met glinsterende ogen ons betoverde met verhalen die overstroomden van wijsheid en zalige eenvoud. Een eenvoud die ik sindsdien altijd heb teruggevonden bij mijn beste leraars.


Het was het eerste weekend dat ik leerde van een ‘traditionele’ medicijnman, maar de woorden die me het diepste raakten en m’n pad stuurden, spraken tot het diepste van m’n eigen wezen. Ik hielp al jaren in de zweethutten, kende de Lakota liederen goed en de Lakota manier van zweten, zoals mijn leraars die hadden doorgekregen.



Met duidelijke stem zei Wallace, keer op keer:


“Learn from our ways, look and learn. But find your own ways. Go up the mountain and come back with your own songs.”


(“Leer van ons, kijk naar onze manier en leer. Maar vind je eigen weg. Ga de berg op (maw. Ga op vision quest) en kom terug met je eigen liederen.”)




"Ga de berg op en kom terug met je eigen liederen."


Deze woorden nestelden zich in het diepste van m’n wezen. Ze veranderden de manier waarop ik keek. Ik ontmoette sindsdien vele leraars en in elke leraar die me werkelijk riep, zag ik diezelfde authenticiteit. Ik zag iedereen zingen met een eigen stem en allen zongen over diezelfde essentie, de verbondenheid.


En zo was het dat ik vele jaren later in het duister bad voor Wallace. Ik had net vernomen dat hij gestorven was, op weg naar een zweethut nog wel. Inmiddels was er veel veranderd in m’n leven, en begeleidde ik sinds enkele jaren zelf zweethutten. In het ritueel van de zweethut heb ik, zoals in al het sjamanistisch werk en onder aanmoediging van mijn leraars, steeds de eigen inspiratie gevolgd.


Maar met het sterven van Wallace werden zijn woorden weer wakker in mij en openden mijn ogen zich voor de mooie lessen die ik van hem meegekregen had. Ik zag alle dingen die ik geleerd had vanuit mijn eigen contact met de hulpgeesten, hoe ik ze gevolgd heb en hoe ze gegroeid waren in m’n werk. De eigen liederen, het werken met het vuurpad, het altaar in de hut. Alle zaken die tot me waren gekomen tijdens momenten van inspiratie en die ik volgde.


En het is zo dat we werkelijk een verbonden leven kunnen leven. Wanneer we leren onze harten volledig te durven volgen, wanneer we ons steeds opnieuw durven openen voor die prachtige stroom van inspiratie die voortdurend bij ons allen op de deur klopt, klaar om ons leven te vervullen met vreugde.


Het is aan ons om inspiratie in de wereld te brengen, aan ons om te zingen in onze eigen, unieke stem. Het is aan ons de liederen die we horen in het ruisen van de wind te zingen, zodat ze gehoord kunnen worden en harten kunnen vullen. Een van mijn leraars in het sjamanisme zegt dat er maar één regel is in het sjamanisme en dat is dat er geen regel is.


Ik geloof dat dit waar is. Dat wegen zich dienen te vernieuwen, steeds opnieuw.

Ik zie het als één van de grootste zegeningen dat vele mensen in onze cultuur in zekere zin zonder het erfgoed van een duidelijk spirituele traditie zijn geboren. Dit schenkt ons opnieuw de mogelijkheid om zonder overgenomen overtuigingen, regels en beperkingen, te kunnen gaan luisteren naar de stemmen van inspiratie, die de ware wortels zijn, de deuren tot de sacrale dimensie.


In die zin is het onmogelijk geen wortels te hebben. De wortels zijn wijzelf en de wegen zijn open, altijd. Het is aan ons om ze te bewandelen, zodat we kunnen delen met elkaar, de cirkel vierend en genietend van de eenvoud, en in de eenvoud, de goddelijke pracht. Het is wanneer we luisteren naar de inspiratie die ons zoekt dat ware wonderen zich ontvouwen.


Enkele jaren na het sterven van Wallace bouwde ik samen met mijn eerste leraar, waar dit verhaal mee begon, een zweethut. Op en gegeven moment stonden we in een cirkel rond de vuurplek, om het vuur wat kruiden te schenken, terwijl we onze gebeden uitspraken.


Een diepe dankbaarheid vulde m’n hart terwijl z’n zachte stem z’n gebed uitsprak in één woord: “Authenticiteit”.


Er is er maar één die jouw hart kan volgen en die de inspiratie die jou zoekt in de wereld kan brengen…


Ga ervoor


Shine on!



 

>>> Overzicht van de Zweethut Artikels
     

>>> Wat is een Zweethut?

>>> De Zweethut als Pad van Openbaring

>>> De Zweethut: onze benadering
 

>>> Overzicht van de Zweethut Ceremonies
     

>>> Open Zweethutceremonies

>>> Vrouwen Zweethutceremonies
 

 

>>> Overzicht van de Zweethut Artikels op de Anam Cara Blog

 

 


donaties_vzw_anam_cara

tell_a_frien_vzw_anam_cara